Οι δύο αυτές δεκαετίες οδήγησαν στο ξέφτισμα αυτής της προσδοκίας και όσον αφορά -τουλάχιστον- την πολιτική αντιπαράθεση, ο όρος «εκδημοκρατισμός» μπορεί κάλλιστα να αντικατασταθεί από τον «εκβαρβαρισμό».

Τίποτα δεν γλιτώνει από τις ερπύστριες. Ακόμα και πολύ λεπτά και ευαίσθητα θέματα, όπως η αναπηρία ενός νέου ανθρώπου που στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου στη Λαμία, με τη συγκινητική βοήθεια των συμμαθητών του, σηκώθηκε από το αμαξίδιο και έκανε -πάντα με την πολύτιμη βοήθειά τους- μερικά βήματα μπροστά από τους επισήμους.

Το τι ανακάλυψαν πίσω από αυτήν την κίνηση τα «πληκτρολόγια της αντίστασης» δεν περιγράφεται. Από κατάφωρη καταπάτηση των δικαιωμάτων του νέου αυτού ανθρώπου και εξαναγκασμό σε δουλοπρεπή συμπεριφορά και από καθαρό ρατσισμό προς τους ανάπηρους συνανθρώπους μας μέχρι κακοποιητική και ντροπιαστική πρωτοβουλία των υπευθύνων της παρέλασης και του ίδιου του σχολείου του παιδιού, με σκοπό την ευαρέσκεια των «επισήμων εκπροσώπων του απάνθρωπου κράτους». Το εύκολο συναίσθημα μαζί με την εύκολη καταγγελία και μερικές αντιεξουσιαστικές και εξεγερσιακές δόσεις, αρκούν για το μίγμα που οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, στην πόλωση, στην τοξικότητα και το μίσος.

Εκμεταλλευόμενη την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει για μία ακόμα φορά στον δημόσιο διάλογο η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ελενα Ακρίτα, χαρακτήρισε το περιστατικό ως «αποτρόπαιο δείγμα μισαναπηρισμού». Και ανέφερε: «Γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους. Ενα ΑμεΑ άτομο “υστερεί”, σύμφωνα με τους άγραφους νόμους μιας ρατσιστικής, κακοποιητικής κοινωνίας». Καθηγήτρια του σχολείου την έβαλε στη θέση της: «Απορώ πώς κάνετε κριτική ενώ δεν γνωρίζετε το ίδιο το παιδί, τις ανάγκες του, τις επιθυμίες του, το πλαίσιο στο οποίο μεγαλώνει. Σας πληροφορώ, ως υπεύθυνη της παρέλασης, ότι είχε έντονη επιθυμία το παιδί να περάσει στην παρέλαση αλλά και να περπατήσει. Εγώ, ως γυμνάστρια, οφείλω να σέβομαι τις επιθυμίες των μαθητών μου και τον τρόπο που θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται».

Οπως αντιλαμβάνεται κανείς, σημασία για αυτού του είδους τις παρεμβάσεις δεν έχει τι ακριβώς έχει ισχύσει. Αν φερειπείν το ίδιο το παιδί είχε αυτήν την επιθυμία, αυτή ήταν η δική του βούληση, να σηκωθεί και να περπατήσει όσο και όπως μπορούσε, για έναν απλό λόγο: Γιατί έτσι ήθελε ως ελεύθερος άνθρωπος. Αυτό και μόνο…