Η ηρωίδα του βιβλίου, η Δάφνη, είναι ένας χαρακτήρας που επιλέγει να κρύψει κάποια από τα σκοτεινά σημεία της ζωής της πίσω από την «αόρατη» θέση που της προσφέρει η ηλικία. Ποιες είναι οι βασικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει και πώς αυτές επηρεάζουν τις σχέσεις της;

Μία από τις κύριες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Δάφνη είναι ότι, αν και γνωρίζει πως θα ήταν καλό για αυτήν να αναβιώσει την κοινωνική της ζωή και να κάνει νέους φίλους, στην πραγματικότητα δεν της αρέσουν πολύ οι άνθρωποι! Βρίσκεται στην ηλικία που πραγματικά δεν την ενδιαφέρει τι σκέφτονται οι άλλοι για εκείνη, με αποτέλεσμα να είναι αρκετά απότομη, σχεδόν αγενής. Γι’ αυτό, οι άνθρωποι αργούν να την πλησιάσουν, πολλές φορές, μάλιστα, τη φοβούνται! Ομως, όταν καταφέρνει να κάνει φιλίες, αυτές είναι πολύ αληθινές. Η Δάφνη κρύβει, επίσης, μεγάλα μυστικά από το παρελθόν της, πράγμα που σημαίνει ότι όσο περισσότερο συνδέεται με άλλους ανθρώπους τόσο πιο πιθανό είναι να αποκαλυφθεί…

Η ιδέα της κοινωνικής λέσχης για ηλικιωμένους που εμφανίζεται στο βιβλίο προέρχεται από την ανάγκη για σύνδεση και αποδοχή. Τι σημαίνει για εσάς η έννοια της «κοινωνικής απομόνωσης» στην τρίτη ηλικία και πώς την αντιμετωπίζουν οι χαρακτήρες της ιστορίας σας;

Η ιστορία διαδραματίζεται στο Λονδίνο, μια πόλη όπου, παρά την αφθονία των ανθρώπων γύρω της, οι ηλικιωμένοι συχνά νιώθουν απομονωμένοι, σχεδόν ανύπαρκτοι. Στην καρδιά αυτής της αστικής θύελλας, οι άνθρωποι σπάνια γνωρίζουν τους γείτονές τους και δεν νοιάζονται για τη ζωή του άλλου. Σε αυτό το περιβάλλον, οι χαρακτήρες του βιβλίου μου αναγνωρίζουν την ανάγκη για σύνδεση και αλληλοστήριξη και, αν και η κοινωνική αλληλεπίδραση τους φαντάζει συχνά δύσκολη και αλλόκοτη, αποφασίζουν να ενταχθούν σε ένα κοινωνικό κλαμπ, βλέποντας τη σημασία της κοινότητας. Αντιλαμβάνονται ότι, μέσα από την επικοινωνία και τη συμμετοχή, έρχεται η αληθινή σύνδεση, που μπορεί να γεφυρώσει την απομόνωση και να αναγεννήσει την ελπίδα.

Στην ιστορία σας, οι ηλικιωμένοι είναι εξαιρετικά ενεργοί και δημιουργικοί, ξεπερνώντας τα όρια των προκαταλήψεων που συχνά σχετίζονται με την ηλικία. Ποιες πτυχές της ανθρώπινης φύσης θέλατε να εξερευνήσετε μέσα από αυτούς τους χαρακτήρες;

Μισώ τον τρόπο με τον οποίο περιορίζουμε και στερεοτυποποιούμε τους ηλικιωμένους! Ηθελα να εξερευνήσω την αλήθεια ότι οι ηλικιωμένοι συχνά κρύβουν μέσα τους έναν αμέτρητο πλούτο σοφίας, ενσυναίσθησης και αντοχής. Ηθελα να αναδείξω τη μαγεία που γεννιέται όταν οι διαφορετικές γενιές συγκρούονται, αποφασίζοντας να μάθουν η μία από την άλλη, να ανταλλάξουν γνώσεις και να γεφυρώσουν τα χάσματα του χρόνου.

Συνδυάζετε χιούμορ και συγκίνηση. Πώς καταφέρατε να ισορροπήσετε αυτές τις δύο αντιφατικές πτυχές, δημιουργώντας ένα έργο που είναι ταυτόχρονα αστείο και βαθιά συγκινητικό;

Το χιούμορ ήταν πάντα ο τρόπος μου να πλησιάζω τα δύσκολα και σκοτεινά θέματα της ζωής, από την εποχή που άρχισα να γράφω στο blog μου για να μιλήσω για τον εθισμό. Νομίζω ότι το φως δεν υπάρχει χωρίς το σκοτάδι ούτε το σκοτάδι χωρίς το φως. Και αυτό ισχύει για όλα τα δύσκολα κομμάτια της ύπαρξής μας. Η ζωή είναι γεμάτη αντιφάσεις και η ισχυρή αίσθηση του χιούμορ μπορεί να φωτίσει τις πιο σκοτεινές στιγμές, κάνοντάς τες να φαίνονται πιο ανθρώπινες και λιγότερο τρομακτικές. Ετσι, όταν το γέλιο συνδυάζεται με το συναίσθημα, η ισορροπία αυτή μας επιτρέπει να δούμε την ομορφιά μέσα από τις ρωγμές της πραγματικότητας.

Η συνεργασία και η αλληλοβοήθεια μεταξύ γενεών είναι ένα κεντρικό θέμα του βιβλίου, με τη βοήθεια των παιδιών και των νεότερων χαρακτήρων να είναι καθοριστική για την επιτυχία των ηλικιωμένων. Πώς βλέπετε τη δυναμική αυτής της σχέσης και τη σημασία της αλληλεγγύης σε όλες τις ηλικίες;

Αυτό είναι κάτι που νομίζω ότι έχουμε χάσει στη Βρετανία. Στη γενιά των γονιών μου, ήταν φυσιολογικό να ζουν τρεις γενιές κάτω από την ίδια στέγη ή τουλάχιστον κοντά η μία στην άλλη. Σήμερα, όμως, οι οικογένειες ζουν συχνά χιλιάδες μίλια μακριά η μία από την άλλη και αυτό δημιουργεί μια απομόνωση που μας στερεί τη δύναμη της συνύπαρξης. Στην Ολλανδία, για να το αντιμετωπίσουν, έχουν δημιουργήσει κέντρα που συνδυάζουν τη φροντίδα των ηλικιωμένων με τη φροντίδα των μικρών παιδιών, κάτι που αποδεικνύεται ωφέλιμο για όλες τις ηλικίες. Αυτό ήταν και η έμπνευση για το Mandel Hall. Ηθελα να δείξω πώς οι ηλικιωμένοι μπορούν να αντλήσουν ζωντάνια και αισιοδοξία από τους νέους και πώς οι νέοι μπορούν να βρουν σοφία και ενσυναίσθηση στους ηλικιωμένους. Αυτή η αλληλεγγύη, αυτή η αμοιβαία στήριξη, είναι κάτι που μας κάνει να νιώθουμε λιγότερο μόνοι και μας ενώνει πέρα από τις γενιές.