Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης*

Οι γαλλικές εκλογές έχουν πολλά να μας διδάξουν. Το γεγονός πως κανένα από τα παραδοσιακά κόμματα δεν κατάφερε ούτε να διεκδικήσει την προεδρία είναι από μόνο του πρωτοφανές. Ο Εμανουέλ Μακρόν παρά το γεγονός πως έχει διατελέσει υπουργός κατέβηκε ως ανεξάρτητος και –«εξωσυστημικός»- μην έχοντας καν συστήσει κόμμα! Το αποτέλεσμα έδειξε πως οι γαλλικές εκλογές είχαν δημοψηφισματικό χαρακτήρα για την θέση της Γαλλίας στην Ευρώπη, αφού ο Μακρόν ήταν ο πλέον φιλοευρωπαίος πολιτικός που κατέβηκε στις εκλογές και εν τέλει κατάφερε να συγκεντρώσει την υποστήριξη ρεπουμπλικανών και σοσιαλιστών οι οποίοι συνασπίστηκαν από πίσω του μπροστά στο ενδεχόμενο νίκης της Μαρίν Λεπέν.

Την ίδια ώρα το σημαντικότερο στοιχείο που αποτελεί πλέον δεδομένο, είναι πως η ακροδεξιά είναι πλέον σημαντικότατος «παίκτης» στον πολιτικό διάλογο αφού το ποσοστό του 34% δεν έχει καμμία σχέση με το 18% που είχε πάρει κάποτε ο πατέρας της όταν και εκείνος είχε περάσει στον δεύτερο γύρο. Η Λεπέν δεν είχε ουσιαστικό πρόγραμμα, χρησιμοποίησε τα τσιτάτα του λαϊκισμού και της ακροδεξιάς που αξιοποιούνται από όλους τους Ευρωπαίους ομοϊδεάτες της αλλά πέτυχε κάτι πολύ σημαντικό, να πάρει μαζί της τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και τις περιοχές όπου μαστίζονται από την ανεργία.

Όποιος παρακολούθησε την ομιλία της Λεπέν μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων θα κατάλαβε πως η Λεπέν δεν πίστευε να κερδίσει. Το γεγονός πως είχε κλείσει έναν σχετικά μικρό χώρο για την μετεκλογική της ομιλία φανέρωνε πως γνώριζε εκ των προτέρων το αποτέλεσμα. Ωστόσο η ομιλία της είναι αυτή που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού είπε πως ετοιμάζει αλλαγές στο Εθνικό Μέτωπο. Στελέχη του κόμματος εδώ και μέρες είχαν διαρρεύσει αυτό το ενδεχόμενο στον Τύπο λέγοντας χαρακτηριστικά πως ετοιμάζεται ολικό relaunch μέχρι και με αλλαγή μετώπου.

Η Μαρίν Λεπέν δρα μεθοδικά. Γνωρίζει πως με την ατζέντα της σκληροπυρηνικής ακροδεξιάς δεν πρόκειται ποτέ να λάβει την εξουσία. Οι γενιές μπορεί να έχουν περάσει, αλλά οι μνήμες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι ακόμα ζωντανές στην Γηραιά Ήπειρο. Το ότι έδιωξε από το κόμμα τον ιδρυτή του, τον ίδιο της τον πατέρα είναι δηλωτικό των διαθέσεων. Η Λεπέν θέλει να μπει στο σύστημα δια της τεθλασμένης. Θέλει να καβαλήσει το άρμα όχι της ακροδεξιάς αλλά του ευρωσκεπτικισμού ο οποίος γιγαντώνεται στην Ευρώπη και εκφράζεται από τα λαϊκιστικά και ακροδεξιά κόμματα.

Στο πλαίσιο αυτό επόμενος στόχος είναι οι βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου όπου η Λεπέν μπορεί σύμφωνα με τις εκτιμήσεις να εκτινάξει τις δυνάμεις τις, αξιοποιώντας την δυναμική των προεδρικών εκλογών καθώς αυτήν την στιγμή έχει μόλις δύο έδρες.

Από εκεί και έπειτα όμως μπαίνουμε στην πραγματικότητα η οποία παρά την νίκη Μακρόν είναι πιο ζοφερή απ’ όσο φαίνεται. Η Λεπέν είναι αδιαμφισβήτητα δεύτερη δύναμη στην Γαλλία με 11 εκατομμύρια ψήφους. Το Brexit είναι πραγματικότητα, στην Αυστρία οι ακροδεξιοί είναι αμετακίνητοι στην δεύτερη θέση, στην Ελλάδα βλέπουμε στην κυβέρνηση ένα ακροδεξιό λαϊκιστικό κόμμα (το οποίο η Λεπέν θεωρεί συγγενές), ενώ η Χρυσή Αυγή παραμένει στην τρίτη θέση εδώ και χρόνια.

Η αλήθεια λοιπόν είναι πως το να συζητάμε για ήττα του λαϊκισμού και της ακροδεξιάς όταν ο νεοφασισμός έχει αναδειχθεί σε ευθύ συνομιλητή των δημοκρατικών δυνάμεων είναι τουλάχιστον αφελές.

*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης  είναι διευθυντής σύνταξης του EleftherosTypos.gr

Ακολούθησέ τον στο Facebook και στο Twitter