Δύο ώρες προηγουμένως, σε σύγκρουση με τον ΣΕΓΑΣ και με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, είχε δοθεί η εκκίνηση του μαραθωνίου στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη, που επειδή οι αθλητές έπρεπε να πληρώνουν συμμετοχή, χαρακτήριζε τον άλλο αγώνα «εμπορικό». Παρόμοιοι προβληματισμοί θα ερχόντουσαν να απασχολήσουν την επικαιρότητα, πολύ πιο άμεσα και δραματικά, 40 χρόνια αργότερα.

Οταν η Ελλάδα θα διοργάνωνε μία και δύο και τρεις συναυλίες για να δείξει ότι όλοι οι Ελληνες καλλιτέχνες ενωμένοι καταδικάζουν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Εκτός αν οι συναυλίες δεν ήταν εναντίον της εισβολής της Ρωσίας αλλά εναντίον του πολέμου. Ή υπέρ της ειρήνης. Ή κατά του ιμπεριαλισμού. Ή όλα τα προηγούμενα. Ή τίποτα από τα ανωτέρω.

Και όπως η δημιουργία του σύμπαντος, η δημιουργία της μιας και των δύο και των τριών συναυλιών ήταν γραφτό να ξεκινήσουν από τη συναυλία με τη συμμετοχή της Νατάσας Μποφίλιου. Οταν η Ελληνίδα πασιονάρια σήκωνε τη γροθιά για να δηλώσει ότι είναι υπέρ του ανθρώπου, ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Και όχι το αντίστροφο. Λίγες μέρες αργότερα, ο Πορτοκάλογλου, ο Σαββόπουλος και ο Δρογώσης δοκίμαζαν να δουν τι γίνεται όταν θέλεις να κάνεις συναυλία αλλά λες ονόματα. Γρήγορα συμπέραναν ότι δεν γίνεται τίποτα.

Αντίθετα, μια συναυλία που αναφέρεται έτσι στο φλου στην ειρήνη τούς μαζεύει όλους. Μέχρι και τον Νταλάρα που συνόδευσε τη συμμετοχή του με ένα μεγαλειώδες ισαποστέ κείμενο που ξεκινούσε από «εγώ είμαι με τους αμάχους» και τελείωνε με ένα «ακούω τη μάνα μου να μου λέει ότι όποιος κάνει πόλεμο είναι ένοχος».

Είχε φτάσει η στιγμή της συναυλιακής αντεπίθεσης από «Το Μουσικό Κουτί». Οταν μετά από ένα συγκλονιστικό διαδικτυακό ξεφωνητό που υποχρέωσε τους διοργανωτές της Συναυλίας Ειρήνης να προσθέσουν στην αφίσα κάτι για τη Ρωσία, οι Πορτοκάλογλου και Σαββόπουλος αντεπιτίθεντο ανακοινώνοντας τηλεμαραθώνιο.

Τώρα όλοι εμφανιζόντουσαν παντού. Με τη Νατάσα Μποφίλιου να είναι η μόνη που μπορεί να πετύχει hat trick, οι καλλιτέχνες για να χωρέσουν αποφάσιζαν να τραγουδήσουν σε ντουέτα. Δίνοντας τη δυνατότητα στον Εισβολέα και τον Θανάσιμο που στη συναυλία Ειρήνης θα τραγουδούσαν σόλο, στο «Μουσικό Κουτί» να τραγουδήσουν ντουέτο σαν… Θανάσιμος Εισβολέας.

Αυτό που κάνει η χώρα που έχει εισβάλει στην Ουκρανία. Και λέγεται Ρωσία. Αλλο ότι οι Ελληνες καλλιτέχνες έμαθαν να καταδικάζουν εύκολα την Αμερική αλλά παθαίνουν αφωνία όταν πρόκειται να καταδικάσουν τη Ρωσία.

Αθλητισμός και αλλαγή φύλου

ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ του 2015 ο Σκάιλερ Μπαϊλάρ στα 200 μέτρα πρόσθιο ανδρών τερμάτιζε τελευταίος στη συνάντηση Χάρβαρντ-Κολούμπια. Τον Μάρτιο του 2022 ο Σκάιλερ Μπαϊλάρ ως Λία Τόμας με την ομάδα της Πενσιλβάνια κατακτούσε τη νίκη στις 500 γιάρδες ελεύθερο αφήνοντας στη δεύτερη θέση, τη δεύτερη στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου Εμα Γουάιαντ. Πριν από τη νίκη του η Τόμας είχε μείνει εκτός αγώνων ένα χρόνο ακολουθώντας ένα πρόγραμμα αλλαγής φύλου, ενώ τα προηγούμενα τρία χρόνια δεν είχαν συνοδευτεί με κάποιες αξιόλογες επιδόσεις.

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ η εκφώνηση του ονόματος της Τόμας συνοδεύτηκε από χειροκροτήματα αλλά και αποδοκιμασίες. Αντίθετα η δεύτερη Γουάιαντ, που πανηγύρισε μαζί με την τρίτη και την τέταρτη αθλήτρια, αποθεώθηκε. Στο ερώτημα αν ένας αθλητής που πέρασε την εφηβεία σαν άνδρας διαμορφώνοντας ένα σώμα που του δίνει αβαντάζ μπορεί να αγωνίζεται σε γυναικείες κατηγορίες, η απάντηση σε επίπεδο ευ αγωνίζεσθαι είναι όχι.

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να αγωνίζεται αλλά η επίδοσή του να συνοδεύεται με αστερίσκο, όπως πρότεινε η Ναβρατίλοβα, ή να μετέχει σε αγώνες, αλλά εάν άλλαξε φύλο μετά την εφηβεία να παραμένει στις κατηγορίες των ανδρών όπως προτείνουν άλλοι. Κανένας όμως αθλητής ή αθλήτρια που σέβεται τον αθλητισμό δεν θα κρυβόταν πίσω από τη σημαία του δικαιωματισμού για να κάνει πρωταθλητισμό και να στερήσει τη δυνατότητα για νίκη από γυναίκες που προπονήθηκαν δεκαετίες.

Μίλτος Τεντόγλου, μια όαση ειλικρινείας

Ο ΜΙΛΤΟΣ ΤΕΝΤΟΓΛΟΥ που πήρε την πρώτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου στο μήκος είναι sui generis προσωπικότητα. Οχι επειδή κέρδισε σε ένα από τα παραδοσιακά αθλήματα του στίβου και όχι από ένα από τα ανέκδοτα τύπου «σκοποβολή με αεροβόλο από ιστιοσανίδα» που έχει εντάξει σαν αθλήματα η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή για να πουλάει τηλεοπτικό χρόνο, αλλά για την προσωπικότητά του. Τον βλέπεις στις απονομές και δεν φοβάσαι ότι από μέσα του θα ξεπηδήσει ένας μικρός Βασιλάκης Καΐλας που θα κλαίγεται για το πόσα στερήθηκε ώστε να ανέβει η σημαία στον υψηλότερο ιστό.

ΤΟΝ ΒΛΕΠΕΙΣ να κοιτάζει το monitor που δείχνει ότι είναι το άλμα των 8.55 που έκανε άκυρο και αντί να αρχίσει να φωνάζει «με κλέψανε», να λέει στους δικούς του στην κερκίδα «άκυρο» και να ετοιμάζεται για το επόμενο. Ο Τεντόγλου μοιάζει να μη φοβάται ότι οι ξένοι θα του ρίξουν αναβολικά στον καφέ του και να μπορεί να μετακινηθεί από το σπίτι του στο προπονητικό κέντρο χωρίς να πέσει από τη μοτοσικλέτα και να χάσει το ντόπινγκ κοντρόλ. Σε ένα χώρο που τα πάντα κρίνονται στη λογική της φουστανέλας ο Μίλτος Τεντόγλου, εκτός από μεγάλος αθλητής, είναι μια όαση ειλικρινείας.