ΔΗΜΟΣΙΑ δωρεάν Παιδεία, η μεγάλη αυταπάτη της Μεταπολίτευσης. Μιλούν για δημόσια δωρεάν Παιδεία οι εκπαιδευτικοί, όταν -δυστυχώς- ο κύριος πυλώνας εκπαίδευσης στη χώρα μας είναι τα φροντιστήρια. Οταν η συντριπτική πλειονότητα των εκπαιδευτικών κάνει ιδιαίτερα και βγάζει «μαύρα» χρήματα εκμεταλλευόμενη το χαμηλό ποιοτικό επίπεδο ενός συστήματος το οποίο λειτουργούν οι ίδιοι.

ΟΤΑΝ οι γονείς είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν 200 ευρώ τον μήνα από το Δημοτικό στα «Κέντρα Μελέτης» και έως 1.000 ευρώ τον μήνα για την προετοιμασία των πανελλαδικών εξετάσεων. Για να μαθαίνουν τα παιδιά τους όσα θα έπρεπε να τους μαθαίνουν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές στα σχολεία, οι οποίοι πληρώνονται από το κράτος, δηλαδή από τους φόρους που πληρώνουν και πάλι οι γονείς των μαθητών.

ΠΟΣΗ κοροϊδία πια; Οι εργατοπατέρες συνδικαλιστές πιστεύουν πως οι γονείς των μαθητών δεν βλέπουν τι συμβαίνει στα σχολεία; Εκεί υπάρχουν εκπαιδευτικοί- αστέρια, πραγματικοί δάσκαλοι με «Δ» κεφαλαίο, που τα δίνουν όλα. Αυτοί, όμως, είναι η μειοψηφία, περίπου το ένα τρίτο. Υπάρχει άλλο ένα τρίτο που δεν κάνει αυτά που οφείλει να κάνει είτε επειδή δεν έχει κίνητρο είτε επειδή τους συμπαρασύρει προς τα κάτω άλλο ένα τρίτο των εκπαιδευτικών που θα έπρεπε το κράτος να είχε μεταθέσει σε άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου ή να τους είχε απολύσει γιατί δεν κάνουν τίποτα.

ΚΑΙ ναι, υπάρχουν προβλήματα. Αρκετοί δήμοι δεν στηρίζουν τις υλικοτεχνικές υποδομές των σχολικών μονάδων. Οι μισθοί πρέπει να αυξηθούν. Ναι, υπάρχει και το πρόβλημα των αναπληρωτών εκπαιδευτικών, καθώς από τα Μνημόνια έως το 2020 δεν έγιναν προσλήψεις μονίμων. Αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πλέον, διορίζει 10.000 μόνιμους κάθε καλοκαίρι. Θα φτάσουν τους 50.000 με τις φετινές τοποθετήσεις. Και στόχος είναι μέσα στην επόμενη πενταετία να έχει εξαλειφθεί αυτός ο διαχρονικός παραλογισμός με τους αναπληρωτές. Οι μόνιμοι να καλύπτουν όλες τις αναγκαίες θέσεις και οι αναπληρωτές να καλύπτουν πραγματικά έκτακτες ανάγκες.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, ετοιμάζονται τα καινούργια βιβλία και έχουν μπει διαδραστικοί πίνακες σε όλες τις τάξεις από την Ε’ Δημοτικού έως την Γ’ Λυκείου. Ενώ, κάποια στιγμή, η κυβέρνηση οφείλει να αντιμετωπίσει με έναν σύγχρονο τρόπο τα χιλιάδες παιδιά που έχουν μαθησιακές δυσκολίες. Προφανώς και δεν είναι όλα ρόδινα.

ΑΛΛΑ η μεγάλη πληγή είναι η μη εφαρμογή μιας αυστηρής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Κανονικά, οι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να διαδηλώνουν για να αξιολογηθούν. Για να αποδείξουν ότι επιθυμούν πραγματικά την αναβάθμιση του σχολείου. Επειδή, όμως, εδώ κάνουν κουμάντο οι συνδικαλιστάδες, μία σημαντική μερίδα δασκάλων και καθηγητών δηλώνουν «αρνητές» της αξιολόγησης. Ε, ναι, αυτοί δεν μπορούν να έχουν θέση στο εκπαιδευτικό σύστημα.

ΟΠΟΙΟΣ εργαζόμενος αρνείται την αξιολόγηση, δηλαδή αρνείται να εφαρμόσει τους νόμους και τους κανόνες, τότε δεν μπορεί να κατέχει μόνιμη θέση στο Δημόσιο. Το θέμα δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς, αλλά όλους τους δημοσίους υπαλλήλους. Και τώρα που πλησιάζει η Συνταγματική Αναθεώρηση, είναι ευκαιρία να μπει επιτέλους στο τραπέζι το ζήτημα για την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων.