Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Πώς όμως είναι οι άλλες μέρες της καθημερινότητας των αναπήρων, των ηλικιωμένων, των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα; Εχω πάρει μια γενναία δόση αυτής της καθημερινότητας, καθώς δε μπορώ να εγχειρίσω το γόνατό μου λόγω της πανδημίας. Αλλωστε, όπως μου είπε ο γιατρός μου: «Καλά, μπορείς να περιμένεις. Δεν πρόκειται να πεθάνεις από ένα κατεστραμμένο γόνατο».

Ωστόσο, με την πρώτη ευκαιρία που θα μιλήσω μαζί του, θα του πω ότι συμφωνώ πως δεν πρόκειται να πεθάνω από ένα εντελώς κατεστραμμένο γόνατο, αλλά μπορώ να πεθάνω… εξαιτίας του.

Παράδειγμα πρώτον: Μπορώ εύκολα να πέσω και να χτυπήσω σοβαρά στους περισσότερους δρόμους, στο Ιστορικό Κέντρο, που είναι γεμάτοι λακκούβες, σε πεζοδρόμια που οι πλάκες έχουν σηκωθεί και είναι παγίδες. Μη μιλήσουμε για αναπηρικό καρότσι.

Παράδειγμα δεύτερον: Μπορώ εύκολα να χάσω την ισορροπία μου, καθώς μηχανάκια και αυτοκίνητα είναι σε τόση πυκνή φάλαγγα παρκαρίσματος, ώστε αναγκάζομαι να κάνω ακροβατικά για να περάσω ανάμεσά τους. Καμία τάξη δεν υπάρχει και ποτέ δεν είδα κλήση σε μηχανάκι. Μη μιλήσουμε για αναπηρικό καρότσι.

Παράδειγμα τρίτον: Υπάρχουν πεζοδρόμια στο Ιστορικό Κέντρο, π.χ. Ναυάρχου Νικοδήμου, Δαιδάλου, Θαλού αλλά και Νίκης και Σόλωνος και ων ουκ έστι αριθμός, τα οποία είτε δεν… υπάρχουν είτε είναι λιγότερο από μισό μέτρο. Με πατερίτσα πες ότι πορεύεσαι. Μη μιλήσουμε για αναπηρικό καρότσι.

Παράδειγμα τέταρτον: Για να περάσεις από τις μικρές πλατείες -προ πανδημίας- όφειλες να κάνεις ακροβατικά και να ζητάς συγγνώμη. Δεν υπήρχε -και δεν θα υπάρχει, όταν ανοίξουν τα μαγαζιά εστίασης- χώρος για ανθρώπους με προβλήματα κινητικά. Μη μιλήσουμε για αναπηρικό καρότσι.

Δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους με πρόβλημα όρασης γιατί όλοι ξέρουμε ότι οι «διαδρομές» επί των πεζοδρομίων είναι προς αποφυγήν. Ακόμη και η επιλογή του υλικού είναι ακατάλληλη. Εκτός του ότι «σκοντάφτουν» πάνω σε στύλους, περίπτερα, παρκαρισμένα μηχανάκια, ανεβασμένα αυτοκίνητα, καρέκλες και τραπεζάκια έξω…

Εχει κανείς αρμόδιος ασχοληθεί για να μας πει πόσα δημόσια κτίρια διαθέτουν ράμπες ή ακόμη και ασανσέρ; Ξέρετε πόσα δημαρχεία, ανά την Ελλάδα, τα οποία στεγάζονται σε παλαιά κτίρια δεν έχουν καμία πρόσβαση για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα;

Και να πεις ότι δεν υπάρχει σχετική νομοθεσία; Φυσικά και υπάρχει, αλλά ποιος την εφαρμόζει. Για την ώρα, η βιώσιμη προσβασιμότητα εναπόκειται στη δική μας ευαισθησία, στη δική μας παιδεία. Εντέλει στην ανθρωπιά μας. Το Εθνικό Σχέδιο για τα δικαιώματα των αναπήρων μπορεί να βάλει τάξη. Ειδικά, επειδή το απαιτεί ο πρωθυπουργός…

Από την έντυπη έκδοση