Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

Η Ελλάδα πάτωσε για μια ακόμη φορά στο διαγωνισμό «PISA». Στο πρόγραμμα, στο οποίο συμμετέχουν 78 χώρες, αξιολογούνται τρεις βασικές δεξιότητες μαθητών ηλικίας 15 ετών. Στην κατανόηση κειμένου είμαστε 42οι, στα μαθηματικά 43οι και στις φυσικές επιστήμες 44οι. Και στις τρεις κατηγορίες η χώρα μας έχασε μία θέση στην κατάταξη σε σχέση με το 2015, ενώ στις χώρες του ΟΟΣΑ βρίσκεται ανάμεσα στους ουραγούς.

ΣΥΜΦΩΝΑ με τα ποιοτικά του διαγωνισμού ξοδεύουμε τα ίδια χρήματα με την Εσθονία, η οποία είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης σε μαθητικές επιδόσεις, ενώ τα Ελληνόπουλα διαβάζουν περισσότερες ώρες από τα παιδιά της μικρής χώρας της Βαλτικής.

Η ευθύνη για τη χρεοκοπία του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι ολόδική μας. Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε ούτε εξωτερικούς παράγοντες ούτε μεγαλοσυμφέροντα.

ΤΑ λάθη είναι πολλά και επαναλαμβανόμενα. Δυστυχώς καμία κυβέρνηση και κανένας υπουργός στα χρόνια της Μεταπολίτευσης δεν προσπάθησε να μεταρρυθμίσει το σχολείο. Ολοι ασχολούνταν μόνο με τις Πανελλαδικές, δημιουργώντας δεκάδες παραλλαγές του ίδιου εξεταστικού συστήματος. Μέχρι εκεί. Ολο το εκπαιδευτικό σύστημα από την Πρώτη Δημοτικού έχει ως «κατεύθυνση» τις εξετάσεις της Γ’ Λυκείου. Και όλη η φιλοσοφία βασίζεται σε απαρχαιωμένες μεθόδους όπως η παπαγαλία, σε αρκετά κακογραμμένα βιβλία και σε εκπαιδευτικούς, οι οποίοι στην πλειονότητά τους δεν επιθυμούν να αλλάξει τίποτα.

ΑΥΤΟ έχει ως αποτέλεσμα την υπερφροντιστηριοποίηση, που πλέον ξεκινάει από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Και καταλήγει στο Λύκειο, στο οποίο πλέον οι μαθητές απλά προσέρχονται για να μην μένουν από απουσίες.

ΤΗΝ ώρα που άλλες χώρες εφαρμόζουν πρωτοποριακές μεθόδους διδασκαλίας μέσα από τις οποίες «συγχωνεύονται» μαθήματα και χρησιμοποιούν την τεχνολογία, εμείς ακόμα πηγαίνουμε με το… κάρο. Το παρωχημένο μοντέλο εκπαίδευσης, βγαλμένο από τα βάθη της δεκαετίας του ’80, ούτε μπορεί να συναρπάσει ούτε -πολύ περισσότερο- να μορφώσει τα παιδιά της ψηφιακής γενιάς.

ΠΡΕΠΕΙ επιτέλους να ενεργοποιηθεί τόσο η κυβέρνηση όσο και τα υπόλοιπα κόμματα. Η Παιδεία βρίσκεται υπό πτώχευση. Και εδώ δεν απαιτούνται Μνημόνια. Απαιτούνται ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις. Απαιτείται ένα εκπαιδευτικό σύστημα από το μηδέν, όχι μερεμέτια. Απαιτείται και η συνεργασία των εκπαιδευτικών, των οποίων οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πάντοτε υψώνουν τείχος τόσο στην αξιολόγηση όσο και σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση. Ολοι ομολογούν πως η μεγαλύτερη επένδυση μιας χώρας είναι η Παιδεία. Αν δεν «ξυπνήσουμε» τώρα θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά στο μέλλον. Μπορεί κόμματα και πολίτες να μην τα βρίσκουμε για δεκάδες ζητήματα, για την Παιδεία, όμως αξίζει. Για το καλό των παιδιών μας.

Από την έντυπη έκδοση
*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου