Από τότε κύλησε πολύ νερό στον μύλο της ελληνικής ένοπλης βίας και φυσικά ο μεγάλος σταθμός ήταν η εξάρθρωση της «17Ν». Εκτός από το ότι σταμάτησε η δολοφονική της δράση, η ελληνική κοινωνία διαπίστωσε ότι οι πρωταγωνιστές των πιο αιματηρών πρωτοσέλιδων της μεταπολιτευτικής πορείας της χώρας δεν ήταν κάποιοι σούπερ ήρωες, υπερεκπαιδευμένοι κομάντος, διπλοί και τριπλοί πράκτορες, γνωστοί δημοσιογράφοι ή επιχειρηματίες, όπως διέδιδαν, πολλές φορές με ολέθρια αποτελέσματα και τεράστιες γκάφες της Αστυνομίας, οι διάφορες θεωρίες συνωμοσίας της εποχής. Από τις πρώτες κιόλας ημέρες των συλλήψεων άρχισε να καταρρέει και ο μύθος του Ρομπέν των Δασών, που, σύμφωνα με μετρήσεις της εποχής, είχε καλλιεργήσει η κοινή γνώμη για τα μέλη της «17Ν».

Επιβεβαιωνόταν, επίσης, και η θεωρία του Χρυσοχοΐδη ότι η τρομοκρατία δεν είναι μόνο αστυνομικό θέμα. Απαιτούσε τα οφέλη μιας ευρύτερης κοινωνικής συναίνεσης, μιας γενικότερης υπερκομματικής συμφωνίας υπέρ του κοινωνικά καλού, υπέρ της ασφάλειας των πολιτών και της κοινωνικής ειρήνης. Εκείνη την εποχή φαινόταν ότι ίσχυε σε ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Κάτι που τώρα δεν ισχύει και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους λόγω δύο βασικών παραγόντων: της αναποτελεσματικότητας των διωκτικών αρχών -της ΕΛ.ΑΣ., δηλαδή- να εξουδετερώσουν τις ομάδες των βομβιστών, εγκλωβισμένοι σε λογικές του παρελθόντος που έχουν πάψει να ισχύουν, και των ευθυνών που φέρουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που ναι μεν, όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, καταδίκασαν την ενέργεια στα γραφεία της Hellenic Train, αλλά η στάση όλων, ιδίως στο θέμα των Τεμπών, δεν βοηθά στην κατανόηση των διαφορών μεταξύ πολιτικών αντιδράσεων, διαμαρτυριών και αντιθεσμικών συμπεριφορών, ακόμα και βίαιων.

Η πολιτική αντίφαση βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το σημείο. Οι ανακοινώσεις, μετά την έκρηξη στη λεωφόρο Συγγρού, τύπου «δεν αποδίδεται έτσι δικαιοσύνη» δεν συνάδουν με τη μόνιμη επωδό της τελευταίας διετίας: «Δικαιοσύνη αποδίδει ο ίδιος ο λαός».