Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Ελάχιστα ενδιαφέρει εν τέλει αν ο Σπ. Δανέλλης θα είναι ο 151ος του καραβανιού ή αν θα διασώσει την πολιτική αξιοπρέπειά του στο παρά πέντε. Είναι αδιάφορο αν π.χ. είναι μεγαλύτερα τα «ανταλλάγματα» της Παπακώστα, της Κουντουρά ή του Κόκκαλη. Είναι ασήμαντο αν ο Καμμένος ή ο Παπαχριστόπουλος «κερδίζει» στην κούρσα της πολιτικής ελαφρότητας ή αν οι ΑΝ.ΕΛ. παραμένουν ή όχι «κόμμα». Είναι ανάξιο λόγου αν ο Τσίπρας το «έστησε» κατά 100% ή μόνο κατά 60%. Είναι αδιάφορο αν ο Ζουράρις είναι «παρτάκιας» ή πολιτικά διπολικός. Είναι κακό κι αδιάφορο παραπολιτικό αν ο Ραγκούσης ή ο Μπίστης θα σηκωθούν από τον πάγκο για να δηλώσουν «συμμετοχή» στα τελευταία λεπτά του «αγώνα» της Αριστεράς για να ισοπεδώσει κάθε θεσμική και ηθική έννοια.

ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, είναι σημαντικό το θεσμικό κουρέλιασμα που υφίσταται η χώρα, από μια παρέα αδίστακτων βουλιμικών της εξουσίας, η οποία νομιμοποιεί πρακτικές αποστασίας στο δημόσιο βίο της χώρας. Είναι πρωταρχικής σημασίας ότι καθαγιάζονται συμπεριφορές και πρακτικές εξουσίας οι οποίες δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Είναι κρίσιμο ότι το κόμμα που, εκτός από την κυβέρνηση, ήθελε πάση θυσία να καταλάβει και την εξουσία δεν διστάζει να ορίσει υπουργό Εθνικής Αμυνας εν ενεργεία αξιωματικό, ο οποίος προσήλθε μάλιστα στη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό φορώντας στρατιωτική στολή. Είναι ανησυχητικό ότι η δημοκρατία «κόβεται και ράβεται» στα «μέτρα» ενός καθεστωτικού κόμματος το οποίο έχει εργαλειοποιήσει τα πάντα, με πρώτη απ’ όλα τη Δικαιοσύνη. Είναι κάτι παραπάνω από σοκαριστικό ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να παραδώσει ένα μείζονος σημασίας εθνικό θέμα, ενώ γνωρίζει πως δεν έχει ούτε τη λαϊκή νομιμοποίηση ούτε την εξουσιοδότηση.

ΤΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ αυτής της τελευταίας περιόδου της διακυβέρνησης Τσίπρα είναι κάτι πολύ παραπάνω από το αν αύριο θα πάρει 150 ή 151 ή 152 ψήφους. Ούτως ή άλλως, είναι μια κυβέρνηση σε αποδρομή και προ μεγάλης εκλογικής ήττας. Αύριο τα μεσάνυχτα θα κριθεί απλώς για πόσες εβδομάδες παραπάνω θα καθίσει στον θώκο της εξουσίας. Ασφαλώς έχει σημασία η έκβαση της αυριανής ψηφοφορίας.

ΤΟ ΜΕΙΖΟΝ όμως είναι ότι η άγαρμπη και αντιθεσμική τετραετής διακυβέρνηση Α. Τσίπρα – Π. Καμμένου απειλεί να εξοικειώσει την ελληνική κοινωνία με την εικόνα του «πολιτικού τέρατος». Διεκδικεί να συμφιλιώσει και να συνηθίσει τον Ελληνα πολίτη με την αθλιότητα στην πολιτική. Θέλει να καταστήσει με το ζόρι «φυσιολογικό» την παράταση του βίου μιας διασωληνωμένης κυβέρνησης με μηχανική υποστήριξη και δανεικές ψήφους. Επιδιώκει να θεωρείται νορμάλ κάθε παράλογη και αντιδημοκρατική απαίτηση του κάθε σατραπίσκου που κάποιος ανεπανάληπτος συνδυασμός απίθανων συγκυριών τον φέρνει στην εξουσία.

ΑΥΤΟ που κρίνεται σήμερα και αύριο είναι αν θα επιτραπεί να γίνει «θεσμός» η αθλιότητα. Αν η πολιτική ανωμαλία θα μπορέσει να γίνει ισότιμη ή και «ανώτερη» της θεσμικής ομαλότητας και της κανονικότητας. Κι αν ο Α. Τσίπρας θα μπορέσει να εθίσει την κοινωνία στο δηλητήριο, προκαλώντας της μιθριδατισμό

Κβο βάντις Ναύαρχε;

Και μόνο του το γεγονός ότι διορίζεται εν ενεργεία στρατιωτικός ως υπουργός Εθνικής Αμυνας σε Δυτική Δημοκρατία δεν περιποιεί τιμή ούτε στη χώρα ούτε στον πρόθυμο «στρατιώτη». Ομως υπήρξε και συνέχεια σ’ αυτή την παράταιρη «επιλογή». Ο κ. Αποστολάκης εμφανίστηκε στο Μ. Μαξίμου φορώντας τη στρατιωτική στολή του. Οι συνειρμοί που αντανακλαστικά δημιουργούνται για το είδος του πολιτεύματος δεν είναι οι καλύτεροι. Δυστυχώς όμως δεν τελειώνει εδώ η «σημειολογία» -και όχι μόνο- της προαποφασισμένης επιλογής του κ. Αποστολάκη. Ο Α. Τσίπρας δήλωσε για το νέο ΥΕΘΑ πως η επιλογή Αποστολάκη «είναι ένα σαφές μήνυμα» και στο «εξωτερικό» και στο «εσωτερικό». Ως προς το εξωτερικό είναι αρκετά σαφές, δεδομένης και της πρόσφατης διατεταγμένης δήλωσης του νέου ΥΕΘΑ περί «ισοπέδωσης των Υμίων». Αλλά προς το εσωτερικό της χώρας τι ακριβώς «σαφές μήνυμα» συνιστά η επιλογή Αποστολάκη; Αναγκαστικά, η σκέψη φτερουγίζει στη δήλωση του Π. Καμμένου το 2015 ότι ο Στρατός εγγυάται και την «εσωτερική ασφάλεια»… Είναι γνωστό ότι ο κ. Αποστολάκης είναι επιλογή του Π. Καμμένου, αλλά και του Α. Τσίπρα. Και, πέραν των θεσμικών ερωτημάτων που γεννά η ένστολη επιλογή για την πολιτική ηγεσία του υπ. Εθνικής Αμυνας, τίθεται και ένα ακόμα σημαντικό ερώτημα: Υπάρχουν «εκκρεμότητες» του απερχομένου ΥΕΘΑ τις οποίες έχει «αναλάβει» να προστατεύσει ο νέος υπουργός; Κι αν ναι, ποιες;

Μπροστά σε ενδεχόμενο «παράδοξο»

Στο Μ. Μαξίμου υπήρχε εδώ και πολύ καιρό η βεβαιότητα ότι η «πλειοψηφία των Πρεσπών» υπάρχει και είναι και «άνετη». Ομως, οι άγαρμποι χειρισμοί μετά το «διαζύγιο» με τον Π. Καμμένο και η απεγνωσμένη προσπάθεια για την εξασφάλιση ψήφου εμπιστοσύνης δημιουργούν τις προϋποθέσεις για ένα «απρόσμενο παράδοξο»: οι ψήφοι για τις Πρέσπες να είναι λιγότερες από τις ψήφους εμπιστοσύνης… Ολα θα εξαρτηθούν από την τελική έκβαση της χθεσινής συνάντησης του Στ. Θεοδωράκη με τον Σπ. Δανέλλη. Αν ο Σπ. Δανέλλης επιμείνει να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση «κόντρα» στην επίσημη θέση του Ποταμιού, τότε δεν αποκλείεται καθόλου ο Στ. Θεοδωράκης να συσχετίσει τις δύο ψηφοφορίες, για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και για την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών…

«Φεύγουν» τρεις σίγουρες ψήφοι

…Σ’ αυτή την περίπτωση «φεύγουν» από τις Πρέσπες τρεις «σίγουρες ψήφοι» (Θεοδωράκης, Μαυρωτάς, Λυκούδης). Ο επικεφαλής του Ποταμιού, με τη σύμφωνη γνώμη όλων των υπόλοιπων βουλευτών του κόμματος -εκτός του Σπ. Δανέλλη-, εκτιμά ότι με την ψήφο εμπιστοσύνης του Σπ. Δανέλλη στην κυβέρνηση αλλοιώνεται η θεσμική ομαλότητα και δημιουργείται «κυβέρνηση δανεικών». Παρότι δεν αλλάζει η θέση του για τη συμφωνία των Πρεσπών, αλλάζει, όπως φαίνεται, η πρόθεσή του να στηρίξει τους πολιτικά τυχοδιωκτικούς χειρισμούς του Μ. Μαξίμου. Το αποτέλεσμα εν προκειμένω θα είναι στις 145 ψήφους του ΣΥΡΙΖΑ να μπορούν να προστεθούν μόνο 4: Σπ. Δανέλλης, Κ. Παπακώστα, Ε. Κουντουρά και Θ. Παπαχριστόπουλος. Σύνολο 149…

Με «λιμά» από τους «κηπουρούς»

Στη συμβολική αξιοποίηση κάποιου ή κάποιων από τους «κηπουρούς του ΓΑΠ» και τα «ορφανά του Σημίτη» προσανατολίζεται, σύμφωνα με πληροφορίες, ο πρωθυπουργός εν όψει του επικείμενου αναγκαστικού ανασχηματισμού. Περισσότερο ακούγονται τα ονόματα των Γ. Ραγκούση και Ν. Μπίστη, προκειμένου να «ενισχύσει» και το πρόσφατο άνοιγμά του στην Κεντροαριστερά. Πρόθυμοι υπάρχουν. Μένει να αποδειχθεί αν ο Α. Τσίπρας έχει αυτή την εσωκομματική ευχέρεια…

Απορία

Το χθεσινό ξύλο και τα χημικά στους απλήρωτους εκπαιδευτικούς ήταν παλαιάς κοπής «αριστερό» ή νέας κοπής «κεντροαριστερό»;

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]