Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΣΤΗΝ ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ τους οι πρόσφυγες που καταφθάνουν στην Ελλάδα, ειδικά όσοι προέρχονται από τη Συρία, βίωναν μια καθημερινότητα παρόμοια με τη δική μας. Είχαν τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τα σχολεία τους. Ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή. Ηθελαν να ζήσουν.

ΕΝΑ έθνος που έχει ζήσει την προσφυγιά του Πόντου και της Μικράς Ασίας μπορεί να κατανοήσει. Και οι Ελληνες δεν ξεριζωθήκαμε μόνο από πολέμους. Αξίζει να μην ξεχνάμε πως μόνο στα έξι χρόνια του Μνημονίου σχεδόν 400.000 νέοι μετανάστευσαν για να βρουν μια καλύτερη τύχη. Οπως και στον 20ό αιώνα εκατοντάδες χιλιάδες ξεκίνησαν μια νέα ζωή στην Αμερική, στην Αυστραλία, στη Γερμανία και άλλες χώρες.

ΕΙΝΑΙ αλήθεια, από την άλλη, πως η χτυπημένη από την οικονομική κρίση χώρα μας δεν αντέχει τεράστιο αριθμό προσφύγων και πως ήταν λάθος, όπως αποδείχθηκε, η λογική της υπουργού Τασίας «έρχονται, λιάζονται, εξαφανίζονται» που ουσιαστικά έκλεινε το μάτι στους δουλεμπόρους.

ΠΡΕΠΕΙ τόσο η πολιτική διαχείριση του ζητήματος όσο και οι αντιδράσεις των πολιτών να μην εκφράζουν παραλογισμούς και ιδεοληψίες. Ούτε τα ανοιχτά σύνορα της Αριστεράς ούτε τα πογκρόμ των Ταγμάτων Ασφαλείας της Χρυσής Αυγής επιλύουν το πρόβλημα. Επιβάλλεται να υπάρξουν κανόνες ασφαλείας για να μη μετατραπούν οι χώροι φιλοξενίας σε γκέτο ανομίας, αλλά επιβάλλεται το κράτος να βοηθάει ταλαιπωρημένους ανθρώπους.

ΧΙΛΙΑΔΕΣ προσφυγόπουλα βρίσκονται στην πατρίδα μας. Οπως έχουν δικαίωμα στη ζωή, έχουν δικαίωμα και στη μάθηση. Είναι, πράγματι, αδιανόητο γονείς να απειλούν με καταλήψεις σχολικών κτιρίων στην περίπτωση που φιλοξενηθούν τις απογευματινές ώρες στις εγκαταστάσεις παιδιά μεταναστών. Και τα προσφυγόπουλα, παιδιά είναι κι αυτά… Είναι λυπηρό γονείς να διδάσκουν στα Ελληνόπουλα το ρατσισμό και όχι πως είμαστε μια χώρα που στέκεται δίπλα στους αδύναμους.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου