Ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι η καταφανώς επιδιωκόμενη (από τον ίδιο) διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά από την Κ.Ο. και από τη Ν.Δ. εντάσσεται σε μια γενικότερη επιρροή από το «παγκόσμιο σύστημα Τραμπ». Υπό την έννοια ότι ο 73χρονος πολιτικός, μετά από μια σειρά κρίσιμων, για την καριέρα του, πολιτικών ματαιώσεων των τελευταίων δεκαετιών, διέβλεψε τώρα τη χρυσή ευκαιρία αναβάπτισης σε κεντρικό πρόσωπο των εν Ελλάδι τραμπικών παραλληλισμών.

Το γεγονός ότι τη συμπαράστασή τους στον Αντώνη Σαμαρά έσπευσαν να εκδηλώσουν ασκαρδαμυκτί η κ. Λατινοπούλου και ο κ. Νατσιός ενισχύει τις υποψίες ότι πιθανώς αυτοί είναι που βλέπουν στο πρόσωπό του μια ηγετική μορφή στις δεξιότερες, τραμπικές παρυφές του πολιτικού σκηνικού. Η σύζευξη του εθνικού-πατριωτικού λόγου με την προσωποποίηση και την καταγγελία της προδοσίας και της εθνικής μειοδοσίας, μαζί με τον αντι-woke λόγο (βλ. στάση Σαμαρά στη Βουλή για το θέμα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών), δικαιολογεί μια τέτοια τραμπική φαντασίωση.

«Κύριε πρωθυπουργέ, δεν μπορείτε να διαγράψετε έναν πρώην πρωθυπουργό που κράτησε την Ελλάδα όρθια το 2012-2015», ανήρτησε με αυστηρότητα η κ. Λατινοπούλου. Η ανάρτηση, μάλιστα, εμφανίζεται στα social της σε γειτονική απόσταση από το βίντεο με την ίδια να λικνίζεται σε τηλεοπτική καρέκλα την επομένη της νίκης Τραμπ. Το πολιτικό της μέγεθος ασκεί σκληρή κριτική στον πρωθυπουργό και εκθειάζει την επιτυχημένη θητεία του Αντ. Σαμαρά. Προφανώς και δεν είναι η γοητεία που ασκεί ο Μεσσήνιος. Κατά τα φαινόμενα, είναι αυτό που μπορούν ή και επιδιώκουν να δουν τα ακροδεξιά κομματίδια: η ευκαιρία. Η αποτελεσματική πολιτική στρατηγική τύπου «βρε, λες να μας κάτσει η φάση;».