ΠΡΟΦΑΝΩΣ είναι άλλο μια ποδοσφαιρική ομάδα και άλλο η διακυβέρνηση της χώρας ή η ηγεσία ενός πολιτικού κόμματος, όμως, υπάρχουν κατ’ αναλογία ομοιότητες.

ΟΛΟΙ οι πρώην πρωθυπουργοί, εννοείται,  όχι μόνο έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν ελεύθερα την άποψή τους, αλλά μπορούν να πουν και μια κουβέντα παραπάνω. Κυβέρνησαν τη χώρα με σωστά και με λάθη, απέκτησαν εμπειρίες που μπορούν να φανούν χρήσιμες στη χώρα. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι να δίνουν «εντολές» για το «σύστημα» με το οποίο πρέπει να «παίξει» η εκάστοτε κυβέρνηση υπάρχει τεράστια απόσταση.

Ο λόγος τους έχει βαρύτητα, αλλά ακόμα πιο σημαντικό θα ήταν να προσπαθούσαν να πετύχαιναν πράγματα όταν βρίσκονταν στο Μαξίμου. Οφείλουν να συνειδητοποιήσουν πως πλέον είναι πρώην. Να μην συμπεριφέρονται σαν να είναι ακόμα… νυν. Δεν γίνεται να κουνούν το δάχτυλο είτε προς τους πολιτικούς είτε προς την κοινωνία με κάθε αφορμή και κάθε ευκαιρία.

ΕΧΟΥΜΕ πέντε πρώην πρωθυπουργούς. Σημίτης, Καραμανλής, ΓΑΠ, Σαμαράς, Τσίπρας. Κανείς δεν απέφυγε τον πειρασμό. Ολοι προσπάθησαν με κάποιον τρόπο να εμπλακούν και να ποδηγετήσουν νυν πρωθυπουργούς και αρχηγούς κομμάτων. Οι περισσότεροι, βέβαια, αυτό το έκαναν χωρίς προηγουμένως να έχουν κάνει την αυτοκριτική τους. Ο ΓΑΠ το προχώρησε, έκανε κόμμα και αυτοεξευτελίστηκε, καθώς δεν έπιασε ούτε 3%. Ο Τσίπρας ετοιμάζεται για τη «μεγάλη επιστροφή» του, αλλά είναι αρκετά πιθανό να έχει την τύχη του ΓΑΠ. Το τι θα πράξει ο Σαμαράς είναι άγνωστο.

ΣΗΜΑΣΙΑ έχει τι πράττει ένας πρωθυπουργός όταν είναι νυν και όχι όταν γίνεται πρώην. Οταν ένας πολιτικός έχει κυβερνήσει και στη συνέχεια οι πολίτες τον… συνταξιοδοτούν, οφείλει να κατανοεί πως πλέον κατέχει άλλον ρόλο. Δεν μπορεί να πρωταγωνιστήσει ξανά. Μπορεί να δώσει τα φώτα του και την όποια σοφία -αν- απέκτησε, χωρίς όμως να θεωρεί πως «συγκυβερνά». Εχει κάθε δικαίωμα να εκφράζει τις απόψεις του και να παρεμβαίνει, αλλά δεν κατέχει κάποιο αλάθητο μόνο και μόνο επειδή άσκησε πρωθυπουργικά καθήκοντα.

ΑΥΤΟ ισχύει για όλους. Τόσο για το παρελθόν όσο και για το μέλλον. Το ίδιο θα ισχύει και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Σημασία έχει πόσο θα πάει τη χώρα μπροστά τώρα που είναι πρωθυπουργός. Αυτό έχει νόημα. Και όχι, π.χ. το 2040, να λέει στους μελλοντικούς πρωθυπουργούς το τι θα πρέπει να κάνουν.