ΠΟΛΛΑ μπορούν να συμβούν και να υπάρξουν ανατροπές, αλλά δεν υπάρχουν δεδομένα που να δείχνουν πως μπορεί να απειληθεί η υπεροχή της κυβέρνησης. Το στοίχημα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Ν.Δ. είναι να καταφέρουν να πετύχουν κάτι ιστορικό, μια νίκη με αυτοδυναμία και τρίτη σερί κυβερνητική θητεία.

ΤΟ ζήτημα είναι το πώς μπορεί η κυβέρνηση να το πετύχει αυτό. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει είναι γνωστά: ακρίβεια, χαμηλά εισοδήματα, Υγεία, Παιδεία, ασφάλεια, κράτος. Λύνονται όλα αυτά μέσα σε 1.000 ημέρες; Προφανώς και όχι. Εδώ δεν λύθηκαν στα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης.

ΣΤΑ πεντέμισι χρόνια της διακυβέρνησης από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Ν.Δ. έχουν γίνει σημαντικά βήματα προς τα εμπρός. Σταθεροποιήθηκαν τα δημοσιονομικά, η οικονομία έχει μπει σε αναπτυξιακή τροχιά, οι επενδύσεις έχουν αυξηθεί, η ανεργία έχει μειωθεί από το 17,5% στο 9,3%, έχουν μειωθεί πάνω από 50 φόροι και εισφορές, δίνονται κάθε χρόνο αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, ενώ προχωρά η πλήρης ψηφιοποίηση του κράτους.

ΑΠΟ εδώ και πέρα η κυβέρνηση πρέπει να κάνει δυο πράγματα, ώστε να διεκδικήσει με αξιώσεις μια τρίτη αυτοδύναμη θητεία: να λάβει κάποια θετικά μέτρα-έκπληξη και να χτίσει ένα όραμα για την περίοδο 2027-2031. Στην ουσία απαιτούνται πολιτικές και λύσεις «έξω από το κουτί» (σ.σ.: out of the box, που λένε στα χωριά μας).

ΟΦΕΙΛΕΙ να τρέξει πολύ πιο γρήγορα τις αυξήσεις στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα. Ο κατώτατος μισθός αυτή τη στιγμή βρίσκεται στα 830 ευρώ, δηλαδή καθαρά γύρω στα 710 ευρώ. Ούτε φοιτητής δεν τα βγάζει πέρα με αυτά τα χρήματα. Πρέπει να αναθεωρηθεί ο στόχος για μικτό κατώτατο μισθό στα 950 ευρώ το 2027 και να ανέβει πολύ πιο ψηλά και πολύ πιο γρήγορα, ώστε να δημιουργηθεί αυξητική τάση και στους πιο υψηλούς μισθούς. Η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων παρουσίασε σημαντικά κέρδη έως υπερκέρδη την τελευταία πενταετία, έχει έρθει η ώρα λοιπόν, να πληρώσουν το «τίμημα» της οικονομικής τους ανάπτυξης.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ πρέπει να μειωθούν σημαντικά οι φόροι που επιβαρύνουν τη μεσαία τάξη και τις οικογένειες με παιδιά, δηλαδή όσοι δεν φοροδιαφεύγουν και δηλώνουν εισοδήματα από 25.000 έως 40.000 ευρώ.

ΚΑΙ μπορούν να υπάρξουν και άλλες κινήσεις, οι οποίες θα δείξουν μια διαφορετική ενσυναίσθηση για τη δύσκολη πραγματικότητα της ακρίβειας. Η κυβέρνηση μπορεί να μην έχει τη δυνατότητα να φρενάρει με νόμο τις αυξήσεις τιμών σε προϊόντα, υπηρεσίες, ακίνητα, αλλά μπορεί π.χ. να μειώσει τα εισιτήρια στις αστικές συγκοινωνίες από 1,20 ευρώ στο 1 ευρώ, στέλνοντας μήνυμα πως το «τζάμπα πέθανε» με ελέγχους κατά της εισιτηριοδιαφυγής, αλλά και δίνοντας κίνητρο στους πολίτες να χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ πολλά ακόμα ζητήματα, που μπορούν να επιλυθούν με τακτικές «έξω από το κουτί», χωρίς να κινδυνεύσει η δημοσιονομική σταθερότητα. Αξίζει να γίνει η προσπάθεια.