Το τοπωνύμιο “Ωραιόκαστρο” αποδόθηκε από τους Eλληνες πρόσφυγες σε ανάμνηση του Ωραίου Κάστρου που υπήρχε στον Πόντο, ανάμεσα στο χωριό Χατς και Aγιος Φωκάς. Η ονομασία του οικισμού κατά την Tουρκοκρατία ήταν Δαουτ-Μπαλή (σημερινό Παλαιόκαστρο), που σημαίνει “Το μέλι του Δαβίδ”».

Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Η ιστορία της περιοχής βέβαια τραβάει 35 αιώνες πίσω. Κατοικείται από την Eποχή του Σιδήρου και στην μακραίωνη πορεία της έχει γνωρίσει περιόδους ακμής και παρακμής. Τώρα φαίνεται πως διανύει και μια περίοδο ιστορικής αχαριστίας, αν είναι δόκιμος αυτός ο όρος. Οι γονείς του Ωραιοκάστρου, και συγκεκριμένα οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων δύο δημοτικών σχολείων, διώχνουν τα προσφυγόπουλα. Τους αρνούνται το δικαίωμα στη μόρφωση ή, για να είμαστε ακριβείς, αρνούνται να ανοίξουν τις πόρτες του δικού τους σχολείου. Oχι κοντά στα δικά τους παιδιά. Oχι στο δικό τους προαύλιο. Οι πρόσφυγες του χθες γυρνούν την πλάτη τους στους πρόσφυγες του σήμερα.

Αυτό που κάνει την απόφασή τους ακόμα πιο άδικη είναι ότι ο σχεδιασμός του υπουργείου Παιδείας γίνεται αρκετά προσεκτικά. Προνοεί, για παράδειγμα, ότι τα μαθήματα στα προσφυγόπουλα θα γίνονται μετά τις 2 το μεσημέρι, γιατί προφανώς δεν επαρκούν οι κτιριακές υποδομές. Αρα δεν θα στριμωχτούν τα παιδιά (μας) με τα παιδιά (τα ξένα). Επίσης, ο εμβολιασμός για τον οποίο κάποιοι ανησυχούν προχωρά από το ΚΕΕΛΠΝΟ.

Είναι σίγουρο πως θα ακουστούν πολλές δικαιολογίες και βάσιμοι ή αβάσιμοι φόβοι. Οπως είναι σίγουρο επίσης πως η μοναδική φωνή υποστήριξης της απόφασής τους ήρθε από τη Χρυσή Αυγή που είπε μπράβο στους «Ελληνες γονείς του Ωραιοκάστρου που σηκώνουν φράχτη». Αν είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι υποστηρικτές της Χ.Α.; Οχι. Στις πρόσφατες εκλογές, μάλιστα, πρώτο κόμμα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, δεύτερη η Ν.Δ. και τρίτη η Χ.Α. Μια λογική απάντηση στο «γιατί;» έδωσε μία κάτοικος της περιοχής, με την τοποθέτησή της στο πρόσφατο δημοτικό συμβούλιο. Η συνταξιούχος μαία επεσήμανε πως «εκτός από κάποια παραληρήματα φασισμού και ρατσισμού που αφορούν μόνο κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους, εκείνο που διακρίνω είναι μια σοβαρή άγνοια αλλά και έγνοια για τα παιδιά και για το τι μέλλει γενέσθαι στα σχολεία».

Η άγνοια λοιπόν, σε συνδυασμό με τα υπαρκτά προβλήματα στοιχειώδους υγιεινής που υπάρχουν στους καταυλισμούς, οδηγεί σε τέτοιες κακές αποφάσεις. Ωστόσο, η περιθωριοποίηση δεν είναι η λύση. «Αν κάνεις γκέτο το πρόβλημα που φοβάσαι ότι θα αντιμετωπίσεις, θα έρθει να σε βρει στην πόρτα σου», ήταν η παραίνεση της λογικής και της ανθρωπιάς που ακούστηκε, αλλά δυστυχώς δεν εισακούστηκε.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι Αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου