Ποια είναι αυτά τα αεροπλάνα και ποιες οι δυνατότητές τους είναι το αντικείμενο του άρθρου που ακολουθεί.
Το νέο της αεροσκάφος της «Αποκάλυψης» παρουσίασε η αμερικανική εταιρεία Lockheed Martin στο πλαίσιο της αναζήτησης ενός αεροσκάφους το οποίο θα συντονίζει τις πυρηνικές δυνάμεις του αμερικανικού Ναυτικού. Το αεροσκάφος ονομάζεται EC-130J TACAMO και το τελευταίο σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση «Ανέλαβε διοίκηση και φύγε» (Take Charge And Move Out).
Την αποστολή αυτή αναλαμβάνουν τα ειδικά τροποποιημένα E-6B Mercury 16 εκ των οποίων είναι σε υπηρεσία. Τώρα το αμερικανικό Ναυτικό θέλει το δικό του αεροσκάφος, μετά την απόσυρση των EC-130Q, για να αναλάβει αποκλειστικά τον συντονισμό και τη διοίκηση της δύναμης των βαλλιστικών πυρηνικών πυραύλων των αμερικανικών πυρηνοκίνητων υποβρυχίων. Η πρώτη απεικόνιση του νέου αεροσκάφους παρουσιάστηκε σε αεροδιαστημική έκθεση που πραγματοποιήθηκε στην Ουάσιγκτον.
Το αεροσκάφος που έχει ως πλατφόρμα το γνωστό C-130J Hercules, χαρακτηρίζεται από τις κεραίες που χρησιμοποιούνται για επικοινωνίες στις πολύ χαμηλές συχνότητας (VLF) όπως και τα ειδικά αεροδυναμικά καλύμματα (στα ακροπτερύγια) και πάνω από την άτρακτο που χρησιμοποιούνται για τις δορυφορικές επικοινωνίες.
Κάτω από τα ακροπτερύγια υπάρχουν ακόμη κάποιες επιπρόσθετες κεραίες για επικοινωνίες οι οποίες μπορεί να εκπέμπουν στις υψηλές συχνότητες. Σύμφωνα πάντα με τα σχέδια που παρουσίασε η Lockheed Martin, στο κάτω μέρος της ατράκτου υπάρχουν επίσης κάποιες κεραίες οι οποίες θα έχουν πιθανότατα ρόλο επικοινωνίας με σταθμούς εδάφους, ενώ κάποιες άλλες φαίνονται στα καλύμματα του συστήματος προσγείωσης, αν και το σχήμα μπορεί να χρησιμοποιείται και για την μεταφορά επιπλέον καυσίμου.
Τέλος στο σχέδιο περιλαμβάνεται και ένα μεγάλο αεροδυναμικό κάλυμμα κάτω από την άτρακτο. Σύμφωνα με το αμερικανικό Ναυτικό τρία επιμηκυμένα C-130J-30 θα χρησιμοποιηθούν για τις δοκιμές διαφόρων συστημάτων με τοπ πρώτο αεροσκάφος να παραδίδεται στο ναυτικό αεροσταθμό την περίοδο 2025-2026.
Αν και στο παρελθόν κάποια από τα EC-130J είχαν χρησιμοποιηθεί ως πλατφόρμες TACAMO η απόφαση για την χρησιμοποίηση ενός turboprop αεροσκάφους στη θέση του ρόλου των αεριωθουμένων E-6B –που χρησιμοποιούν ως πλατφόρμα τo Boeing 707-320 μπορεί να ξένισε κάποιους.
Αυτό γιατί όπως σημειώνεται αν και το Hercules διαθέτει χώρο για την εγκατάσταση συστημάτων μια διθέσια τροποποιημένη έκδοση του αεροσκάφους ναυτικής περιπολίας P-8 Poseidon ή ακόμη και του αεροσκάφους εναέριου ανεφοδιασμού KC-46 Pegasus θα φαινόταν όπως πιο κατάλληλη.
Όπως ανέφεραν πάντως στελέχη του αμερικανικού Ναυτικού μια παραλλαγή ενός τετρακινητηρίου εγχώρια παραγόμενου αεροσκάφους ήταν η βέλτιστη λύση για το πρόγραμμα TACAMO του Ναυτικού.
«Το C-130 χρησιμοποιείται ευρέως από όλους τους Κλάδους των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων και είναι ανεπτυγμένο σε διάφορες βάσεις σε όλο τον κόσμο μέσω των οποίων δημιουργείται ένα δίκτυο υποστήριξης», ανέφεραν.
Παράλληλα τα ίδια στελέχη επεσήμαναν τη δυνατότητα του αεροσκάφους να επιχειρεί με ακόμη και εάν ο ένας κινητήρας έχει τεθεί εκτός λειτουργίας, ενώ όπως σημείωσαν το συγκεκριμένο αεροσκάφος μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα μεγάλο αριθμό αεροπορικών βάσεων μεγαλύτερο από ότι το E-6, κάνοντας το αεροπλάνo περισσότερο εύχρηστο επιχειρησιακά.
Όπως επίσης αναφέρεται οι αποστολές τύπου TACAMO απαιτούν από το αεροσκάφος να πετά σε ορισμένες συνθήκες πραγματοποιώντας πολύ κλειστές στροφές σε χαμηλή ταχύτητα για να διασφαλίσουν ότι οι κεραίες των επικοινωνιών VLF θα έχουν τη μέγιστη απόδοση εκπομπής.
Οι στροφές αυτές είναι συχνά επαναλαμβανόμενες κατά τη διάρκεια μιας αποστολής, ακόμη και για ώρες για την αποστολή δεδομένων, κάτι που μπορεί να κάνει ευκολότερα ένα C-130 ένα άλλο αεριωθούμενο αεροσκάφος.
Ο εξοπλισμός των συστημάτων επικοινωνιών VLF θα προμηθεύσει η εταιρεία Collins Aerospace, ενώ για την ολοκλήρωση των συστημάτων υπάρχει ανοικτός διαγωνισμός για το ποια εταιρεία θα τον αναλάβει.
Να σημειωθεί πως η ελληνική εταιρεία SCYTALYS αναλαμβάνει, μεταξύ άλλων, ολοκληρώσεις συστημάτων όπως έχει κάνει και για τα αναβαθμισμένα αεροπλάνα P-3HN Orion του ΠΝ.
Τα νέα αεροπλάνα EC-130J TACAMO θα αναλάβουν αποκλειστικά τον διοίκηση και τον έλεγχο των βαλλιστικών πυρηνικών πυραύλων του Ναυτικού σε αντίθεση με τα E-6B τα οποία αναλαμβάνουν επί του παρόντος τόσο τις αποστολές διοίκησης των πυρηνικών του Ναυτικού όσο και της Αεροπορίας ABNCP (U.S. Air Force’s Airborne Command Post) διατηρώντας επικοινωνία τόσο με τις επίγειες (υπόγειες για την ακρίβεια) βάσεις πυρηνικών πυραύλων όσο και με την επικοινωνία με τα στρατηγικά βομβαρδιστικά.
Παράλληλα η αμερικανική Αεροπορία σχεδιάζει και την αντικατάσταση του αεροσκάφους E-4B Nightwatch γνωστό και ως NOAC (National Airborne Operations Center) από ένα νέο.
Και τα δύο αεροσκάφη (E-4B, E-6B) όπως και το νέο EC-130J TACAMO ανήκουν στην κατηγορία των εναέριων κέντρων διοίκησης και ελέγχου για τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις.
Το αεροσκάφος που θα αντικαταστήσει τα τέσσερα NOAC που υπηρετούν το παρόν διάστημα με τη USAF θα έχει το προσωνύμιο SAOC (Survivable Airborne Operations Center) ή αλλιώς Εναέριο Κέντρο Επιχειρήσεων και Επιβίωσης,
E-6 Mercury
To Mercury εισήλθε για πρώτη φορά σε υπηρεσία ως E-6A Hermes το 1989 έχοντας το ρόλο του εναέριου κέντρου διοίκησης και επικοινωνιών, και το οποίο αντικατέστησε σε αυτό το ρόλο το αεροσκάφος EC-130Q.
Το αεροσκάφος αναβαθμίστηκε σε E-6B και από τον Οκτώβριο του 1998 αναλαμβάνει την διασύνδεση και τη μεταφορά δεδομένων και μηνυμάτων από την ανώτατη ιεραρχικά διοίκηση NCA (National Command Authority) στα πυρηνοκίνητα υποβρύχια του αμερικανικού Ναυτικού, ενώ έχει και τη δυνατότητα ελέγχου των σιλό των βαλλιστικών πυραύλων Minuteman, αντικαθιστώντας σε αυτό το ρόλο (“Looking Glass” ) τα EC-135C τα οποία είχαν ως σκοπό την αποκατάσταση της επικοινωνίας με το σύνολο των πυρηνικών δυνάμεων των ΗΠΑ σε περίπτωση που η επικοινωνία με άλλα μέσα καθίστατο αδύνατη.
Όπως και το E-3 Sentry έτσι και το Ε-6Β με πλήρωμα 22 ατόμων χρησιμοποιούν ως πλατφόρμα το Boeing 707-320. Το πρώτο Ε-6 στην έκδοση –Α, έκανε την πρώτη του πτήση στις 19 Φεβρουαρίου του 1987 και παραλήφθηκε από το αμερικανικό Ναυτικό στις 22 Ιουλίου του 1988 και εντάχθηκε σε υπηρεσία με τη Μοίρα VQ-3 στις 3 Αυγούστου του 1989.
Μια δεύτερη Μοίρα η VQ-4 παρέλαβε το πρώτο της E-6A τον Ιανουάριο του 1991 αντικαθιστώντας τα EC-130Q και το Hermes μετονομάστηκε σε Mercury την ίδια χρονιά κατόπιν αιτήματος του Ναυτικού.
Συνολικά 16 Ε-6 παραλήφθηκαν από το αμερικανικό Ναυτικό μεταξύ των ετών 1988 και 1992.
Η αναβάθμισή του από E-6A σε E-6B περιελάμβανε το χώρο του κέντρου επικοινωνιών ενώ το πιλοτήριο αναβαθμίστηκε στο πρότυπο του Boeing 737 Next Generation. Το πρώτο αναβαθμισμένο E-6B παραλήφθηκε από το Ναυτικό των ΗΠΑ τον Δεκέμβριο του 1997 και το τελευταίο την 1η Δεκεμβρίου του 2006.
E-4B Nightwatch
Το προηγμένο εναέριο κέντρο διοίκησης (AACP) αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό αεροσκάφος της κατηγορίας γνωστής ως «αεροπλάνα της Αποκάλυψης» (Doomsday Plane). Πρόκειται για το αντίστοιχο του E-6B για την αμερικανική Αεροπορία, με κυριότερη διαφορά ότι η πλατφόρμα που χρησιμοποιείται είναι ένα Boeing 747-200B. Τα τέσσερα E-4B επιχειρούν με την 1η Αεροπορική Διοίκηση με έδρα την αεροπορική βάση Offutt στην Νεμπράσκα.
Το πρώτο αεροσκάφος παραδόθηκε στην αμερικανική Αεροπορία τον Ιούλιο του 1973 στην αεροπορική βάση Andrews στο Μέρυλαντ και τα επόμενα δύο παραλήφθηκαν τον Οκτώβριο του 1973 και τον Οκτώβριο του 1974.
Τα τρία πρώτα E-4A περιείχαν ουσιαστικά τον ίδιο ηλεκτρονικό εξοπλισμό με το EC-135J που αντικατέστησαν αλλά με μεγαλύτερους χώρους και αυξημένη αυτονομία.
Τον Δεκέμβριο του 1973 η αμερικανική Αεροπορία παρήγγειλε ένα ακόμη αεροσκάφος το οποίο εξοπλίστηκε με βελτιωμένα ηλεκτρονικά ως E-4B και το οποίο παραδόθηκε στις 21 Δεκεμβρίου του 1979.
Η κυριότερη εξωτερική διαφορά του σε σχέση με τα E-4A ήταν ένα αεροδυναμικό κάλυμμα στην κορυφή της ατράκτου λίγο πιο πίσω από το πιλοτήριο, το οποίο περιείχε τις κεραίες SHF δορυφορικών επικοινωνιών.
Αναφέρεται πως σε αυτό περιέχονται 67 δορυφορικοί δίσκοι και κεραίες συνολικά. Μέχρι τον Ιανουάριο του 1985 και τα υπόλοιπα τρία E-4A είχαν μετατραπεί σε –Β.
Εκτός του βελτιωμένου εξοπλισμού το –Β είχε ειδική θωράκιση από Η/Μ παλμούς που δημιουργούνται μετά από πυρηνική έκρηξη, ενώ είχε προβλεφτεί και πλήρης εξοπλισμός με αντίμετρα κατά πυραύλων.
Να σημειωθεί ότι στο Ε-4Β δεν υιοθετήθηκε ψηφιακό πιλοτήριο καθώς προτιμήθηκε η εγκατάσταση αναλογικού για την αποφυγή του κινδύνου από βλάβη λόγω Η/Μ παλμών.
Για την ακρίβεια όλα τα όργανα εντός αεροσκάφους στο χώρο του πιλοτηρίου και των υπολοίπων σταθμών του είναι πλήρως αναλογικά.
Αυτό που κάνει εντύπωση είναι το μεγάλο πλήρωμα του E-4B σε περίπτωση κρίσης το οποίο αγγίζει αυτό ενός πολεμικού πλοίου αφού ανέρχεται στα 112 άτομα (πλήρωμα πτήσης και πλήρωμα αποστολής), το οποίο είναι και το μεγαλύτερο σε αεροσκάφος της αμερικανικής Αεροπορίας.
Σε περιόδους ειρήνης το πλήρωμά του φτάνει στα 48 άτομα. Το αεροσκάφος μέσω εναέριων ανεφοδιασμών μπορεί να παραμείνει στον αέρα για απεριόριστο χρονικό διάστημα με μόνη πηγή προβληματισμού τα λιπαντικά των κινητήρων και τις προμήθειες για το πλήρωμα.
Το Ε-4Β είναι σχεδιασμένο πάντως να μένει στον αέρα για διάστημα έως και 7 ημερών (!) σε περίπτωση εθνικής ανάγκης, ενώ σε δοκιμές που πραγματοποιήθηκαν ήταν στον αέρα για 35,4 ώρες.
Το Ε-4Β χρειάζεται δύο KC-135 για να το ανεφοδιάσουν πλήρως. Το αεροσκάφος διαθέτει τρία επίπεδα: Το άνω το μεσαίο και το κάτω. Το άνω επίπεδο φιλοξενεί το πιλοτήριο (κυβερνήτης, συγκυβερνήτης, ιπτάμενος μηχανικός, πλοηγός).
Πίσω από το πιλοτήριο βρίσκεται μια μικρή κουζίνα ενώ μετά από αυτή οι ενδιαιτήσεις του πληρώματος πτήσης και των μηχανικών.
Το μεσαίο επίπεδο περιλαμβάνει το χώρο πληροφοριών για το πλήρωμα αποστολής (battle staff) που καλύπτει μια σειρά καθηκόντων όπως ελεγκτές, αξιωματικούς υπεύθυνους εκτόξευσης πυραύλων, αξιωματικούς επικοινωνιών, υποστηρικτικό προσωπικό κ.α.
Πίσω από την αίθουσα συσκέψεων υπάρχει το κέντρο πληροφοριών τακτικής κατάστασης με 29 κονσόλες για αντίστοιχους χειριστές, στις οποίες παρουσιάζονται όλα τα δεδομένα τα οποία είναι απαραίτητα για τον έλεγχο του πυρηνικού οπλοστασίου των βαλλιστικών πυραύλων και των στρατηγικών βομβαρδιστικών της Αεροπορίας των ΗΠΑ.
Μετά το κέντρο πληροφοριών βρίσκεται το κέντρο τεχνικού ελέγχου των συστημάτων επικοινωνιών, αλλά και όλων των μηχανικών μερών του εξοπλισμού του αεροσκάφους.
Όπως αναφέρεται τα άτομα που επανδρώνουν αυτές τις θέσεις δεν είναι μόνο χειριστές αλλά ταυτόχρονα και μηχανικοί. Τέλος αμέσως μετά βρίσκεται ο χώρος ανάπαυσης του πληρώματος και ο χώρος όπου φυλάσσονται οι προμήθειες.
Στο μπροστά μέρος του μεσαίου επιπέδου βρίσκεται η κουζίνα όπου μπορεί να προετοιμάζει έως και 110 γεύματα καθημερινά σε περιόδους έντασης που υπαγορεύουν πολύωρες ή και πολυήμερες αποστολές. Δίπλα από την κουζίνα βρίσκεται η αίθουσα VIP για την φιλοξενία των μεταφερόμενων προσώπων της NCA (που μπορεί να είναι ο ίδιος ο πρόεδρος ο υπουργός Άμυνας ή οι αρχηγοί των Επιτελείων) μαζί με τον απαραίτητο επικοινωνιακό εξοπλισμό.
Όπως λέγεται το προσωπικό μπορεί να επικοινωνήσει με οποιοδήποτε μέρος του κόσμου αρκεί ο δέκτης να έχει… τηλέφωνο.
Πίσω από αυτή βρίσκεται η αίθουσα συσκέψεων της NCA με ένα μεγάλο τραπέζι και οκτώ θέσεις. Αμέσως μετά βρίσκεται η αίθουσα ενημερώσεων για τα briefings που προσωπικού ή των δημοσιογράφων, εάν επιβαίνουν στο αεροσκάφος με 18 θέσεις συν τρεις θέσεις για τα στελέχη που πραγματοποιούν τις ενημερώσεις.
Στο κάτω επίπεδο, το οποίο στα αεροπλάνα αερογραμμών χρησιμοποιείται ως χώρος φορτίου, φιλοξενείται ο ηλεκτρονικός εξοπλισμός του αεροσκάφους και εξοπλισμός VLF και SHF (Super High Frequencies) για δορυφορικές επικοινωνίες.
Ένα από τα συστήματα που είναι εγκατεστημένα στο κάτω μέρος του αεροσκάφους είναι και η μήκους 8 χλμ. κεραία μέσω της οποίας είναι δυνατή η επικοινωνία με τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια του Ναυτικού.
Ρωσία
Ilyushin Il-80
To Il-80 (Maxdome όπως το αναφέρει το ΝΑΤΟ) είναι το αεροσκάφος εναέριας διοίκησης και ελέγχου σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου. Το αεροσκάφος προέρχεται από το επιβατικό Ilyushin Il-86. Στην ρωσική Αεροπορία αποκαλείται Aimak ή Eimak.
Το Il-80 ως εναέριο κέντρο θεωρείται ότι πέταξε για πρώτη φορά το 1985 ενώ η πρώτη πτήση που πραγματοποίησε με τον εξοπλισμό εγκατεστημένο πραγματοποιήθηκε στις 5 Μαρτίου του 1987 και οι παραδόσεις ξεκίνησαν στα τέλη του έτους.
Συνολικά τέσσερα αεροπλάνα μετατράπηκαν σε εναέρια κέντρα ελέγχου με αριθμούς σειράς από CCCP-86146 έως 86149, και το πρώτο από αυτά φωτογραφήθηκε στο εξωτερικό το 1992.
Όπως και όλα τα προηγούμενα αεροσκάφη, έτσι και το Il-80 (πολλές φορές αναφέρεται και ως Il-86VKP) έχει ως βασική αποστολή τη χρήση του ως εναέρια πλατφόρμα ελέγχου και διοίκησης και το ανώτατο στρατιωτικό Επιτελείο, συμπεριλαμβανομένου και του προέδρου της Ρωσίας) σε περίπτωση εχθροπραξιών συμπεριλαμβανομένης της χρήσης και πυρηνικών όπλων.
Ο ρόλος του Il-80 περιγράφεται ως παρόμοιος με αυτόν του αμερικανικού E-4B. Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του αεροσκάφους είναι ότι, πλην του πιλοτηρίου, δεν περιλαμβάνει κανένα παράθυρο για αύξηση της προστασίας σε περίπτωση πυρηνικής έκρηξης και προστασίας από την Η/Μ ακτινοβολία.
Όπως και το E-4B έτσι και το Il-80 διαθέτει ένα εξόγκωμα στο πάνω μέρος της ατράκτου στο οποίο θεωρείται ότι φιλοξενεί εξοπλισμό δορυφορικής ναυτιλίας (SATCOM), ενώ παράλληλα στην κατάληξη της ατράκτου στο ουραίο πτέρωμα φέρει κεραία για επικοινωνίες σε χαμηλές συχνότητες (VLF) για επικοινωνία με υποβρύχια βαλλιστικών πυραύλων.
Παράλληλα το Il-80 είναι πλήρως θωρακισμένο από παλμούς EMP. Όλες οι καλωδιώσεις είναι απόλυτα προστατευμένες και αυτό μπορεί να δοθεί η εντολή για εκτόξευση πυρηνικών πυραύλων.
Τα τέσσερα Il-80 παραδόθηκαν στην 8η Μοίρα Ειδικών Αποστολών στην αεροπορική βάση Chkalovsky περί τα 30 χλμ. βόρεια από τη Μόσχα. Το 2011 αναφέρεται ότι τρία Il-80 παρέμεναν σε υπηρεσία.
Τα αεροσκάφη ήταν βαμμένα με τα χρώματα της Aeroflot και χρησιμοποιουσών πολιτικά νηολόγια RA-86147, RA-86148 και RA-86149. Το RA-86146 το πρώτο αεροσκάφος που είχε παραδοθεί είχε φωτογραφηθεί χωρίς κινητήρες και ήταν αυτό που μάλλον είχε αποσυρθεί.
Il-96-400VPU
Η ρωσική Αεροπορία βρίσκεται στη διαδικασία αντικατάστασης του αεροσκάφους, βάσει του προγράμματος “Project Zveno-3S”. Σύμφωνα με αυτό ως διάδοχος επιλέχθηκε το αεροσκάφος αερογραμμών Il-96-400, στη μορφή του Il-96-400VPU.
Σύμφωνα με πληροφορίες δύο αεροπλάνα μετατρέπονται σε εναέρια κέντρα διοίκησης και ελέγχου με στόχο να αντικαταστήσουν ισάριθμα Il-80 και ήδη ένα είναι επιχειρησιακό, αλλά περισσότερα στοιχεία για την πορεία του προγράμματος δεν υπάρχουν.
Tu-214
Ένα ακόμη αεροσκάφος χρησιμεύει ως κέντρο αναμετάδοσης πληροφοριών για την ρωσική κυβέρνηση αλλά και για τον πρόεδρο της Ρωσίας. Πρόκειται για το Tu-214, το οποίο προέρχεται από το ρωσικό αεροσκάφος αερογραμμών Tu-204.
Το Tu-204 πραγματοποίησε την πρώτη του πτήση στις 2 Ιανουαρίου του 1989 και πρώτη φορά εισήλθε σε υπηρεσία τον Φεβρουάριο του 1996. Το αεροσκάφος έχει παραχθεί σε διάφορες εκδόσεις για την ρωσική Αεροπορία.
Tu-214PU
Εναέριο κέντρο Διοίκησης για τη ρωσική κυβέρνηση και τον πρόεδρο. Συνολικά έχουν παραδοθεί 6 στην Αεροπορία.
Tu-214SR
Έκδοση αναμετάδοσης πληροφοριών. Πέντε έχουν παραδοθεί για την Μοίρα ειδικών αποστολών Rossiya για την ρωσική κυβέρνηση.
Tu-214SUS
Έτερη έκδοση αναμετάδοσης πληροφοριών (επικοινωνιακός κόμβος) για την ρωσική προεδρία. Έχουν παραδοθεί δύο αεροπλάνα .
Tu-214R
Έκδοση ειδικών αποστολών η οποία αναπτύχθηκε βάσει του προγράμματος «Project 141» για την αντικατάσταση των αεροσκαφών Il-20 Coot ELINT. Τα αεροπλάνα θα μεταφέρουν το ολοκληρωμένο πακέτο ηλεκτρονικών MRC-411, που περιλαμβάνει εξοπλισμό ELINT, ραντάρ πλευρικής σάρωσης συνθετικής απεικόνισης (SAR) όπως και εξοπλισμό SIGINT.
Το Tu-214R πραγματοποίησε την πρώτη του δημόσια εμφάνιση τον Αύγουστο του 2013 στην αεροπορική έκθεση MAKS και τότε είχε αναφερθεί ότι το αεροσκάφος θα πραγματοποιούσε πτήσεις στις ΗΠΑ για την τήρηση της συνθήκης “Open Skies’’.
Η συνθήκη βέβαια δεν είναι σε ισχύ σήμερα καθώς οι ΗΠΑ αποσύρθηκαν το Νοέμβριο του 2020 και η Ρωσία τον Δεκέμβριο του 2021. Το 2015 είχε ανακοινωθεί ότι δύο αεροπλάνα πραγματοποιούσαν πτήσεις για την ρωσική Αεροπορία, ενώ το Φεβρουάριο του 2016 ένα είχε αναφερθεί ότι επιχειρούσε από τη βάση Χμειμίμ στην Λαττάκεια της Συρίας.
Μετά τη Συρία το συγκεκριμένο αεροσκάφος ανακοινώθηκε ότι ήταν πλήρως επιχειρησιακό, ενώ το 2022 ένα ακόμη αναφέρθηκε ότι εκτελούσε πτήσεις αναγνώρισης στην Ουκρανία.
Tu-214PU-SBUS
Πρόκειται για έκδοση διοίκησης και επικοινωνιών φέροντας τον ειδικό εξοπλισμό SBUS-214 για το υπουργείο Άμυνας. Το πρώτο αεροσκάφος παραδόθηκε το Μάρτιο του 2028 και το δεύτερο τον Ιούνιο του ίδιου έτους.
Το αεροσκάφος E-4B είναι ουσιαστικά ένα ιπτάμενο κέντρο επικοινωνιών. Πρακτικά έχει καλύτερες υποδομές επικοινωνιών ακόμη και από το προεδρικό αεροσκάφος των ΗΠΑ.
Σε κάθε επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου στο εξωτερικό ένα από τα τέσσερα αεροπλάνα της NOAC συνοδεύει πάντα το προεδρικό αεροσκάφος. Ανάλογα και τα ρωσικά Il-80 ή Il-96-400VPU αναλαμβάνουν παρόμοια καθήκοντα.
Πάντως σε ότι αφορά τα ρωσικά αεροπλάνα δεν είναι απόλυτα διακριτό σε ποιο επιβιβάζεται ο Ρώσος πρόεδρος ή αν επιβιβάζεται καθόλου, καθώς υπάρχουν ακόμη δύο εκδόσεις του Tu-214 οι οποίες προορίζονται για τη μεταφορά του.
Διαβάστε ακόμα
Mirage 2000-5 Mk2: Ο εναέριος κυρίαρχος του Αιγαίου
Πολυβολητές ελικοπτέρων: Οι αφανείς πρωταγωνιστές των πολεμικών συγκρούσεων
Γιατί οι νέες φρεγάτες του ΠΝ θα κάνουν την διαφορά στο Αιγαίο
Αντιαεροπορικά συστήματα: Το απόλυτο crash test για Iron Dome, SPYDER SR/MR, David’s Sling & Barak 8
Πόσο κοστίζουν οι πτήσεις των μαχητικών και οι εκτιμήσεις για το Rafale – Τα δεδομένα και η ανάλυση
Άρματα μάχης: Eλληνοτουρκική «σύγκρουση» – Ποιο θα επιβιώσει στο πεδίο µάχης;
Ροή Ειδήσεων 
