Πρώτον, ότι ποτέ κανείς δεν πρέπει να τo βάζει κάτω. Οταν ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, τον Ιανουάριο, γινόταν τρίτος προπονητής σε μία σεζόν, δεν ήταν λίγοι αυτοί που θα ήθελαν τον Ολυμπιακό να πάει σε μια μακρά περίοδο προετοιμασίας. Να διώξει τους παίκτες που δεν έκαναν, να συνεχίσει με αυτούς που είχαν κάποιο μέλλον και με τις προσθήκες του καλοκαιριού να ετοιμάσει την ομάδα του 2025. Και αν όχι του επόμενου χρόνου, του μεθεπόμενου. Ο Μεντιλίμπαρ όμως είχε διαφορετική άποψη. Ηξερε ότι, μετά τα ναρκωτικά, ο χειρότερος εθισμός βρίσκεται στις ομάδες που συνηθίζουν να χάνουν. Μια φιλοσοφία καλή για τους Oλυμπιακούς αγώνες, αλλά όχι για τον επαγγελματικό αθλητισμό, που, όπως είχε πει ο Vince Lombardi των Packers, «Winning is not everything, is the only thing». Ο Μεντιλίμπαρ επέστρεψε τον Ολυμπιακό στις εργοστασιακές ρυθμίσεις μίας ομάδας πρωταθλητισμού.

Επιστρατεύοντας καταρχάς την απλότητα στην τακτική. Πολλοί προπονητές -και δημοσιογράφοι- στο ποδόσφαιρο δημιουργούν μία ψευδοεπιστήμη, αναλύοντας τις τακτικές όσο πιο περίπλοκα μπορούν. Ετσι ώστε να ψαρώνει ο κόσμος. Το ίδιο και οι παίκτες τους. Ο Μεντιλίμπαρ έκανε το αντίθετο. Καταλαβαίνοντας ότι οι περίπλοκες οδηγίες από έναν τρίτο προπονητή στην ίδια σεζόν θα προβληματίσουν τους παίκτες περισσότερο από τους αντιπάλους.

Χρειάστηκε όμως και κάτι άλλο. Οι αθλητές νιώθουν άτρωτοι όταν πιστέψουν ότι κάποιος εκεί ψηλά τους αγαπάει. Και για να δείξει την αγάπη του μπορεί να κάνει μέχρι και θαύματα. Για τον Ολυμπιακό το θαύμα ήρθε στα δύο ματς με τη Μακάμπι. Οταν στο πρώτο ματς έχασε με 4-1, αλλά στο δεύτερο κέρδισε με 6-1 στην παράταση, με αποτέλεσμα να γίνει η πρώτη ομάδα στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων που χάνει με τρία γκολ διαφορά στην έδρα της αλλά μετά προκρίνεται.

Κάτι τελευταίο. Ο κόσμος μίας ομάδας μπορεί να γίνει 12^ος παίκτης χωρίς να ανάβει πυροτεχνήματα και να πετάει αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο. Τροφή για σκέψη σε ένα μέλλον που η κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού κυπέλλου μπορεί να μας κάνει καλύτερους.

Τι χρειάζεται για να γίνει καλύτερο το ελληνικό ποδόσφαιρο

Ενα ερώτημα που τίθεται ύστερα από κάθε επιτυχία στο ποδόσφαιρο είναι αν μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για βελτίωση του χώρου. Οχι. Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν πρόκειται να γίνει καλύτερο από τις κεφαλιές του Ελ Κααμπί.

• Πρώτον, θα βελτιωθεί όταν υπάρξει βάθος. Οταν η δεύτερη κατηγορία αποκτήσει υπόσταση. Θα έπρεπε να είναι φυτώριο νεαρών Ελλήνων ποδοσφαιριστών. Είναι οίκος ευγηρίας ξένων ποδοσφαιριστών που κολλάνε τα τελευταία ένσημα της καριέρας τους.
• Δεύτερον, όταν η κριτική αντικαταστήσει την υστερία. Στον τελικό του Conference League στη Νέα Φιλαδέλφεια έπεσαν αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο από οπαδούς της Φιορεντίνα. Στο Final 4 του Βερολίνου η χιλιοτραγουδισμένη γερμανική αστυνομία έχασε τον έλεγχο στις συγκρούσεις με τους Τούρκους. Κανένας όμως δεν θα γράψει «μόνο στη Γερμανία συμβαίνουν αυτά», όπως θα έγραφε για την Ελλάδα.
• Τρίτον, κάτι πρέπει να γίνει με τα στημένα ματς στο στοίχημα. Δεν μπορεί δεκάδες φάκελοι να στέλνονται από τη Radar και να θάβονται στα συρτάρια.

Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Η κριτική να είναι κριτική και όχι υστερία, οι ομάδες που χρησιμοποιούν Ελληνες να επιβραβεύονται και οι υποθέσεις των στημένων ματς να εξιχνιάζονται και το ελληνικό ποδόσφαιρο θα γίνει εγγυημένα καλύτερο.

«ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, ΚΥΡΙΕ ΣΤΕΦΑΝΕ»

Οι υποδοχές του Στέφανου Κασσελάκη στην επαρχία μπορούν να συγκριθούν μόνο με του Τσάκα μετά το Big Brother του 2001. Κόσμος μαζεύεται για να δει κάποιον που όλοι ασχολούνται μαζί του χωρίς κανένας να ξέρει γιατί ασχολείται. Στην επίσκεψη του Κασσελάκη στο Μουσείο Μπελογιάννη στον Πύργο ο ένας του φωνάζει «How you are doing man?», άλλοι του ζητάνε να υπογράψει με μαρκαδόρο τα φανελάκια τους, άλλος φωνάζει «Μια φωτογραφία, κύριε Στέφανε!» και παιδάκια φωνάζουν μαμά, κυρίες δηλώνουν φανατικές οπαδοί του. Η παράσταση ολοκληρώνεται με το σκετς «Ο Στέφανος πολιτικός» που ο Κασσελάκης ζητάει από τους Ελληνες πολίτες να σταθούν αντάξιοι στην ιστορία του Μπελογιάννη.

Η εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επέστρεφε στα 3% της εποχής του ΚΚΕ Εσωτερικού αποδείχθηκε λάθος. Το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ έμεινε μεγαλύτερο, αλλά από ένα κόμμα της αριστεράς, που κάποιοι το στήριξαν και κάποιοι το μίσησαν, μετατράπηκε σε ένα άρμα διασκέδασης του Κασσελάκη. Με τον Κασσελάκη στο μεγαλύτερο ποσοστό να χάνει το αριστερό του κοινό και να το αντικαθιστά με ένα απολιτίκ κοινό που δεν πηγαίνει να δει έναν πολιτικό αρχηγό αλλά την Ευρυδίκη Βαλαβάνη το καλοκαίρι του 2017 μετά το Survivor. Από τον Λιάγκα στον Πύργο και από τον Πύργο στη Ραμάλα, ένα ατελείωτο πάρτι.