Ο θάνατος του ανθρώπου που υπήρξε κεντρικός τραπεζίτης της χώρας στα δύσκολα, από το 2008 έως τον Ιούνιο του 2014, επανέφερε στη δημόσια συζήτηση αυτά που δεν πρέπει να ξεχάσουμε από την Ελλάδα της χρεοκοπίας. Οι δημοσιογράφοι που γνωρίζουν σε βάθος το οικονομικό ρεπορτάζ θυμούνται πολύ καλά. «Ορισμένοι θεώρησαν τον Γιώργο Προβόπουλο συνυπεύθυνο της κρίσης, ισχυρίζονταν ότι δεν… φώναξε για το ναυάγιο που έβλεπε, όμως οι περισσότεροι ήθελαν απλώς να αποτινάξουν τις ευθύνες τους, να βρουν έναν αποδιοπομπαίο τράγο. Ομως, ο αείμνηστος τραπεζίτης είχε πει σε όλους την αλήθεια, εγκαίρως είχε προειδοποιήσει ότι εάν δεν αλλάξει ρότα η χώρα, η οικονομία θα τσακιζόταν στα βράχια», έγραψε ο διευθυντής του «Ε.Τ.», Πάνος Αμυράς.

Ο Ζώης Τσώλης συμπληρώνει: «Ο Προβόπουλος είχε μιλήσει σε όλους, και μάλιστα καθαρά. Την αγωνία του αυτή είχε μεταφέρει και σε συνομιλητές του λίγο πριν μπει η χώρα στη φάση της θερινής ραστώνης τον Αύγουστο του 2009. Ολοι έφευγαν για διακοπές και αυτός ανησυχούσε και παρέμενε στην Αθήνα» («Ο Αύγουστος που ο Προβόπουλος είδε τη χρεοκοπία», Protagon.gr).

Ενα άγνωστο για πολλούς στιγμιότυπο, ενδεικτικό της ιδιοσυγκρασίας του Προβόπουλου, περιγράφει ο Νίκος Φιλιππίδης. «Το 2006 κατάφερε με μια επεισοδιακή γενική συνέλευση μέσα στον Δεκαπενταύγουστο, “σιδερόφραχτη” την αποκάλεσαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της εποχής, να περάσει μια σημαντική αποκρατικοποίηση, την πώληση της Εμπορικής Τράπεζας στη γαλλική Crédit Agricole. Για να γίνει αντιληπτή η ένταση της εποχής, στην αίθουσα της γενικής συνέλευσης οι καρέκλες ήταν δεμένες με συρματόσκοινα. Κι όμως, η απόφαση ελήφθη. Το τραπεζικό σύστημα προχώρησε» («Οικονομικός Ταχυδρόμος», «Ο άνθρωπος που έλεγε αυτά που οι πολιτικοί αρνούνταν να δουν»).

Ομως, η κρίση και ο λαϊκισμός στην πιο επικίνδυνη και τοξική μορφή του παραμόνευαν. Το 2009 το έλλειμμα πήγαινε ολοταχώς για διψήφιο ποσοστό, ο Προβόπουλος το κατέγραψε, ενημέρωσε τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και τον επερχόμενο Γιώργο Παπανδρέου. Αλλά η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αντί για μέτρα, ανακοίνωσε αύξηση συντάξεων και πράσινη ανάπτυξη. Και μετά ήρθαν το Καστελλόριζο και τα πιο δύσκολα χρόνια που μπορούσαμε να φανταστούμε. Μια εθνική χρεοκοπία-καλειδοσκόπιο, γεμάτη από χιλιάδες μικρές, προσωπικές χρεοκοπίες. Μνημόνια, άγριες περικοπές, διεθνής διασυρμός της αξιοπιστίας της χώρας, εθνικός διχασμός, κοινωνικές ταραχές. Πώς συνοψίζονται όλα αυτά; Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας, οι νέες γενιές ζούσαν χειρότερα από τις προηγούμενες.

Τα χρόνια εκείνα γέννησαν τέρατα, όπως το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, αλλά και θαύματα, όπως την αντοχή των Ελλήνων, που στο τέλος τα κατάφεραν. Το κακό παιδί της ευρωζώνης είναι σήμερα παράδειγμα προς μίμηση, αλλά τίποτα δεν είναι δεδομένο. Από το «λεφτά υπάρχουν» στα σημερινά «λεφτόδεντρα» ένας λαϊκισμός δρόμος…

«Κοιτώντας πίσω, εσείς θα κάνατε κάτι διαφορετικά;», τον είχε ρωτήσει ο Μιχάλης Τσιντσίνης («Καθημερινή», «Ολοι ήξεραν, αλλά κανείς δεν ήθελε να ακούσει»). «Μόνο ο Θεός δεν κάνει λάθη, αν υπάρχει», απάντησε. «Αλλά ποτέ δεν έχω δει κάτι που εκ των υστέρων πιστεύω ότι θα το έκανα αλλιώτικα».