«Το Μπανγκλαντές ζει μια δεύτερη ανεξαρτησία», δήλωσε ο 84χρονος τραπεζίτης των φτωχών και Νομπελίστας Ειρήνης επιστρέφοντας στην Ντάκα από το Παρίσι (άλλη σύμπτωση κι αυτή). Τον έφερε στη χώρα το φοιτητικό κίνημα, που κατέθεσε τους περισσότερους από τους 400 νεκρούς των ημερών στο βωμό της Δημοκρατίας και τον όρκισαν οι στρατιωτικοί, υψηλοί κηδεμόνες μια ανάπηρης δημοκρατίας (παραγίνονται πολλές οι συμπτώσεις). Τα διαγγέλματα του Γιουνούς είχαν την ίδια δραματική χροιά με εκείνα του Καραμανλή, καθώς ζήτησε να σταματήσει η βία και να επικρατήσει η εθνική ομόνοια, για να χτιστεί η δημοκρατία. Το «ελληνικό σενάριο» του Μπανγκλαντές προβλέπει σύμφωνα με τον «Εconomist» ελεύθερες εκλογές τους επόμενους μήνες. Ομως τα πάντα θα κριθούν από την εμπέδωση οικονομικής δικαιοσύνης κι ενός ανεκτού κοινωνικού συμβολαίου- με τις ομοιότητες με την Ελλάδα να σταματούν κάπου εδώ.

Στην Καταλονία πάλι, τα εντελώς αντίθετα. Ο «πρωθυπουργός της ανταρσίας του 2017», ο 61χρονος Κάρλες Πουτζδεμόν, γύρισε από την 7ετή εξορία του στο Βέλγιο για να σπείρει ζιζάνια ανεξαρτησίας, την ώρα που η πλειοψηφία του κόσμου θέλει μεν ισχυρή αυτονομία, αλλά όχι νέα αποσχιστικά δημοψηφίσματα και ταραχές. Προκαλώντας την ισπανική αστυνομία να τον συλλάβει, ο δεξιός Καταλανός τυχοδιώκτης υπονομεύει την κυβέρνηση Σάντσεθ και τους Καταλανούς εκπροσώπους της, φέρνει σε δύσκολη θέση τους συντρόφους του που εξέτισαν χρόνια στις φυλακές, και γενικώς προσπαθεί να ξύσει προς ίδιον όφελος μια εθνική πληγή που κατά βάθος έχει κλείσει.

Δύο δημόσιοι άνδρες με εντελώς διαφορετικό αίσθημα ευθύνης και πατριωτισμού, που θα κριθούν από τους ομοεθνείς τους και την Ιστορία…