Σε αυτό το φάσμα των επιλογών φαίνεται πως κινείται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Σωκράτης Φάμελλος, ο οποίος πρόλαβε να απογοητεύσει ακόμα και τους μετριοπαθείς που είχαν εισπράξει από τον ίδιον μερικές δόσεις ευγένειας, μετριοπάθειας, πραότητας και ψυχραιμίας. Μόνος του έσπρωξε την καρδάρα με το γάλα που μεθοδικά είχε γεμίσει, ποντάροντας σε χαρακτηριστικά πολιτικού πολιτισμού. Είναι εμφανές ότι το δημοσκοπικό άγχος λειτουργεί ως πέλεκυς πάνω από το κεφάλι του, αλλά δεν είναι διευθυντής πωλήσεων που πρέπει να βελτιώσει τάχιστα τα excel για να παρουσιάσει έργο στο Διοικητικό Συμβούλιο. Στην πολιτική είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε με ενθουσιασμό στο άρμα, αφού πρώτα τόσο ο ίδιος όσο και όλοι οι πρωταγωνιστές του ελληνικού πολιτικού τοπίου ξεπέρασαν το αρχικό σοκ των συγκεντρώσεων για τα Τέμπη. Ηταν κάτι που ουδείς είχε μπορέσει να προβλέψει, όσο υψηλό αισθητήριο και αν διέθετε, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση.

Μόνο που από τότε και μετά απαιτήθηκε ιδιαίτερη ποσότητα οξύνοιας και σοβαρότητας που εντέλει λειτούργησε ως δείκτης πολιτικής ευφυΐας και, κυρίως, ευαισθησίας. Η κατάληξη ήταν να αποδειχτεί ότι τα διπλά λογιστικά βιβλία δεν κάνουν καλό, ιδίως όταν κάποιος κάνει ταμείο με αυτό που λέγεται «πολιτική ηθική». Αρχικά, η «απλή διατύπωση ερωτημάτων» στη Βουλή, που οδηγούσαν κατευθείαν στο συμπέρασμα ότι ο κ. Φάμελλος έψαχνε τρόπο να εισαγάγει επισήμως στον πολιτικό διάλογο τις ψεκασμένες θεωρίες περί εμπλοκής της κυβέρνησης στην υποτιθέμενη δολοφονία του Β. Καλογήρου. Ακολούθησε η επίθεση στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, κ. Αδειλίνη. Και ο κύκλος έκλεισε, προς στιγμήν, με το αίτημα να πέσει η κυβέρνηση και να γίνουν εκλογές.

Το σλόγκαν που εφηύρε για να δικαιολογήσει την πολιτική του πρόταση «αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πέσει γιατί η ελληνική κοινωνία δεν έχει οξυγόνο» είναι σοσιαλμιντιακή μίμηση. Και αυτό δεν είναι πολιτική.