Τα χρόνια πέρασαν και η ερήμωση και σε αυτό το μέρος δείχνει το σκληρό της πρόσωπο. Παρόλα αυτά τις Άγιες Ημέρες η ζωή επανέρχεται και το συναπάντημα στον Αγιο Αθανάσιο θυμίζει κάτι από το παρελθόν.

Μόνο που εφέτος τα πράγματα ήταν διαφορετικά! Η Ανάσταση ήταν «βουβή», βεγγαλικά δεν υπήρχαν και οι αναστάσιμες καμπάνες δεν μπορούσα να διώξουν την «παγωνιά», το πένθος και τον πόνο που  κυριαρχούσε. Και αυτό γιατί λίγες ημέρες πριν ο Παναγιώτης βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή και βύθισε όλο το χωριό στο πένθος.

Ηταν ο ένας εκ των δύο ανθρώπων που βρήκε μαρτυρικό θάνατο από τα χέρια ενός ατόμου με διαγνωσμένα ψυχιατρικά προβλήματα που μπαινόβγαινε στα ιδρύματα, είχε δημιουργήσει και άλλες φορές επεισόδια και τελικά σκότωσε δύο ανθρώπους.

Συγγενείς, φίλοι και γνωστοί ακόμη αναρωτιούνται για ποιον λόγο αυτός ο άνθρωπος είχε αφεθεί ελεύθερος να κυκλοφορεί από τη στιγμή που ήταν τόσο επικίνδυνος. Για ποιον λόγο να τους βρει το κακό και να μην υπάρχει ένας μηχανισμός, ώστε να αξιολογούνται και να είναι πάντα υπό παρακολούθηση και όταν βγαίνουν από τα ιδρύματα.

Η άρνηση της λήψης της φαρμακευτικής αγωγής σε αυτούς τους ανθρώπους είναι άκρως επικίνδυνη και για αυτούς, αλλά και για τους γύρω τους και δεν μπορούμε απλά να κρύβουμε το πρόβλημα και να περιμένουμε πότε θα ξανασυμβεί το μοιραίο.

Η ιδρυματοποίηση χωρίς κριτήρια ανθρώπων με ψυχιατρικά προβλήματα και η στέρηση κάθε είδους ελευθερίας τους, φυσικά και δεν είναι η λύση, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι λύση το να τους αφήνουμε να επιστρέφουν στην κοινωνία χωρίς καμία μέριμνα, φροντίδα και παρακολούθηση.

Πρόβλημα χρόνιο που απάντηση δεν έχει βρει και  κάτι πρέπει να γίνει. Το δάκρυ της μητέρας του Παναγιώτη που ήταν πάντα στο πρόσωπό της, ο βουβός πόνος των συγγενών και φίλων του αντιστοιχούν σε ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ για το κακό που τους βρήκε. Ενα ΓΙΑΤΙ που ναι μεν είναι ρητορικό, αλλά που απαιτεί απαντήσεις και δράσεις ώστε να μην έχουμε νέες τραγωδίες