Γράφει ο Άγγελος Αγγελίδης

Στις 11 Μαρτίου 2020, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κήρυξε πανδημία για τον Covid-19. Αν και η λέξη είναι ελληνική, καθώς προέρχεται από τη σύνθεση του παν (όλος) και δήμος (πληθυσμός), δεν έγινε απόλυτα κατανοητή. Μία επιδημία λοιμωδών ασθενειών εξαπλώνεται με γρήγορους ρυθμούς σε μια μεγάλη περιοχή (ήπειρο) ή σε παγκόσμια κλίμακα και απειλεί το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού. Μια επιδημική ασθένεια της οποίας ο αριθμός των νέων κρουσμάτων παραμένει σταθερός με την πάροδο του χρόνου (σταθερή επίπτωση) δεν θεωρείται πανδημία.

Και τώρα που ανακαλέσαμε στη μνήμη μας τι σημαίνει πανδημία, ας δούμε πώς τη διαχειρίζεται η ελληνική κοινωνία. Μετά από ένα χρόνο ειδικών μέτρων, είναι λογικό να υπάρχει μία κούραση στον πληθυσμό. Ομως, θεωρώ ότι δυστυχώς έχουμε φτάσει στο σημείο να κοιτάμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Το άτυπο λαϊκό δικαστήριο του facebook απεφάνθη ότι τα πρόσφατα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση για τον περιορισμό της εξάπλωσης της πανδημίας δεν ήταν σωστά. Για να ακριβολογώ, τα χαρακτήρισαν χαζά και ανόητα. Αλήθεια, οι «δικαστές» είχαν να προτείνουν κάποια καλύτερα; Και δεν τους προβληματίζει το γεγονός ότι τα ίδια μέτρα λαμβάνονται σχεδόν σε όλη την Ευρώπη; Hδη, η καγκελάριος της Γερμανίας επέβαλε lockdown μέχρι τις 28 Μαρτίου σε όλη τη χώρα. Σχεδόν ταυτόχρονα, εμφανίστηκαν και οι γνωστές αναρτήσεις «εξυπνάκηδων», οι οποίοι επιχειρούσαν να αποδομήσουν την ουσία των μέτρων. Ξαφνικά, πολλοί δεν είχαν σούπερ μάρκετ σε απόσταση δύο χιλιομέτρων από το σπίτι τους ή το πλησιέστερο τραπεζικό υποκατάστημα βρισκόταν στα τρία χιλιόμετρα ή ότι δεν έχουν ποδήλατο για να κινηθούν με τον κωδικό 6.

Πραγματικά αναρωτιέμαι με ποια λογική μπαίνει κάποιος στη διαδικασία να χλευάσει μέτρα που πάρθηκαν με σκοπό να σωθούν ανθρώπινες ζωές. Δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αντιληφθούν τη μεγάλη εικόνα; Eνα χρόνο μετά την έλευση του κορονοϊού στην Ελλάδα και ενώ έχουν γραφεί, μεταδοθεί, ακουστεί και αναρτηθεί χιλιάδες κείμενα για την επικινδυνότητα του ιού, μία μερίδα των πολιτών αισθάνεται την ανάγκη να διακωμωδήσει τα μέτρα.

Η πίεση είναι μεγάλη και για όλους. Δεν είναι μόνο για την Ελλάδα, ούτε αφορά κάποια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα. Οι εστιάτορες θέλουν την εστίαση ανοικτή, οι κομμωτές τα κομμωτήρια, οι γυμναστές τα γυμναστήρια, οι άνθρωποι της τέχνης τους χώρους πολιτισμού, οι γονείς τα σχολεία κ.ο.κ. Oμως, τι έχουν κάνει όλοι αυτοί για να μην υπάρχει διασπορά του ιού, ώστε να εξασφαλιστεί η γρήγορη επαναφορά στην κανονικότητα; Αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, δεν έκαναν και πολλά…

Τα μέτρα πάρθηκαν γιατί «εκτοξεύτηκε» ο αριθμός των κρουσμάτων. Διότι τα νοσοκομεία γέμισαν και επειδή μεγάλη μερίδα των πολιτών δεν τηρούσε τα προηγούμενα. Δεν θέλει πολύ μυαλό πως για να επιστρέψουμε σε πιο χαλαρή κατάσταση, θα πρέπει να ακολουθήσουμε την αντίστροφη διαδρομή…

Από την έντυπη έκδοση