Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

Πάντα έτσι συμβαίνει. Οι λαοί χρειάζονται ένα όραμα, μία προοπτική για να ακολουθούν. Και αν πρόκειται για ψέμα, ακόμα καλύτερα. Οι Εβραίοι τριγύριζαν για μία γενιά στην έρημο, έχοντας πιστέψει τον Μωυσή που, στο όνομα του Θεού, τους υποσχέθηκε τη Γη της Επαγγελίας. Τελικά, κατέληξαν στο μοναδικό σημείο της ευρύτερης περιοχής που είναι στεγνό από πετρέλαιο. Ομως, είχαν κάτι να πιστέψουν, η πορεία τους καθοδηγήθηκε από ένα σκοπό, υπήρχε προορισμός, ακόμα κι αν κανένας δεν μπορούσε να τον περιγράψει.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης συμπλήρωσε ένα χρόνο στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Θα μπορούσε να πετύχει περισσότερα ή να καταφέρει και λιγότερα, αυτά είναι πράγματα που δεν μετριούνται με το χέρι, αλλά με το αποτέλεσμα. Η ουσιαστική προσφορά του βρίσκεται στις αποστάσεις που επιμένει να κρατάει από τον εύκολο, ελκυστικό, λαϊκίστικο λόγο. Δεν ξέρω αν αυτό θα κάνει καλό στον ίδιο και στο κόμμα του, σίγουρα, όμως, είναι θετικό για την πολιτική ζωή. Επίσης θα μπορούσε να ελεγχθεί για την αποφυγή των ρήξεων στο εσωτερικό του κόμματος, αλλά, εντάξει, ας πούμε ότι είναι ένας παίκτης που δεν ολοκλήρωσε την κίνησή του. Το πραγματικό πρόβλημα του Μητσοτάκη βρίσκεται αλλού: η Νέα Δημοκρατία δεν έχει παρουσιάσει ακόμα μία αξιόπιστη πρόταση για έξοδο από την κρίση και το Μνημόνιο. Δεν έχει βρει καν το σύνθημα κάτω από το οποίο θα αναπτύξει το σχέδιό της.

Ο ένας το έλεγε «εκσυγχρονισμό», ο άλλος το είπε «επανίδρυση του κράτους» και ένας τρίτος πορεύτηκε με το «λεφτά υπάρχουν». Λογικά αργά ή γρήγορα και ο Μητσοτάκης θα βρει και θα βάλει έναν τίτλο πάνω από το πρόγραμμα που, μεταξύ μας, δεν μπορεί να έχει και μεγάλα περιθώρια ευελιξίας. Και τότε το ιστορικό και πολιτικό πείραμα θα αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον: Μπορεί να δημιουργηθεί ένα ευρύ πλειοψηφικό ρεύμα χωρίς να καθοδηγείται από στείρο λαϊκίστικο λόγο; Για να το θέσω αλλιώς: Είναι δυνατόν ένα ακροατήριο, χρόνια εκμαυλισμένο από το λαϊκισμό, να ακολουθήσει μία σύγχρονη μεταρρυθμιστική πρόταση;

Εξαρτάται πώς θα παρουσιαστεί. Θέλει τον τρόπο της. Σε αυτόν τον τόπο καθετί καινούργιο πρέπει να θυμίζει κάτι παλιό. Γι’ αυτό και συνήθως καταναλώνουμε παλιά πράγματα που μας τα εμφανίζουν ως καινούργια.

Αναμμένα λαμπάκια

Να έχεις μείνει στο Λιανοκλάδι, μέσα στο intercity και να βγαίνεις έξω, να στήνεσαι σαν την Ντενίση στην Αννα Καρένινα, εκεί όπου ο Λαζόπουλος έλεγε ότι το τρένο παίζει καλύτερα. Nα είσαι Θεσσαλονικά που όχι μόνο δεν μπορούσες να βάλεις τακούνι να κατέβεις στην Τσιμισκή, αλλά να μένεις και τρεις μέρες χωρίς νερό. Να είσαι κάτοικος της εξωτικής Τούμπας, με κλειστούς δρόμους και οι δημόσιοι άρχοντες να σε ρωτάνε με χαρακτηριστική προφορά: «Και τι είναι η πόλη, φιλαράκι, για να τη ρίξουμε αλάτι; Χωριάτικη;». Να έχεις μείνει μία ολόκληρη νύχτα στην Κορίνθου-Πατρών και να καταλαβαίνεις ότι τα διόδια είναι αλμυρά επειδή έπεσε εκεί όλο το αλάτι. Και μετά να σου λένε ότι στο κόστος τους περιλαμβάνεται και η διανυκτέρευση.

Το πρόσωπο

ΝΙΚΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΠΟΣΟ ΑΠΕΧΕΙ Η ΜΟΜΦΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΠΑΙΝΟ (;)

Ο Νίκος Αναστασιάδης θα μπορούσε να πάει από εκεί που πήγαν και οι άλλοι. Να βγει ενώπιον του κυπριακού λαού και να επαναλάβει ότι παρέλαβε κράτος, δεν θα παραδώσει κοινότητα. Και μετά να φωνάξει την Αννα Βίσση για πατριωτική συναυλία ή να δανειστεί τις κοπελιές που χόρευαν στο Σύνταγμα μετά το δημοψήφισμα της αξιοπρέπειας. Δεν το έκανε. Ο Αναστασιάδης είναι από τους λίγους πολιτικούς των καιρών μας που ανέλαβαν το βάρος της ιστορικής ευθύνης να πράξουν το σωστό και το ωφέλιμο για την πατρίδα τους, γνωρίζοντας ότι η μομφή μπορεί να έχει μεγαλύτερο βάρος από τον έπαινο. Εν τέλει, ακόμα κι αν δεν δικαιωθεί ο πολιτικός, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα δικαιωθεί ο άνδρας.

HARD POLITICS

Πολιτική είναι να μπορείς και να χαμογελάς σε μία τόσο αμήχανη κατάσταση όπως αυτή, ενώ στην πραγματικότητα αισθάνεσαι απολύτως δυστυχής. Ο ένας που γυρίζει, ως μην έχει κάτι καλύτερο να κάνει, σε ένα σπίτι που κάποτε είχε το όνομά του στο κουδούνι. Και η άλλη που τον δέχεται πίσω, αν και θα ήθελε τόσο, μα τόσο, να το κρατήσει μακριά από την αυλή της. Ομως, γι’ αυτό η πολιτική σε κάνει σκληρό. Επειδή κάθεσαι εκεί και χαμογελάς.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής