Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Το πρώτο, επειδή δεν έχει πολιτική πυξίδα δεν μπορεί να πετάξει. Κι όμως, αυτή η πτήση προς τον αριστερό παράδεισο ήταν η ελπίδα που υποσχόταν στους πολίτες. Και τον ακολούθησαν. Επειδή ήταν νέος έλεγε ότι είχε τη δύναμη να πετάξει ψηλά, χωρίς τα βάρη των παλαιών πολιτικών. Μαζί του θα σήκωνε και την Ελλάδα. Αδιάφθορος, μαχητικός, ασυμβίβαστος.

Δυο φορές -για να μην πω τρεις- τον εμπιστεύθηκαν ένιοι των πολιτών, αλλά χωρίς τρόπιδα-μπούσουλα προς τα πού να πετούσε. Ξεκίνησε ευαγγελιζόμενος την ανατροπή! Σε όλα τέλος: Μνημόνια, ΕΝΦΙΑ, κατώτατος μισθός, οικογενειοκρατία, κομματίλα στη διοίκηση, διαφθορά στο κράτος, ρουσφέτι, διορισμοί από το παράθυρο. Θα πετούσαν μαζί του μόνο οι άξιοι, οι ικανοί, τα ωραία μυαλά. Θα ήταν ανοικτά τα σύνορα για τους κατατρεγμένους.

Θα απαιτούσε νέο συμβόλαιο με τους δανειστές. Θα δρομολογούσε τη νέα Ελλάδα.
Δυο χρόνια πέρασαν καθηλωμένος στο έδαφος. Πέταξε μόνο η ελπίδα μακριά και δεν ξαναφάνηκε. Δυο χρόνια και το δικό του Μνημόνιο είναι εδώ, ενώ το επόμενο κρυφοκοιτάζει από την πόρτα. Ο ΕΝΦΙΑ εξαναγκάζει τη μεσαία τάξη να πουλάει κοψοχρονιά το βιός της. Αιματηροί οι φόροι. Οι νέοι φεύγουν. Η ανεργία πήρε θέση σε κάθε ελληνικό σπίτι. Τα λουκέτα θριαμβεύουν. Η ανάπτυξη δεν έδωσε σημεία ζωής. Οι κατατρεγμένοι τού έγιναν βάρος. Η Ελλάδα σέρνεται.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό της στρουθοκαμήλου είναι να χώνει το κεφάλι της στην άμμο, όταν, φοβισμένη, έρχεται αντιμέτωπη με κίνδυνο. Αφού αυτή δεν τον βλέπει, γιατί να την… βλέπει εκείνος… Ατρωτη ως αθέατη.
Εχωσε ο πρωθυπουργός το κεφάλι του στην άμμο του Μαξίμου για να μη βλέπει την πολύμορφη κρίση που καταστρέφει τα πάντα. Νομίζει ότι η κριτική που του ασκείται είναι προϊόν συνωμοσίας εις βάρος του. Νομίζει ότι εφόσον διατηρεί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ξορκίζει την πολιτική κρίση. Ομως, χάνοντας μέσα και έξω την αξιοπιστία της διακυβέρνησης η πολιτική κρίση είναι εδώ διαρκής και απάλευτη.

Τη μέσα κυβερνητική αναξιοπιστία βεβαιώνουν οι συχνές μετρήσεις. Η βελόνα όλο κι ανεβαίνει δίνοντας πόντους στη Νέα Δημοκρατία. Η προσωπική του αξιοπιστία κατρακυλάει. Η βοή για σκάνδαλα ανεβαίνει. Ο Παππάς τον πήρε στον λαιμό του με τα μαγικά του. Ο Καμμένος μηνύει τους πάντες διά πάντα. Ο Σπίρτζης κάνει κομματάκια τα έργα. Ο Μουζάλας βάζει τους πρόσφυγες στον πάγο. Ο Πολλάκης βρίζει την αντιπολίτευση γιατί τα νοσοκομεία κατέρρευσαν. Ο Σταθάκης, μεθυσμένος ιδεολογικά, δεν θυμάται τι υπέγραψε. Ο Τσακαλώτος βάζει φόρους και φόρους επί φόρων γονατίζοντας μισθωτούς και συνταξιούχους, ο αριστεριστής.

Την έξω κυβερνητική αναξιοπιστία επιβεβαιώνουν οι απαξιωτικές δηλώσεις των δανειστών, ο δριμύς σχολιασμός για τους πρόσφυγες, οι απειλές για αναθεώρηση διεθνών συνθηκών. Οι πόρτες που κλείνουν. Η εθνική μοναξιά στην Ευρώπη.
Με παραλυμένη διακυβέρνηση, με διαλυμένη διοίκηση, με διασωληνωμένη οικονομία, χωρίς συμμάχους πόσο

μακριά νομίζει ο πρωθυπουργός ότι μπορεί να πάει; Να πετάξει δεν μπορεί. Το κεφάλι στην άμμο δεν τον σώζει.
Η δημοκρατία έχει ασφαλιστικές δικλίδες. Ας αποφασίσει να τις ανοίξει, πριν τον προλάβουν καταστάσεις ανεξέλεγκτες. Ας κάνει το σωστό για την Ελλάδα.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής