Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Ουδείς, πέραν των 694 και των ολίγων κομματικών μελών, συγκινήθηκε από το γεγονός. Αντιθέτως, περίσσεψαν οι κορυφαίες διαφωνίες, από κορυφαία στελέχη και τη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, για την αλλοίωση της πολιτικής φυσιογνωμίας του κόμματος. Αναγκάζοντας τον Δ. Τζανακόπουλο να κάνει τη μνημειώδη και… σεμνή δήλωση ότι «δεν θα ασπασθεί ο ΣΥΡΙΖΑ τη Σοσιαλδημοκρατία, αλλά η Σοσιαλδημοκρατία τον ΣΥΡΙΖΑ»!

ΟΙ ΜΟΥΣΑΦΙΡΗΔΕΣ δεν βρήκαν μια ανοιχτή, φιλόξενη αγκαλιά. Αν και οι περισσότεροι γνώριμοι του χώρου εδώ κι ένα-δύο χρόνια συνάντησαν παγωνιά και καχυποψία. Ενώ οι πραγματικά «νέες συμμετοχές», όπως η Ρ. Βάρτζελη ή ο Απ. Γκλέτσος, μάλλον έγιναν πόλος γκρίνιας και σαρκασμού, παρά πόλος έλξης κι ενθουσιασμού. Εύλογο ήταν ο Α. Τσίπρας να βρεθεί στην πιο δύσκολη θέση απ’ όλους. Το event δεν είχε λάμψη και το κείμενο που εγκρίθηκε έχει εγκριθεί τουλάχιστον άλλες 3-4 φορές έως τώρα. Κοινότοπες γενικολογίες, χωρίς συγκεκριμένες νέες ιδέες και χωρίς έναν σαφή πολιτικό προσανατολισμό προς τα «κάπου». Είτε προς τη ριζοσπαστική Αριστερά είτε προς τη Σοσιαλδημοκρατία. Απλώς ένα μεγάλο «χωνευτήρι», που χωράει τους πάντες. Αρκεί να είναι «πρόθυμοι». Ωστόσο, η καινοτόμος πολιτική σύλληψη του Α. Τσίπρα αποδομήθηκε σε σημαντικό βαθμό από τις «παλιές καραβάνες» του κόμματος, οι οποίες μπορεί να εκφράζουν το πιο παλιό από τα παλιά, αλλά είναι και η μόνη πολιτικά συγκροτημένη τάση στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ.

ΟΙ Ε. ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΣ, Ν. Βούτσης, Ν. Φίλης, Π. Σκουρλέτης κ.λπ., μπροστά στον Απ. Γκλέτσο ή τον Γ. Πάντζα ή τον Χ. Κοκκινοβασίλη ή τον Στ. Κραουνάκη, μοιάζουν με πολιτικά τανκ, που αναμετρώνται με ανοιχτά τζιπάκια. Οι συσχετισμοί ασφαλώς και είναι κρίσιμη παράμετρος. Και είναι υπέρ του Α. Τσίπρα. Αλλά πάντοτε μια χαλαρή και πλαδαρή πολιτική πλατφόρμα, απέναντι σε μια συμπαγή και συγκροτημένη, χάνει στο επίπεδο της ηγεμονίας. Η οποία με τη σειρά της επηρεάζει και τους συσχετισμούς. Με τα σημερινά δεδομένα ο Α. Τσίπρας, είτε από το συνέδριο είτε απευθείας από τη βάση (αν αποκτήσει κάποιο σοβαρό μέγεθος…), θα εκλεγεί. Αλλά δεν πρόκειται να θυμίζει σε τίποτα τον κάποτε χαρισματικό και αδιαμφισβήτητο ηγέτη.

ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ο Α. Τσίπρας δείχνει να αρχίζει να το αντιλαμβάνεται αυτό, προσπαθεί -αδέξια είναι η αλήθεια- να γυρίσει το παιχνίδι στον μόνο τομέα που νομίζει -γιατί άραγε;- ότι είναι καλός: Στον τακτικισμό. Η πρόκλησή του προς τον Κ. Μητσοτάκη «αν τολμάει να πάει σε εκλογές» είναι τουλάχιστον φαιδρή. Με τη Ν.Δ. να προηγείται με 15-17 μονάδες, τον Κ. Μητσοτάκη να απολαμβάνει μιας πρωτοφανούς αποδοχής και από ψηφοφόρους οι οποίοι δεν ψήφισαν Ν.Δ., το να… προκαλεί κάποιος που θεωρείται καταλληλότερος για ΠΘ μόλις από το 16,8% και το κόμμα του να διολισθαίνει προς το 23%, είναι όντως φαιδρό. Οπως ψευδής είναι και η «απειλή» του Α. Τσίπρα ότι «η απλή αναλογική ήρθε για να μείνει». Η απλή αναλογική θα ισχύσει, αν ισχύσει, μόνο για μία φορά. Η κυβέρνηση έχει σχεδόν έτοιμο τον εκλογικό νόμο, ο οποίος θα επαναφέρει τη χώρα στην κανονικότητα και θα την απομακρύνει από το χάος της ακυβερνησίας. Κι αυτό θα γίνει σίγουρα μέσα στους επόμενους λίγους μήνες, καθώς υπάρχει η απαιτούμενη πλειοψηφία. Αρα η αλήθεια είναι ότι η απλή αναλογική ήρθε για να φύγει. Και στη μία φορά που πιθανώς θα ισχύσει, είναι σχεδόν αδύνατον να σχηματιστεί κυβέρνηση χωρίς τη συμμετοχή του πρώτου κόμματος. Εκτός κι αν ο Α. Τσίπρας ονειρεύεται μια νέα «κυβέρνηση-κουρελού», στην οποία αντί των τέκνων του Καμμένου και τους πρόθυμους από ανύπαρκτα κόμματα, όπως το Ποτάμι και η ΔΗΜΑΡ, θα είναι ο Βελόπουλος, ο Βαρουφάκης και κάποιοι λαϊκιστές της Ακροδεξιάς…

ΑΙΧΜΗ

ΠΟΙΑ ΛΕΞΗ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ «ΒΑΡΙΑ»;

«Μέγας» θόρυβος σηκώθηκε, κυρίως με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ, για την ομιλία του Α. Σαμαρά στο συνέδριο της Ν.Δ. Οι δε «αναλυτές» που μεταφέρουν τη «γραμμή» έσπευσαν να προβάλουν την επιθυμία τους στην πραγματικότητα βλέποντας «ρήγμα» στην κυβέρνηση και «διάσταση Μητσοτάκη-Σαμαρά». Ολο το αφήγημα στηρίχθηκε ουσιαστικά μόνο σε μία λέξη, που χρησιμοποίησε ο πρώην πρωθυπουργός. Τη λέξη «λαθρομετανάστες». Και πάνω εκεί χτίστηκε εκ του προχείρου ένα από τα γνωστά αυθαίρετα που χτίζονταν μέσα σε ένα βράδυ: Αλλη πολιτική έχει για το μεταναστευτικό ο Μητσοτάκης κι άλλη ο Σαμαράς. Αν ξεφύγει κανείς από τη φρασεολογία και δει την ουσία είναι αδύνατον να βρει διαφορές στην πολιτική του νυν και του τέως πρωθυπουργού. Ο διαχωρισμός προσφύγων και μεταναστών, η προστασία των προσφύγων, η δημιουργία κλειστών κέντρων (όπως ήταν η Αμυγδαλέζα), η εντονότερη φύλαξη των συνόρων, οι επιστροφές όσων δεν δικαιούνται ασύλου και ο εξοστρακισμός των αμαρτωλών ΜΚΟ που εμπορεύονταν ανθρωπισμό, μαζί με τη διεθνοποίηση του προβλήματος και την πίεση προς την Ε.Ε. να αναλάβει τις ευθύνες της και να μην σφυρίζει αδιάφορα, είναι οι βασικοί πυλώνες της κυβερνητικής πολιτικής. Κανένας νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να βρει διαφορές μεταξύ Κ. Μητσοτάκη και Α. Σαμαρά. Απολύτως καμία. Υπάρχει όμως, λένε όσοι κάνουν πολιτική με τις λέξεις και τους συμβολισμούς, η φρασεολογία. Από τη μια οι «παράνομοι» μετανάστες κι από την άλλη οι «λαθρομετανάστες». Ο λαϊκισμός τους δεν του επιτρέπει να καταλάβουν ότι η μία λέξη είναι πολύ πιο «βαριά» από την άλλη. Η μία χαρακτηρίζει κάποιον που έχει παραβεί σαφώς το νόμο, έχει υποπέσει σε ποινικό αδίκημα και έτσι αντιμετωπίζει το νόμο. Κι ανάλογα με την παρανομία, είναι και η ποινική τιμωρία. Η άλλη λέξη περιγράφει κάποιον «ψιλικατζή της παρανομίας». Κάποιον που π.χ. διαβάζει την εφημερίδα του διπλανού του ή κάποιον που χρησιμοποιεί τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς χωρίς να έχει βγάλει εισιτήριο. Η λέξη «παράνομος» είναι πολύ πιο «βαριά» από τη λέξη «λαθρομετανάστης», η οποία υποδηλώνει και καλύτερα την ανάγκη που οδηγεί κάποιον να παρανομήσει. Κι όμως, με μια αφελώς συναισθηματική προσέγγιση («δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι», λες και χαρακτηρίζονται οι άνθρωποι και όχι η συμπεριφορά τους) η λέξη «λαθρομετανάστης» απέκτησε υπόσταση συμβόλου για τους «ανθρωπιστές» που έφτιαξαν τη Μόρια και παρέδωσαν απελπισμένους ανθρώπους στις πεινασμένες ΜΚΟ.

Ο ασυγκράτητος κ. Δημητράς

Ο άνθρωπος που έχει αναγορεύσει τον εαυτό του σε υπερασπιστή, αλλά και κριτή του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα, μετά τον παπα-Αντώνη της «Κιβωτού του Κόσμου», μήνυσε και δύο πρώην αρχηγούς της Ν.Δ. για ρατσισμό και ξενοφοβία. Τον Α. Σαμαρά και τον Γ. Πλακιωτάκη. Η λογική τού μάλλον δικομανούς κ. Δημητρά περιγράφεται από το εξής απόσπασμα της μήνυσής του: «Η πρόσφατη είσοδος δεκάδων χιλιάδων αλλοδαπών στην Ελλάδα δεν γίνεται με βίαιο ή/και ορμητικό τρόπο που μοιάζει με επίθεση, ούτε έχει γίνει μαζική εγκατάσταση αλλοδαπών σε οποιαδήποτε περιοχή, αραιοκατοικημένη ή μη, και μάλιστα με δική τους απόφαση»…

ΑΠΟΡΙΕΣ

1. Μέσα σε λίγες μέρες βλέπει δύο φορές τον Τραμπ, έχει μιλήσει με όλη την ηγεσία της Ε.Ε., διεθνοποίησε μεταναστευτικό-στάση Τουρκίας και στο ΝΑΤΟ. Ο …Τσίπρας είναι;

2. ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΠΙΑ ΓΙΑΤΙ Η ΒΟΥΛΗ ΕΜΕΙΝΕ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΝΟΙΚΤΗ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Ο ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ;

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου