Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ανοιξα το ραδιόφωνο να ακούσω το σύντομο δελτίο του Σκάι. Η πρώτη είδηση ήταν ότι μισή ώρα πριν ο Παύλος Μπακογιάννης είχε πυροβοληθεί από τρεις ενόπλους, λίγο πριν από τις οκτώ, έξω από το γραφείο του, στην οδό Ομήρου. Σταμάτησα στη δεξιά πλευρά της Βασιλίσσης Σοφίας, άφησα το αυτοκίνητο μπροστά στο περίπτερο κι έτρεξα στον «Ευαγγελισμό». Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως εκείνη την ώρα η Αλεξία και ο Κωστάκης θα πήγαιναν στο σχολείο. Στον «Ευαγγελισμό» είδα τη Μαρίκα, την κυρία Γιαννούκου, τη μητέρα της.

Ο πρόεδρος και η Ντόρα ήταν με τους γιατρούς… Σε λίγο βγήκαν αλλά δεν χρειάστηκε να ρωτήσουμε τίποτε…
Αν με ρωτήσετε πόσος καιρός πέρασε από τότε θα σας πω ούτε μια μέρα κι ας πέρασαν τριάντα χρόνια. Γιατί είναι τόσο ζωντανά στη μνήμη μου που τα ξαναζώ. Τον αγαπούσαμε τον Παύλο. Χαρισματικός πολιτικός. Γοητευτικός άνθρωπος. Με παιδεία και χιούμορ αλλά αυτό που βαθιά τον χαρακτήριζε ήταν ο άκρατος πατριωτισμός του.

Πόσο αγαπούσε τον τόπο που γεννήθηκε. Ηξερε και την τελευταία πέτρα στο Καρπενήσι που υπερήφανα εκπροσωπούσε στη Βουλή. Πόσο αγαπούσε και πόσο υπηρέτησε την Ελλάδα, εμψυχώνοντας όλους εμάς από τον σταθμό της Ντόιτσε Βέλε στη δικτατορία. Πόσο αγωνίστηκε για να κλείσει το χάσμα, αυτός που μικρός είδε τι σημαίνει εμφύλιος.

Το τελευταίο βράδυ της ζωής του το είχε περάσει στον Συνασπισμό, γιατί γι’ αυτόν η συμφιλίωση ήταν το καίριο για να πάει μπροστά η χώρα. Εδωσε μάχη για τη συμφιλίωση. Την πλήρωσε με το αίμα του.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εκείνη την ημέρα άφησε το υπόδειγμα του ηγέτη για τις επόμενες γενιές. Λίγο μετά που τον είδα στον «Ευαγγελισμό» ήρθε στη Βουλή για να πει: «Να είναι το αίμα του Παύλου Μπακογιάννη το τελευταίο που χύνεται άδικα σ’ αυτόν τον τόπο». Ορθιοι τον χειροκρότησαν όλοι οι βουλευτές. Στο έδρανο του Παύλου ήταν μια αγκαλιά από κόκκινα τριαντάφυλλα.

Την ευθύνη για τη δολοφονία του ανέλαβε με 12σέλιδη προκήρυξη στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», στις 9 Οκτωβρίου 1989, η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη». Η προκήρυξή της ξεκινούσε: «Αποφασίσαμε λοιπόν να εκτελέσουμε…».
Με συγχωρείτε που το γράφω έτσι όπως το αισθάνομαι: Αλλά ο δολοφόνος του, ο Κουφοντίνας και οι δύο συνεργάτες του κυκλοφορούν ανάμεσά μας… Κανείς δεν ντρέπεται στον ΣΥΡΙΖΑ;

Από την έντυπη έκδοση