Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Αντιθέτως, ο διχαστικός λόγος, η ακραία ρητορική και οι πολιτικοί τραμπουκισμοί κυριαρχούν σε αυτό που κατ’ ευφημισμόν ονομάζουμε δημόσιο διάλογο. Ομως έρχονται και κάποιες στιγμές που κάνουν τη διαφορά. Μία από αυτές είναι το πώς στάθηκαν οι δύο ανθυποψήφιοι του Κώστα Μπακογιάννη μετά τη νέα χυδαία επίθεση των κουκουλοφόρων στο εκλογικό του περίπτερο με συνθήματα κατά της οικογένειάς του. Αμφότεροι, βρέθηκαν στο πλευρό του Μπακογιάννη, πήγαν στο εκλογικό περίπτερο, μίλησαν με τους εθελοντές και καταδίκασαν τη βία χωρίς «αλλά» και υποσημειώσεις. Ο Νάσος Ηλιόπουλος και ο Παύλος Γερουλάνος σήκωσαν τον πήχυ ψηλά και πέρασαν από πάνω.

Ομως αυτοί οι τρεις νέοι άνθρωποι δεν είναι οι μόνοι που στέκονται απέναντι στο μίσος και τη βία. Για την ακρίβεια δεν είναι μόνοι τους. Πού είναι όμως αυτή η τεράστια αλλά σιωπηλή μάζα των πολιτών που καταδικάζει τις δολοφονίες ανθρώπων στο όνομα μιας «ιδεολογίας»; Πού είναι όλοι αυτοί που ανατριχιάζουν όταν βλέπουν συνθήματα που βρίζουν και απειλούν παιδιά και γυναίκες των θυμάτων της «17Ν», που στοχοποιούν πολιτικούς και δημοσιογράφους; Πού βρίσκονται όσοι εξοργίζονται όταν κάποιοι «εξ ονόματος του λαού» προσπαθούν να εκβιάσουν τη Δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία; Πώς αντιδρούν οι πολίτες απέναντι σε εκείνους που χαίρονται με το χάος για να καλύψουν τα δικά τους φασιστικά παραληρήματα; Με λίγα λόγια, πού είναι οι αγανακτισμένοι, δημοκρατικοί πολίτες να βγουν ειρηνικά στο δρόμο και να διαδηλώσουν εναντίον της βίας, της τρομοκρατίας και του φασισμού;

Αντιγράφω από τον χθεσινό πρόλογο της Νόνης Καραγιάννη στην εκπομπή της στον «9,84»: «Είμαστε πολλοί όσοι πιστεύουμε ότι ο Κουφοντίνας είναι δολοφόνος, όχι ιδεολόγος, και ότι ο Παύλος Μπακογιάννης δεν πέθανε, δολοφονήθηκε. Γιατί είμαστε πολλοί όσοι σεβόμαστε τους νεκρούς. Οχι μόνο τους δικούς μας, αλλά και τους νεκρούς των άλλων. Πέφτει μια ιδέα κατά καιρούς για μια μεγάλη ειρηνική συγκέντρωση. Μια συγκέντρωση διαφορετική, που δεν έγινε ποτέ, ίσως γιατί δεν την πήραμε στα σοβαρά. Συμβαίνει συχνά σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Κάπως κινητοποιούνται οι πολίτες για να δηλώσουν την πίστη τους, το σεβασμό τους στη Δημοκρατία και τις αξίες της. Κάπως αντιδρούν απέναντι στους εχθρούς της Δημοκρατίας που επιδιώκουν να ποτίσουν με δηλητήριο τον αέρα. Γιατί στο κάτω κάτω αυτό σημαίνει κοινωνία των πολιτών».

Ιδού λοιπόν ένα ανοιχτό προσκλητήριο με βασικό ζητούμενο την περιφρούρηση της Δημοκρατίας και των συμβόλων της από τους ίδιους τους πολίτες. Ειρηνικά, με αξιοπρέπεια και χωρίς κομματικές ταμπέλες.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου