Γράφει ο Παναγιώτης Κουτσογιάννης*

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από τη δεκαετία που κάποιοι από μας γεννήθηκαν: Ελλάδα, Αθήνα περί τα 80s. Η χώρα συνεχίζει να χτίζεται, να επανασυντίθεται και να ανασυντάσσεται. Έχει περάσει πολέμους, διχασμούς, κύματα μετανάστευσης, δικτατορία, αλλά βρίσκει κάπου τη δύναμη η κοινωνία και ξανασηκώνεται στα πόδια της. Είναι η εποχή της προηγούμενης γενιάς, του American Dream, που έγινε Greek Dream. Και αυτό το υιοθετήσαμε!

Η άνοδος της μεσαίας τάξης είναι γεγονός, η οικονομική ευμάρεια αφορά σχεδόν όλους τους πολίτες με την πάροδο των χρόνων. Κανείς δεν χρειάζεται πια να μεταναστεύσει. Η Ελλάδα είναι μια χώρα, στην οποία περισσότεροι έχουν λεφτά, τόσα ώστε να μην τους αφορά ποιος διοικεί πλέον αυτήν τη χώρα. Όταν τα λεφτά είναι αρκετά δε σε ενοχλεί να χάσεις και λίγα. Δημιουργείται ένα απολιτίκ σκηνικό, όπου η τάση είναι να απαξιώνονται -δημόσια τουλάχιστον- όλες οι διοικήσεις: Κυβέρνηση, Αυτοδιοίκηση, Παραγωγικοί Φορείς.

Χρονικό άλμα στο σήμερα. Η μετανάστευση γίνεται κανόνας για τους ανθρώπους της γενιάς μας. Όταν είσαι 30-35-40 και δεν έχεις την δυνατότητα να φύγεις από την οικογενειακή εστία, όχι μόνο με τις δικές σου δυνατότητες, αλλά και με τη βοήθεια των γονιών και των παππούδων οι οποίοι πάντα στήριζαν και τώρα πια δεν μπορούν, πώς μπορείς να αρχίσεις μια νέα ζωή, πόσο μάλλον να κάνεις νέα βήματα; Να προχωρήσεις σε αυτό που οι προηγούμενες γενιές περιέγραφαν ως “εγώ στην ηλικία σου είχα κάνει τόσα”;

Ήρθε η ώρα για την επιστροφής της μεσαίας τάξης και του ελεύθερου επαγγέλματος. Ήλθε η ώρα να υπερπηδήσουμε τα εμπόδια: Προπληρωμή φόρου, μη συμψηφισμένες οφειλές από και προς το δημόσιο, δέσμευση λογαριασμών για μη απόδοση ΦΠΑ; Ατελείωτη οικονομική αιμορραγία όλων των πολιτών και βέβαια, δαιμονοποίηση του ελεύθερου επαγγέλματος. Μια ανεξέλεγκτη στοχοποίηση της προσπάθειας για κερδοφόρο επιχειρείν από ιδεοληπτικούς, οι οποίοι αδιαφορούν για τον αποδεκατισμό της πιο παραγωγικής ηλικίας της πιο παραγωγικής τάξης της χώρας.

Ανέκαθεν, η Ελλάδα αποτελούσε χώρα “νοικοκυραίων” δηλαδή, μικρών επιχειρηματιών, μικρών μαγαζιών που ζουν όμως, το καθένα δεκάδες ανθρώπων αξιοπρεπώς. Τα Επιμελητήρια ανά την Ελλάδα ενώνουν τις δύο πλευρές της κοινωνίας, την ιδιωτική με τη δημόσια και μέσω αυτών εκφράζεται ο λόγος του ελεύθερου επαγγελματία, εξ ού και η συμμετοχή σε αυτά οφείλει να πάψει να απαξιώνεται, αλλά να ενισχύεται. Ήρθε η ώρα να ξανακτίσουμε και να αξιοποιήσουμε τους παραγωγικούς φορείς.

Το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών είναι το μεγαλύτερο Επιμελητήριο της χώρας, μπορεί να παίξει ενεργό ρόλο στην επανοικοδόμηση της ανάπτυξης και της ίδιας της πόλης. Η Αθήνα της ανάπτυξης, η Ελλάδα της δημιουργίας, δεν είναι μια χαμένη, ξεχασμένη υπόθεση, αρκεί να επιλέξουμε τους σωστούς ανθρώπους. Με τους σωστούς ανθρώπους, και μάλιστα από τη δική μας γενιά τα βήματα για την ανάκαμψη θα είναι πιο γρήγορα και πιο σταθερά. Είναι επιλογή μας και οι σωστές επιλογές στο τέλος δικαιώνονται. Το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών χρειάζεται αλλαγή για να αρχίσει να δίνει λύσεις.

*Ο Παναγιώτης Κουτσογιάννης είναι Μηχανολόγος Μηχανικός, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας και υποψήφιος για το Δ.Σ. στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών με την «Ανανεωτική Κίνηση Επαγγελματιών» του Νίκου Λεβετσοβίτη.