Το καλύτερο, να ξεπουλήσει (και) από τον ντόρο που σηκώνει.  Στην Ελλάδα έχουμε βρεθεί πολλές φορές, ειδικά στα χρόνια της πόλωσης και του Μνημονίου, απέναντι στο δίλημμα αν υπάρχουν όρια στην τέχνη, πως ακριβώς ορίζεται η σάτιρα, πού σταματά η κριτική και πού αρχίζει η στοχοποίηση. Από τους Ράδιο Αρβύλα μέχρι τον Λαζόπουλο ο δρόμος είναι μακρύς. Σε μία από τις στροφές του, βρέθηκε την περασμένη εβδομάδα ο Πάνος Βλάχος.

Ο συμπαθής, ταλαντούχος ηθοποιός και τραγουδοποιός έχει διαγράψει μια πορεία στην τηλεόραση, στο θέατρο και στη μουσική σκηνή η οποία παρά το νεαρό της ηλικίας του είναι αξιοπρόσεχτη. Όμως την περασμένη εβδομάδα βρέθηκε να φιγουράρει στα πρώτα θέματα της πολιτικής επικαιρότητας, εξαιτίας των στίχων ενός τραγουδιού του. «Μέσα σε έναν σάκο βάλτε Άδωνι και Πορτοσάλτε». Η συνέχεια γνωστή. Τα αναφερόμενα πρόσωπα αντέδρασαν, με τον υπουργό Υγείας να εκφράζει την στεναχώρια και την δυσάρεστη έκπληξη που ένοιωσε και τον γνωστό δημοσιογράφο να προαναγγέλλει πως θα κινηθεί νομικά.

«Οι στίχοι μου και η τέχνη μου δεν έχουν σκοπό να υποκινήσουν τη βία. Δεν είναι το χιούμορ και η σάτιρα που γεννούν τη βία. Βάλτε με και εμένα μέσα στον σάκο. Ίσως έτσι να έρθουμε πιο κοντά», έγραψε ο ίδιος σε ανάρτηση του. Λίγο αργότερα, ξεκαθάρισε πως  «θα συνεχίσω να χρησιμοποιώ την τέχνη μου και να λέω τα πράγματα που με ικανοποιούν ιδεολογικά και ψυχικά. Δεν πρόκειται να σταματήσω ούτε στιγμή να λέω αυτό που πιστεύω, να το τραγουδάω, είτε έχει αξία είτε δεν έχει. Δεν πειράζω. Κάνω απόπειρα τέχνης. Το τραγούδι αυτό το λέω εδώ και έναν χρόνο».

Όντως, το τραγούδι είναι «παλιό» και δεν είναι το μόνο αντίστοιχου ύφους στο ρεπερτόριο του. Ούτε ο Πάνος Βλάχος είναι ο μόνος που τα έβαλε με δημοσιογράφους και πολιτικούς. Ούτε ο Αδωνις Γεωργιάδης  και ο Άρης Πορτοσάλτε είναι οι μόνοι που μπήκαν στο στόχο. Ο σάκος έχει γεμίσει εδώ και καιρό με σποτάκια του ΣΥΡΙΖΑ για μίντια που τα παίρνουν, με προγραφές δημοσιογράφων από τον αψύ Κρητικό, με διαδικτυακά λούμπεν βιντεάκια που διακωμωδούν -ή λοιδορούν- μόνο όσους θεωρούν δεξιούς αφήνοντας στο απυρόβλητο την τοξικότητα όσων δηλώνουν αριστεροί. Βλέπετε, το μοντάζ εκτός από τεχνική είναι και κομματική τέχνη.

Στο ίδιο σύμπαν το ελληνικό, τις ίδιες περίπου ημέρες τις ελληνικές, ένα άλλο άσχετο και την ίδια στιγμή σχετικό θέμα, απασχολούσε την Βουλή. Ήταν η ερώτηση που κατέθεσε ο πρόεδρος της Νίκης για τον Μέγα Αλέξανδρο του Netflix. Η υπουργός Πολιτισμού αφού απαρίθμησε με ακρίβεια τις ανακρίβειες της σειράς, κατέληξε: «Στην Ελλάδα η ελευθερία της τέχνης κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα. Σε διεθνές επίπεδο, η ελευθερία της έκφρασης προστατεύεται απολύτως. Η έμπνευση των καλλιτεχνών, η προσωπική πρόσληψη, η κρίση των ανθρώπων δεν δύναται προφανώς να τεθεί υπό κανονιστικό καθεστώς και έλεγχο».

Ισχύει απολύτως. Όπως ισχύει και για τις ιδέες, για το γούστο, για τις λέξεις που πληγώνουν ακόμα και όταν γίνονται νότες. Ισχύει για τα αστεία που δεν είναι και τόσο αστεία. Ισχύει για την πολιτική σάτιρα ακόμα και όταν είναι μόνο πολιτική και καθόλου σάτιρα. Θα πείτε, μην τα βάζουμε όλα στο ίδιο σακί. Και Μ. Αλέξανδρο και Αριστοφάνη και Βλάχο και Λαζόπουλο. Δίκιο έχετε.