Διότι τότε θα έχει την ευκαιρία να δει πως μετατρέπεται  εύκολα το «ελληνικό όνειρο» σε πολιτικό εφιάλτη. Αν τώρα οι σύντροφοι εξαπολύουν δριμείες επιθέσεις εναντίον του, φανταστείτε τι έχει να γίνει την επόμενη ημέρα.

Και μιας και μιλάμε για την επόμενη ημέρα, όποιος ή όποια εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να διαχειριστεί τον αντίκτυπο από δύο γκολ πριν καν μπει στο γήπεδο:  Την απανωτή διπλή ήττα στις αυτοδιοικητικές του Οκτωβρίου και στις ευρωεκλογές που ακολουθούν» (Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής, 3/9/2023). Πέσαμε σε όλα μέσα, εκτός από το εύρος της παράστασης που θα ακολουθούσε. Ξεκίνησε ως one man show και κατέληξε επιθεώρηση. Και είναι λυπηρό διότι ακόμα και τώρα, έστω και τυπικά, είναι η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας.

Σε λίγες μέρες θα έχουμε νέο γύρο εσωκομματικών εκλογών αλλά το πραγματικό εύρος της αποκαθήλωσης του ΣΥΡΙΖΑ θα φανεί στις ευρωεκλογές, όπου φλερτάρει με την τρίτη, την τέταρτη ακόμα και την πέμπτη θέση ανάλογα με τα ποσοστά που θα καταγράψουν ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και Ελληνική Λύση.

Πιστεύετε ότι θα αλλάξει δραματικά η προοπτική αν φύγει ή αν μείνει ο Στέφανος Κασσελάκης; Μα το πρόσωπο είναι το σύμπτωμα και όχι η αιτία. Ακόμα και αν το εξετάσουμε απολύτως κυνικά, η ατάκα Κασσελάκη «αν οι δομές του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσαν σωστά, δεν θα έπρεπε να είμαι πρόεδρος» είναι αρκετή. Αν βέβαια εμβαθύνουμε και φτάσουμε στην ουσία, «αν ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε σωστά, θα έπρεπε να ήταν ακόμα πρόεδρος ο Τσίπρας». Αλλά δεν είναι.

Ο πρώην πρωθυπουργός που εμφανίζεται τώρα ως ο σοφός Νέστορας του κόμματος, ηττήθηκε σε όλες τις μάχες που έδωσε απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη από το 2019 μέχρι το 2023 (ευρωεκλογές, εθνικές, αυτοδιοικητικές, ξανά εθνικές). Μετά παραμέρισε για να χρεωθεί άλλος την επόμενη ήττα, κρατώντας για τον εαυτό του την βολική θέση του εντός, εκτός και επί τα αυτά. Και από εκεί «πυροβολεί» δήθεν για την ενότητα, αλλά τελικά πυροβολεί τα πόδια του.

Τα έβαλε με τον Κασσελάκη, τα έβαλε με εκείνους που έφυγαν, τα έβαλε με εκείνους που έμειναν αλλά δεν μιλούσαν, τα έβαλε με εκείνους που έμειναν αλλά παραμιλούσαν. Μίλησε για όλους, αλλά όχι για όλα. Και κυρίως όχι για εκείνα που οδήγησαν στην διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ στα εξ ων συνετέθη. Ένα μπουκέτο συνιστωσών και τάσεων που καβάλησε το κύμα της κρίσης, που επέλεξε τους ΑΝΕΛ όταν θα μπορούσε να κυλήσει με το Ποτάμι, που κόντεψε να ρίξει την χώρα στα βράχια και τράβηξε φρένο πριν τσακιστεί μαζί της.

Έχοντας ενδιάμεσα διαλύσει την διεθνή αξιοπιστία της χώρας, την μεσαία τάξη και τον μύθο του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς. Το τελευταίο βέβαια ίσως πρέπει να του το πιστώσουμε. Διότι μαζί του διαλύθηκαν και οι τελευταίοι μύθοι της μεταπολίτευσης.