Το «Ιρέν» («Travail soigné»), το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημά του, με πρωταγωνιστή τον ντετέκτιβ Καμίγ Βεροβέν, κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 2006. Ακολούθησαν άλλα τρία αστυνομικά μυθιστορήματα με ήρωα τον ίδιο ντετέκτιβ. Αυτά ήταν τα: «Αλέξ» («Alex»), «Ανν» («Sacrifices»), «Rosy et John», τα οποία τον κατέταξαν στους πιο καταξιωμένους Γάλλους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας.

Εμπορική επιτυχία

Τα βιβλία του γνώρισαν μεγάλη εμπορική επιτυχία και έχουν μεταφραστεί σε 35 γλώσσες. Ο συγγραφέας έχει λάβει πολυάριθμες διακρίσεις για το έργο του. Με αφορμή το βιβλίο του με τίτλο «Οικογένεια Πελτιέ – Τα ένδοξα χρόνια» (εκδόσεις «Μίνωας») μίλησε στον «Ε.Τ.» της Κυριακής. 

Τι σηματοδοτεί για εσάς η συγγραφή του μυθιστορήματος «Οικογένεια Πελτιέ – Τα ένδοξα χρόνια»;

Πρόκειται για την αρχή μιας περιόδου, που για τη Γαλλία ήταν εξαιρετική από κάθε άποψη – ήταν και για τους χαρακτήρες μου. Η αποκάλυψη του βαθύτερου νοήματος θα πρέπει να αναζητηθεί στο σύνολο της τετραλογίας, της οποίας αυτό το μυθιστόρημα αποτελεί το πρώτο μέρος. Σηματοδοτεί, λοιπόν, τη σκιαγράφηση του πορτρέτου μιας δύσκολης αλλά πολλά υποσχόμενης περιόδου, όταν η Γαλλία ήταν περήφανη για πολλά που σήμερα είναι γεμάτη μεταμέλεια…

Τι σας έλκει στα ιστορικά μονοπάτια του Μεσοπολέμου και ειδικά σ’ αυτήν την εποχή που αναφέρεστε;

Η «Οικογένεια Πελτιέ – Τα ένδοξα χρόνια» δεν διαδραματίζεται σε αυτήν την περίοδο αλλά στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μάλλον θα αναφέρεστε στην προηγούμενη τριλογία, «Τα παιδιά της καταστροφής», που εκτυλίσσεται στον Μεσοπόλεμο. 

Υπάρχει έναυσμα για την επιλογή της νέας ιστορικής διαδρομής σας;

Στο τέλος του μυθιστορήματός μου, «Καλή αντάμωση εκεί ψηλά», είχα την ιδέα να διατρέξω τον σύντομο 20ό αιώνα («σύντομο», καθώς οι ιστορικοί συμφωνούν ότι πραγματικά αρχίζει στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και τελειώνει με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου), γιατί είναι «ο αιώνας μου». Ξεφυλλίζω αυτόν τον αιώνα σαν οικογενειακό άλμπουμ με την ίδια νοσταλγία, τις ίδιες τύψεις, την ίδια κατάπληξη. 

Το ιστορικό μυθιστόρημα στις μέρες μας πόσο επίκαιρο το βρίσκετε, ποιες ανάγκες του αναγνώστη έρχεται να καλύψει συνδυάζοντας δολοφονίες, απληστία και δυνατές ανατροπές;

Αυτό το λογοτεχνικό είδος υπάρχει εδώ και πολύ καιρό, παρ’ όλα αυτά δεν παύει να μας εκπλήσσει το πόσο απίστευτα σύγχρονο είναι. Επιτρέπει, σαν καθρέφτης, να στοχάζεσαι το παρελθόν και, έτσι, να προβληματίζεσαι για το παρόν. Οσο για τα μέσα που αναφέρετε (δολοφονίες, ανατροπές κ.λπ.), αποτελούν μια αφηγηματική επιλογή που αφορά περισσότερο την απόδοση και το είδος του μυθιστορήματος, της λειτουργίας του, της χρησιμότητάς του.

 Είναι πιο δύσκολο να δημιουργείς έναν ή πολλούς ήρωες προκειμένου ν’ αρχίσουν τα κομμάτια του παζλ να μπαίνουν στη θέση τους;

Τα μυθιστορήματά μου μοιάζουν με μηχανισμούς που περιπλέκονται από τον αριθμό των χαρακτήρων, τη φύση της πλοκής, τις αλλαγές μεταξύ των αφηγητών… και για να απαντήσω στην ερώτησή σας, θα έλεγα, ναι, είναι δύσκολο. Αλλά, στην πραγματικότητα, το δύσκολο δεν είναι να σχεδιάσεις το μυθιστόρημα, αλλά να διασφαλίσεις ότι στον αναγνώστη θα φαίνεται απλό, προφανές. Το μυθιστόρημα πρέπει να μοιάζει με μια κατασκευή από την οποία έχει αφαιρεθεί η εννοιολογική σκαλωσιά, ώστε να μπορεί να διαβαστεί χωρίς κανένα εμπόδιο. 

Πού προτιμάτε να εστιάζετε; Στη συνολική εικόνα της ιστορίας, της κοινωνίας ή στο πώς οι ήρωές σας παραβιάζουν τους κανόνες της;

Δεν μου αρέσει πολύ αυτό που συνήθως αποκαλούμε «ιστορικό μυθιστόρημα», γιατί πολύ συχνά η ιστορία υπερισχύει του μυθιστορήματος. Εγώ είμαι μυθιστοριογράφος και όχι ιστορικός, δεν γράφω για να «διδάξω» κάτι στον αναγνώστη! Αυτό που παραμένει μείζον για εμένα δεν είναι το ιστορικό σκηνικό (που είναι απλώς μια πρόφαση) μα η μοίρα των χαρακτήρων. Αν ο αναγνώστης μαθαίνει κάτι για τον κόσμο ή για τον εαυτό του, δεν είναι επειδή έδειξα ότι είμαι «ειδήμων», αλλά επειδή κατάφερα να τον κάνω να νιώσει συναισθήματα! Ολη η δουλειά μου ως μυθιστοριογράφος συνοψίζεται σε αυτήν τη μοναδική επιθυμία.

Πιστεύετε ότι η κακία υπάρχει μέσα μας ή είναι κάτι που καλλιεργείται από εξωτερικούς παράγοντες;

Δεν πίστεψα ποτέ στις έννοιες του Καλού και του Κακού, αυτές είναι κατηγορίες που σχετίζονται με την πίστη, τις περισσότερες φορές με τη θρησκεία από την οποία μένω όσο πιο μακριά γίνεται. 

Ενας συγγραφέας, καθώς έχει δημόσιο λόγο, έχει κάποιο χρέος προς την κοινωνία;

Κάθε άντρας και κάθε γυναίκα είναι υπεύθυνοι γι’ αυτά που κάνουν και αυτά που λένε. Ο συγγραφέας δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Δεν έχει μεγαλύτερη ευθύνη από τους υπόλοιπους, η μόνη διαφορά είναι πως απευθύνεται, όταν έχει την τύχη να διαθέτει αναγνώστες, σε μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων από τους περισσότερους… 

Σας κατέταξαν στους πιο καταξιωμένους Γάλλους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας. Πόσο σημαντική είναι η επιτυχία για έναν επαγγελματία συγγραφέα και πώς την αξιολογείτε εσείς προσωπικά;

Νιώθω αρκετά προνομιούχος. Οι περισσότεροι από τους συγγραφείς συναδέλφους μου δυσκολεύονται να ζήσουν από το επάγγελμά τους, κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωσή μου. Ως εκ τούτου, γνωρίζω ότι είμαι πιο τυχερός από άλλους, κάτι που με κρατά ταπεινό.

Ειδήσεις σήμερα

Famagusta: Η βιολογική και η θετή μητέρα του Μάικλ συναντιούνται

Πύρρος Δήμας: Τα τρυφερά λόγια που αντάλλαξε το ζευγάρι και το φύλο του μωρού που περιμένει με την Αφροδίτη Σκαφίδα

ΠΡΟ-ΠΟ: «Γεννήθηκε» στην κόλαση του Αουσβιτς από έναν Ιταλό – Νεκροθάφτης ο πρώτος νικητής

Καιρός – Κολυδάς: Γιατί οι Αλκυονίδες ημέρες διαρκούν περισσότερο στην Αττική

Φαίη Σκορδά: Πότε θα επιστρέψει στην εκπομπή;