Ελα όμως που κάποιες στιγμές έχεις μπαφιάσει από τα σημαντικά και τα ζόρικα και θέλεις ένα ανάγνωσμα πιο ελαφρύ από αυτά που συνηθίζεις, αστείο, απλό, ένα κείμενο ρέον, ένα βιβλίο για το οποίο να μην έχεις καμιά απολύτως προσδοκία. Και πάνω σ’ αυτήν ακριβώς την ανάγκη -την οποία σπάνια συνειδητοποιείς, αλλά κάποιες φορές γιγαντώνεται- σκάει στα χέρια σου το «Η ζωή δεν είναι μυθιστόρημα της Σούζαν Κούπερ», του Stephane Carlier.

Ε λοιπόν, το διαβάζεις. Κι ενώ συνειδητοποιείς ότι οι χαρακτήρες καρικατουρίζουν επικίνδυνα, η -και καλά- αστυνομική υπόθεση μπάζει από παντού, ο συγγραφέας θα καταφέρει να πουλήσει αρκετά αντίτυπα, αλλά κανείς δεν θα βρεθεί ποτέ να τον κατηγορήσει ως… σημαντικό, το τελειώνεις μέσα σε δύο μέρες κι έχεις περάσει καλά. Εχεις γελάσει, βρε αδελφέ, έχεις υποκύψει στην ένοχή σου απόλαυση, λίγο είναι;

Βέβαια, οι πιθανότητες είναι ότι στον Σταντάλ θα το γυρίσεις πάλι, ειδικά τώρα που ξαναβγαίνει το «Κόκκινο και το Μαύρο» από τους Αντίποδες, σε μετάφραση Σωτήρη Παρασχά και Κώστα Σπαθαράκη. Αλλά έτσι είναι η ζωή, γεμάτη εναλλαγές. Ευτυχώς…

Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα προηγούμενα άρθρα της στήλης του Ελεύθερου Τύπου ΤΙ ΔΙΑΒΑΣΑ