Ο διεθνής ζωγράφος εκθέτει αυτή την εποχή στην καρδιά του Σόχο, την πιο καλλιτεχνική όσο και πολυσύχναστη γειτονιά του Μανχάταν της Νέας Υόρκης, αλλά και στην πανέμορφη Ανδρο, με τη σπουδαία εικαστική κίνηση, στον χώρο τέχνης του ξενοδοχείου Aneroussa.
H έκθεση του Απόστολου Χαντζαρά στη Νέα Υόρκη φιλοξενείται στην Broome Street Art Gallery με τον χαρακτηριστικό τίτλο Fighters N’ Lovers, ενώ στον Πολυχώρο Τέχνης του ξενοδοχείου Aneroussa στο Μπατσί Ανδρου η έκθεση έχει τίτλο «Διάπλους», με την επιμέλεια των αεικίνητων αρχιτεκτόνων Κώστα Αναγνωστόπουλου και Δημήτρη Πρωτοπαπά, οι οποίοι δημιούργησαν την γκαλερί. Παράλληλα ο Απόστολος Χαντζαράς, αν και εικαστικός, ανεβαίνει και στο θεατρικό σανίδι, καθώς ζωγραφίζει επί σκηνής τους εννέα ήρωες του Αίαντα του Σοφοκλή, που ερμηνεύει ο Μιχάλης Σαράντης στην ομώνυμη παράσταση που κάνει περιοδεία, με μεγάλη επιτυχία, σε όλη την Ελλάδα.
Με αφορμή όλους τους παραπάνω λόγους, συναντήσαμε τον Απόστολο Χαντζαρά στο ατελιέ του, στη σκιά του Λυκαβηττού, σε έναν χώρο όπου η τέχνη του είναι παντού, με τα μεγαλειώδη έργα του, με τους ήρωες, αλλά και τα υπέροχα, ολοζώντανα λουλούδια του να κάνουν εμφανή την παρουσία τους. Παράλληλα εκεί βρίσκονται και σπάνιες μοτοσικλέτες υψηλού κυβισμού, καθώς ο Απόστολος ανέπτυξε από μικρός μια σχέση λατρείας με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Στο εργαστήριο περνά πολλές ώρες, καθημερινά, όταν δεν βρίσκεται στη Νέα Υόρκη ή στη θεατρική περιοδεία του Αίαντα: «Το εργαστήριο είναι η εκκλησία μου. Ενας τόπος εκτός τόπου», λέει με ποιητική διάθεση, αλλά καταλαβαίνω ότι το εννοεί απόλυτα. Από το ατελιέ «ταξιδεύουμε» στη Νέα Υόρκη, την οποία έχει κατακτήσει με την τέχνη του.
Πώς δέχονται έναν Έλληνα καλλιτέχνη στην Αμερική;
-Η Νέα Υόρκη, όπου διαμένω τα δυο τελευταία χρόνια, είναι μια πόλη πολυπολιτισμική, όπου οι Ελληνες κατέχουν λαμπρή θέση είτε ως επιχειρηματίες είτε ως επιστήμονες. Από καλλιτεχνικής πλευράς νομίζω πως σιγά σιγά μας γνωρίζουν καλύτερα, καθώς έως τώρα προβάλλαμε περισσότερο την ιστορία μας και όχι τόσο τη σύγχρονη θέση μας στις τέχνες και τον πολιτισμό. Η ιστορία μας είναι σεβαστή στην Αμερική, όμως δεν επηρεάζει τόσο τα σύγχρονα δρώμενα. Στην πόλη αυτή πρέπει να βρεις τον δικό σου μύθο, να τον κατακτήσεις και έτσι θα γίνεις κομμάτι του παζλ, χωρίς όμως σημαία. Στην Αμερική δεν τους απασχολεί από πού έρχεσαι, δεν τους νοιάζει η καταγωγή σου, αλλά αυτό που κάνεις να τους αφορά. Κι εγώ δημιουργώ την ιδέα εκεί. Ζω στο κέντρο του Manhattan Murray Hill, σε ένα μικρότερο ατελιέ σε σχέση με την Αθήνα, καθώς τα ακίνητα γίνονται απαγορευτικά από οικονομικής πλευράς, λόγω του ότι όλα εκεί είναι ακριβά. Η Νέα Υόρκη είναι μια πόλη σε συνεχή κίνηση και ροή. Αν και είσαι περαστικός από την πόλη, νιώθεις, όταν είσαι εκεί, ότι βρίσκεσαι στο κέντρο των εξελίξεων.
Παράλληλα εκθέτει στην Ανδρο, καθώς θέλει πάντα να είναι παρών και στην Ελλάδα…
-Αγαπώ πολύ τα ελληνικά νησιά και εκθέτω, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, όπως τώρα, που παρουσιάζω την έκθεση «Διάπλους» στο ξενοδοχείο Aneroussa, σε έναν καταπληκτικό χώρο τέχνης. Είμαι δημιουργικά συνδεδεμένος με τα νησιά, αλλά και με την ελληνική εικαστική πραγματικότητα γενικότερα. Για την Ανδρο έγινε μια επιλογή έργων με διαφορετικές ζωγραφικές στιγμές, που στόχο έχουν να προσφέρουν χαρά και ψυχική ανάταση στους αποδέκτες. Παρουσιάζονται πρόσωπα και σώματα από ερωτευμένα ζευγάρια, αγωνιστές-ήρωες, παλαιστές, άγγελοι με φτερά, καθώς και αρχετυπικά μοτίβα-σύμβολα, όπως άλογα, πεταλούδες, πετεινοί, δράκοι-φίδια, σειρήνες-γοργόνες, ψάρια κ.ά.
Η ζωγραφική είναι μια καθημερινή ενασχόληση;
-Δεν μπορείς να αποκοπείς ή έστω να διακόψεις από τη ζωγραφική. Για εμένα δεν υπάρχουν διακοπές. Είναι όπως κάποιος που τρέχει σε αγώνα και θα έπρεπε να σταματήσει για καφέ. Ετσι νιώθω τη ζωγραφική. Είναι αέναος αγώνας δρόμου. Ζωγραφίζω σχεδόν κάθε μέρα καθώς αισθάνομαι ότι θα πρέπει να καταλάβω όσο το δυνατόν περισσότερα και να τα αποδώσω.
Το θέατρο πώς προέκυψε; Πώς νιώθετε όντας μέρος μιας παράστασης;
-Το θέατρο έβαλε τον άνθρωπο στη σκηνή για να τον παρατηρήσει ο άνθρωπος. Με συνοδοιπόρους τον ηθοποιό Μιχάλη Σαράντη, τον σκηνοθέτη Γιώργο Νανούρη και με τον θεατρικό επιχειρηματία Μάριο Τάγαρη, χτίσαμε μια παράσταση που αφορά όλους μας. Στην αρχή στο εργαστήρι μου μπροστά στον πάγκο μου, ο Μιχάλης κρατούσε το κείμενο του Αίαντα που έγραψε ο Σοφοκλής και μου διάβαζε ένα απόσπασμα. Ετσι μπήκε ο σπόρος ή το μικρόβιο… Νιώθω όμορφα με την παρουσία μου στην παράσταση του Αίαντα, καθώς ζωγραφίζω την τραγωδία με ανάμικτα συναισθήματα, που διαφέρουν από παράσταση σε παράσταση. Κάνω τη ζωγραφική μέρος της παράστασης, όχι όμως ως σκηνικό άλλα ως ζωντανή πράξη σε πραγματικό χρόνο. Ζωγραφίζω εικόνες και πρόσωπα του έργου, ενώ ο Μιχάλης (Σαράντης) μπαινοβγαίνει από ρόλο σε ρόλο. Είναι δύσκολο να ζωγραφίζεις σε αληθινό χρόνο, μπροστά σε χιλιάδες μάτια! Μπορώ να πω πλέον ότι σήμερα το απολαμβάνω! Πιστεύω ότι πρόκειται για μια μοναδική εμπειρία συνύπαρξης των μεγάλων τεχνών!
Το γεγονός ότι ο πατέρας σας ήταν ζωγράφος, αγιογράφος για την ακρίβεια, πόσο καθόρισε την πορεία σας;
-Από την παιδική μου ηλικία σπούδασα και εργάστηκα στο ατελιέ βυζαντινής ζωγραφικής, δίπλα στον πατέρα μου, τον αγιογράφο Ελευθέριο Χαντζαρά. Ο πλούτος της εμπειρίας που αποκόμισα από το εργαστήριο του πατέρα μου, όπου μεγάλωσα, πριν δημιουργήσω το δικό μου, είναι τεράστιος. Ξεκίνησα ως βοηθός, να δουλεύω στους ναούς, να φτιάχνω σκαλωσιές, να ζωγραφίζω αγίους και βυζαντινές διακοσμήσεις. Δεν μαθαίνεις και λίγα από όλα αυτά! Ηταν μια καταπληκτική εμπειρία.
Πότε καταλάβατε ότι στην τέχνη είναι ο δρόμος σας;
-Είμαι από τους τυχερούς που γνώριζα και ήθελα από μικρό παιδί να γίνω ζωγράφος. Εάν μου ξαναέδιναν την ευκαιρία να διαλέξω πάλι, το ίδιο θα γινόμουν, ζωγράφος! Είναι η ζωγραφική μια ρότα, σαν μια ράγα τρένου, που όταν μπεις επάνω της, δεν μπορείς πλέον να λοξοδρομήσεις και να αλλάξεις πορεία.
Ειδήσεις σήμερα
Τύμβος Καστά: Στηρίχθηκε η θόλος – Αποκαθίσταται το ψηφιδωτό της Περσεφόνης
Ρουκ Ζουκ: Οι νέες αλλαγές στο τηλεπαιχνίδι – Η ανακοίνωση του ΑΝΤ1
Φρούλη Κορφιάτου: «Ιστορίες από την Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας στην Αίγυπτο»
9+2 μεγάλα εικαστικά ραντεβού σε Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική
Λένα Παπαληγούρα στον ΕΤ: «Είναι αδιανόητη η ενέργεια της Επιδαύρου»