Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη έγραψε για τον θάνατο του Νίκου Αντύπα μέσω Instragram:

Μου είπες «Αλκηστούλα μου Θέλω να αφήσω το αποτύπωμα μου» αυτή η φράση έμελλε να είναι και ο αποχωρισμός μας. Που να το φανταζόμουν 15 μερες πριν ότι αντί να γράψω τον πρόλογο στα καινούργια σου τραγούδια θα έγραφα τον επίλογο.

Τρυφερέ μου φίλε , Καλλιτεχνάρα μου ! Σα το νερό ήρθες και φεύγεις σαν αέρας… και τώρα ποιος θα φέρνει κουλουράκια και κέικ με κανέλλα ? Ποιος θα λέει «Αλκηστούλα μου» και θα γελάει με τη καρδιά του στο Studio?

Νίκο μου τι αποτύπωμα άφησες !!!!!!… 400 και….παραστάσεις με το Ηφαίστειο, 3 δίσκους και 35 χρόνια φιλίας και αγάπης …

Νίκο μου βρε άτιμο πλάσμα ήσουν τόσο ήρεμος και όμορφος στην εντατική που για μια στιγμή νόμισα ότι θα άνοιγες τα μάτια και θα μου έλεγες -Χα !! Στην έφερα ! Το πίστεψες εεε!

Νίκο μου αδιανόητο

Έλα σήκω πάμε να τραγουδήσουμε να κάνουμε όνειρα , να ξεχαστούμε

Έλα πάμε στο στέκι μας να φάμε ομελέτες και να πιούμε ζεστή σοκολάτα

Έλα να πάμε στη Πράγα και στο Παρισάκι με το διθέσιο και τη Λίνα μας

Ένα ένα τα κομμάτια μας αποκολλούνται και γίνονται δορυφόροι στο σύμπαν….

Νίκο μου μεγαλώσαμε ξαφνικά… Ο, τι αφήσαμε στη μέση θα το ολοκληρώσω στο υπόσχομαι…. Μαρία μου και Εμανουέλλα μου έφυγε ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ

« Ελεύθερος ξανά , παντού και πουθενά ο, τι αγαπώ θα σωθεί κι εγώ στο κόσμο θα βγω απ την αρχή …» Νίκο μου θα σε ευγνωμονώ για πάντα για ο, τι «νοιώσαμε»

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Alkistis Protopsalti -Greece (@alkistisprotopsalti)

Ο Νίκος Αντύπας μπήκε στην ελληνική δισκογραφία αρχικά ως ντράμερ με τους Ιωνάθαν, αργότερα με το σχήμα των Sunset και ύστερα των διάσημων Socrates.

Το 1985 έκανε αίσθηση με την κυκλοφορία «Ζεστά ποτά» των αδερφών Κατσιμίχα, σε ενορχήστρωση δική του. Το 1991 ανέλαβε την ενορχήστρωση του δίσκου «Μένω εκτός» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη.

Η δουλειά, όμως, που «σημάδεψε» την καριέρα του ήταν ο δίσκος «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά», σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και ερμηνεύτρια την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Το άλμπουμ γνώρισε τεράστια επιτυχία, ενώ το 1998 παρουσιάστηκε και με τη μορφή μουσικής παράστασης, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπαϊωάννου.

Είχε προηγηθεί, το 1992, το επίσης επιτυχημένο «Δι’ ευχών», και πάλι με στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, αυτή τη φορά με ερμηνεύτρια τη Χαρούλα Αλεξίου.