Βαδίζει παράλληλα και επιτυχημένα σε δύο δρόμους. Καταξιωμένος σε διεθνές επίπεδο εικαστικός με 44 ατομικές εκθέσεις στο ενεργητικό του, πολυάριθμες συμμετοχές σε σημαντικές εικαστικές διοργανώσεις παγκόσμιου βεληνεκούς και ομαδικές εκθέσεις, ο Κώστας Σπυρόπουλος είναι ταυτόχρονα διακεκριμένος γιατρός, καθηγητής Πνευμονολογίας.

Με τη νέα του ατομική έκθεση που φιλοξενείται στο Iδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης μάς συστήνει έναν πολύχρωμο «Θίασο», μέσα από τον οποίο καταθέτει μια σύγχρονη ματιά με αφορμή την επέτειο των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Μια επίσκεψη στην έκθεση σε φέρνει απέναντι σε μια ζωγραφική ολοζώντανη που εκφράζεται με την αισθητική της ποπ αρτ, την οποία υπηρετεί με δεξιοτεχνία ο Κώστας Σπυρόπουλος. Eργα μεγάλων διαστάσεων, εντυπωσιακά και έντονα που συνθέτουν τον «Θίασο» του εικαστικού. Πρωταγωνίστρια σ’ αυτόν τον ονειρικό, αλλά ταυτόχρονα… πολύχρωμο θίασο, η γυναικεία μορφή την οποία αποθεώνει ο καλλιτέχνης, σε αντίθεση με τον άντρα που έχει δευτερεύοντα ρόλο.

Ποιος είναι ο λόγος που επιλέγετε τη γυναικεία φιγούρα;

Μου δίνετε την ευκαιρία να πλέξω το εγκώμιο της γυναίκας όπως αυτή το αξίζει. Στη ζωή μου οι γυναίκες, η μητέρα μου, οι γιαγιάδες, οι εξαδέλφες πάντα με φρόντιζαν και μου έδιναν αγάπη δίχως να ζητούν ανταλλάγματα. Αργότερα, οι φίλες μου με μύησαν στον έρωτα, τον αντίπαλο του θανάτου. Και στις περιπτώσεις που υπήρχαν ερωτικές συγκρούσεις και απογοητεύσεις πάντα έπαιρνα διδάγματα για τα δικά μου λάθη και νομίζω ότι γινόμουν καλύτερος. Εχω την αίσθηση ότι οι γυναίκες, τα κορίτσια, πάντα ήταν ωριμότερα από μένα. Με δίδασκαν πράγματα, με μάθαιναν τη ζωή, βίωνα την ομορφιά. Η Μαρίζα, με πραγματική γενναιοδωρία, είναι συνοδοιπόρος, πραγματική σύντροφος με αισιοδοξία που κατοπτρίζεται στο γαλάζιο των ματιών της.

Χρησιμοποιείτε τη γλώσσα της pop art. Eντονα χρώματα και σχήματα με σαφή περιγράμματα. Μιλήστε μας για την τεχνική σας και το χρώμα.

Η τέχνη μου έχει αποχρώσεις νεανικότητας ή καινοτομίας που είναι η βάση μιας προσπάθειας ανατροπής, μιας αντίδρασης στη βιομηχανική ασχήμια η οποία διαλύθηκε μέσα σ’ ένα διακοσμητικό παιχνίδι το οποίο ξεπροβάλλει χωρίς λόγο. Είναι μια έκφραση νεωτερικότητας που εξ ορισμού παραμένει μεταβατική. Γιατί η τέχνη σ’ αυτήν την περίπτωση γίνεται μαζική, καταναλώσιμη. Μπορεί και μιας χρήσεως. Πιστεύω ότι μεταξύ της τέχνης και της ζωής παραμένει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή, που μπορεί να σβήσει ανά πάσα στιγμή. Γιατί πολλές φορές ο κόσμος των media έχει καταλάβει τη σκηνή της τέχνης. Ετσι το μέσον γίνεται το μήνυμα. Στην περίπτωσή μου η σφοδρότητα του σχήματος και η πλαστική δύναμη συγχωνεύονται για να παράγουν ένα απ’ αυτά τα «καλά πολιτιστικά σχήματα», τα «κλισέ» ή στερεότυπα που καθησυχάζουν συνήθως τις μάζες. Ισως όμως να προκαλούν και εγρήγορση υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Το πεδίο είναι ρευστό. Η παγκοσμιοποίηση εμφανίζεται με πολλά πρόσωπα. Εκεί που απελευθερώνει, δεσμεύει. Τα γεγονότα απαιτούν αναθεώρηση. Η ποπ αρτ προάγει την «ανυπακοή», γιατί είναι ένα κίνημα που είναι στραμμένο στην κατανάλωση, μάλλον διαφορετικών και γελοίων συμβόλων.

Ποιοι είναι οι ήρωες του «Θιάσου» σας;

Ο δικός μου «Θίασος» αναφέρεται στο σύνολο των απλών καθημερινών ανθρώπων που συμμετέχουν στη ζωή μέσα από την παραγωγική διαδικασία και την ιδεολογική, πολιτική τους τοποθέτηση. Είναι οι ανώνυμοι ήρωες που για χρόνια υφαίνουν τη λαϊκή μνήμη. Στόχος μου είναι να αναδείξω τις πολλαπλές οπτικές της και τις ερμηνείες που δίνουν στην καθημερινότητα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

19/11/2024

04:30

NICK HARKAWAY στον ΕΤ: «Ο Ψυχρός Πόλεμος είναι δυστυχώς επίκαιρος»

Το έργο σας κάνει αναφορά στην επέτειο του 1821. Το παρελθόν, η Ιστορία ορίζουν το μέλλον και το επηρεάζουν πιστεύετε;

Το παρόν είναι το αποτέλεσμα του παρελθόντος και το μέλλον η συνέπεια του παρόντος. Οι κοινωνίες έχουν ανάγκη να αντλούν από την Ιστορία, τη σοφία και τον ρεαλισμό των στόχων του μέλλοντος, αξιοποιώντας την πείρα τόσο συμπορεύσεων όσο και αντιπαλοτήτων. Βεβαίως θα πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένη πρόταση ερμηνευτικής λογικής που να εναρμονίζει σε ενότητα, με εναργή προφάνεια, τις επιμέρους απαιτήσεις.

Πιστεύετε ότι η μνήμη είναι σημαντική στην εποχή μας;

Ο λαός που δεν γνωρίζει την Ιστορία του, τον πολιτισμό του και τη γλώσσα του είναι δένδρο χωρίς ρίζες.

Ποιος είναι ο ευρύτερος στόχος σας μέσα από τη ζωγραφική και την τέχνη σας;

Να ανοίξω ένα νέο παράθυρο και να ατενίσω με αισιοδοξία τον ωκεανό του αγνώστου.

«Αξιόλογη η ελληνική τέχνη όταν δεν μιμείται»

Με έντονη παρουσία στις διεθνείς εικαστικές λεωφόρους, με συμμετοχές σε Arts Fairs και Μπιενάλε στις κορυφαίες μητροπόλεις του κόσμου, ο Κώστας Σπυρόπουλος είναι ο πλέον κατάλληλος για να μιλήσει για την εικόνα της ελληνικής τέχνης στο εξωτερικό:

Οταν δεν μιμείται, είναι αξιόλογη. Εδώ υπάρχει το θέμα της «ελληνικότητας» της Τέχνης. Η ελληνικότητα δεν είναι μίμηση. Η ελληνικότητα στην τέχνη δεν είναι «περίκλειστη» τέχνη και αναφορά στο παρελθόν. Η ελληνικότητα σήμερα πρέπει να «συνομιλεί» με την παγκόσμια τέχνη σαν ισότιμος εταίρος. Οχι σαν μίμος.

Πώς στέκεται η ελληνική ζωγραφική στο περιβάλλον των διεθνών Μπιενάλε;

Υπάρχει αξιοπρόσεκτη παρουσία νέων καλλιτεχνών με όραμα και δυνατότητες.

Σας απασχολεί η παγκοσμιότητα της δουλειάς σας;

Η τέχνη είναι όργανο ισάξιο με τη γλώσσα για την επικοινωνία ανθρώπου με άνθρωπο. Η λειτουργία της τέχνης είναι να ξυπνά μέσα μας ένα αίσθημα που είχαμε νιώσει κάποτε και αφού το ξυπνήσει, να μας κάνει να το εκφράσουμε με γραμμές, κινήσεις, χρώματα, ήχους, λεκτικές περιγραφές, για να το μεταβιβάσουμε σε άλλους ώστε να νιώσουν κι εκείνοι το ανάλογο συναίσθημα ή σκέψη. Η αξιόλογη τέχνη είναι αυτή που μπορεί να συνεγείρει ανθρώπους διαφορετικής προελεύσεως, μόρφωσης, παιδείας, φυλής και κοινωνικού προσανατολισμού, γιατί έτσι λειτουργεί ως μέσο επικοινωνίας.

Το φιλότεχνο κοινό στην Ελλάδα πόσο ενημερωμένο και εκπαιδευμένο στην τέχνη είναι;

Αυτό είναι ένα θέμα που μας προκαλεί να απαντήσουμε, γιατί το μεγάλο κοινό στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται για την τέχνη.

Παράλληλα είστε γιατρός. Τι είναι για σας η Ιατρική;

Η Ιατρική είναι η «ασυμπίεστη» άποψη για τη ζωή. Γέννηση, ζωή, θάνατος. Είναι η με κάθε μέσο μείωση του πόνου και της αγωνίας της ζωής, αλλά και του θανάτου. Είναι η με κάθε μέσο και δίχως υπολογισμό κόπωσης, βοήθεια για λύτρωση. Είναι καθημερινή άσκηση του γιατρού να γίνεται καλύτερος και με ηθική υπόσταση να προσφέρει στους συνανθρώπους τις γνώσεις του, που γνωρίζει ότι στο μέλλον θα τροποποιηθούν.

Τι σας έκανε να ασχοληθείτε και με την τέχνη;

Ο εαυτός μου. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Νομίζω είναι θέμα εγκεφαλικής κατασκευής. Πολλές φορές περνούσαν μέρες δίχως ύπνο για να καλύψω τα κενά. Ηταν μια γοητευτική όσο και επίπονη διαδρομή.

Πώς οριοθετείτε μέσα σας τις δύο ιδιότητες;

Δεν οριοθετούνται, γιατί η δρώσα προσωπικότητα έχει ακαριαία συνειδητότητα που χαρακτηρίζει την ποιότητα της υπόστασης.

«Ασκηση αγάπης η πανδημία…»

Τι είναι για σας η ζωγραφική;

Είναι η διεργασία που μέσω της αισθητικής εμπειρίας προσπαθεί να δώσει περιεχόμενο σ’ έναν κόσμο δίχως νόημα. Για παράδειγμα το κίτρινο φως το βιώνουμε σαν τέτοιο, επειδή ηλεκτρομαγνητικό κύμα διεγείρει το μάτι. Η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία όμως παράγεται, όταν ένα ηλεκτρόνιο ενός ατόμου μεταπηδά σε άλλη ηλεκτρονική στιβάδα. Το ηλεκτρόνιο βέβαια δεν έχει χρώμα, το χρώμα δημιουργείται από τον φλοιό του εγκεφάλου μας. Η υπόσταση του κόσμου μας είμαστε εμείς και εμείς τον βιώνουμε με τον τρόπο που μπορούμε. Αισθανόμαστε τον κόσμο μας πολύχρωμο, υπέροχο, συγκινητικό. Αν όμως δεν υπήρχαμε, ο κόσμος θα ήταν ένα μαυρόασπρο θέατρο που θα παιζόταν σε άδεια καθίσματα χωρίς καμιά υπόθεση.

Σας επηρέασε ή σας άλλαξε η πανδημία και σε τι;

Είναι μια άσκηση συνέπειας και αγάπης για τον συνάνθρωπο.