Η εκδήλωση διαμαρτυρίας της περασμένης Κυριακής για τα Τέμπη μπορεί να είχε ψηφοφόρους της Ν.Δ. αλλά ήταν πολιτική. Και αντιπολιτευτική. Εκτός αν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι το αίτημα ήταν να καταδικαστούν ο σταθμάρχης ή οι κλέφτες σιδηροδρομικού υλικού που οδήγησαν στα μοιραία γεγονότα. Η συγκέντρωση όμως δεν ήταν κομματική. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έτρεχαν πίσω από τους διαδηλωτές και όχι το αντίστροφο. Από την άλλη, υπήρχε μηχανισμός. Σε μια συγκέντρωση που υπάρχουν δεδομένα συνθήματα που δεν είναι αυθόρμητα και πανό των τριών μέτρων δεν μπορεί να μην υπάρχουν μηχανισμοί διοργάνωσης. Κάτι που δεν είναι πρωτόγνωρο.

Θα είναι, όμως, λάθος η συγκέντρωση της περασμένης Κυριακής να θεωρηθεί μια αναβίωση του Συντάγματος των Αγανακτισμένων. Η ατμόσφαιρα του «να καεί, να καεί, το μ..δέλο η Βουλή». Η χωροταξική διαμόρφωση όμως με την Ανω Πλατεία των… ψεκασμένων, των αρχαιολατρών και της Χρυσής Αυγής και της Κάτω Πλατείας με τους εξωκοινοβουλευτικούς της αριστεράς και τον ΣΥΡΙΖΑ απουσίαζε. Οι δεδομένες πολιτικές κινήσεις είχαν δημιουργηθεί σε βάθος χρόνου στη διάρκεια της κρίσης και στις διαδηλώσεις για τον Γρηγορόπουλο. Το επαναστατικό κεφάλαιο της περιόδου 2009-14 καταναλώθηκε όμως στις εμπειρίες της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ του πρώτου εξαμήνου του 2015. Η Βουλή τσουρουφλίστηκε λιγάκι. Κανείς όμως δεν έχει τη διάθεση να τη δει να καίγεται.

Η συγκέντρωση για τα Τέμπη ήταν πολιτική. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να δώσει νόημα στο κλισέ «Πήραμε από τον λαό το μήνυμα». Το πρώτο μήνυμα είναι η επίσπευση των εκδικάσεων υποθέσεων με εθνικό χαρακτήρα. Ενα από τα στοιχεία της ύπαρξης δικαιοσύνης είναι η ταχύτητα στην απονομή της. Μπορεί να υπάρχουν εμπόδια στην ταχύτητα και ο Γιώργος Φλωρίδης αναφέρθηκε σε αυτό, αλλά ένα από τα απαιτούμενα στον χαρακτήρα των ηγετών είναι η λύση των γόρδιων δεσμών.

Μπορεί η Hellenic Train, η Πυροσβεστική και ο ΟΣΕ να είχαν πει στον Μητσοτάκη ότι δεν υπήρχε ύποπτο φορτίο στον μοιραίο συρμό. Μόνο που ήταν οι υποψήφιοι ένοχοι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξέλαβε την υπεράσπιση για αντικειμενικές δηλώσεις. Αλλά η Hellenic Train, η Πυροσβεστική και ο ΟΣΕ δεν θα είναι αυτές που θα απαντάνε στις ερωτήσεις στη Βουλή ή θα ζητάνε την ψήφο των πολιτών.

H Δικαιοσύνη δεν πρέπει να επηρεάζεται από τα κινήματα

Ενα σημείο που ο πρωθυπουργός θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του είναι στην έξαλλη περίοδο που ξεκίνησε με το #metoo και τον Λιγνάδη και κατέληξε σε ένα πρωτοφανές κυνήγι μαγισσών ή καλύτερα ανδρών που κατηγορούντο για σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Για μια περίοδο ανάμεσα στο 2021 και το 2024 δεκάδες άνδρες κατηγορούντο για σεξουαλικές υποθέσεις. Για τις οποίες στην καλύτερη των περιπτώσεων πήγαιναν στα δικαστήρια τα οποία επέβαλλαν πρωτόδικα ποινές στη λογική «ας τα βρουν στο εφετείο». Στη χειρότερη απολογούντο στα λαϊκά δικαστήρια των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης που δεν υπάρχουν αθώοι.

Στη δεδομένη χρονική περίοδο, με τα ελληνικά δικαστήρια να «αφουγκράζονται» την κοινή γνώμη, κόσμος κατηγορείτο με πηχυαίους τίτλους και απαλλασσόταν αργότερα σε μονόστηλα. Οπως στην περίπτωση του συγγραφέα Βασίλη Παπαθεοδώρου που περιέγραψε τη δικαστική του περιπέτεια στον Κώστα Κυριακόπουλο και τον «Ε.Τ.».

Δεν μπορεί να υπάρξει κανένα κίνημα #metoo, cancel, woke χωρίς ένα κόμμα εξουσίας να το υποστηρίζει. Για κάποιο χρονικό διάστημα το Μαξίμου και το Προεδρικό στήριξαν τα κινήματα. Επειδή έμοιαζαν ποταμίσια και προοδευτικά δεν έχει πλέον νόημα. Νόημα έχει η απονομή δικαιοσύνης που δεν πρέπει να επηρεάζεται από τα κινήματα και τις ευαισθησίες της εποχής.

ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ προσέθεσε στην αμερικανική πολιτική ορολογία τις «100 ημέρες». Οσο σημαντικές όμως είναι οι πρώτες μέρες των κυβερνήσεων είναι και η περίοδος του med term. Το μέσον της θητείας μιας κυβέρνησης που φαίνεται αν έχει ακόμα δυναμική ή εάν έχει ξεφουσκώσει.

Στην Ελλάδα, αναλαμβάνοντας τη θητεία του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε δεσμευτεί για τη βελτίωση της καθημερινότητας της ζωής των πολιτών. Μια κίνηση που μοιάζει να έχει ξεφουσκώσει. Ο λόγος είναι ότι για να πετύχει μία τέτοια σταυροφορία χρειάζονται σταυροφόροι. Δηλαδή, υπουργοί που εκτός των θεμάτων ρουτίνας των υπουργείων τους θα σκέφτονται κινήσεις που θα επικοινωνούν στους πολίτες ότι κάτι γίνεται. Εδώ εκτός από κόπο χρειάζεται και τρόπος.

Τα προηγούμενα σκεφτόμουν βλέποντας τη σήμανση των νέων λεωφορειοδρόμων. Τους οποίους οι οδηγοί σεβάστηκαν τις πρώτες μία, δύο μέρες και μετά μια από τα ίδια. Το αποτέλεσμα ήταν ένα χαρτί να έχει «καεί».

Αν όμως οι λεωφορειόδρομοι συνδυαζόντουσαν με την ένταξη των νέων ηλεκτροκίνητων λεωφορείων, με νέες πινακίδες σήμανσης, αφού στην ουσία τις παλιές οι οδηγοί έχουν σταματήσει να τις βλέπουν και κάμερες στους δρόμους, η κίνηση θα είχε αποκτήσει μεγαλύτερη ισχύ. Ψιλά γράμματα, θα πεις. Αλλά η ιστορία των κυβερνήσεων δεν γράφεται μόνο με τους τίτλους αλλά και τις υποσημειώσεις.