Θα υπάρχουν όμως «αγώνες» στο BMX ελεύθερο στιλ και κατάβαση, στο skateboard και στο brake dance, χορό με φιγούρες στα πεζοδρόμια, που έγινε δημοφιλής τη δεκαετία του ’70. Και κάπου ανάμεσα, σαν τους φτωχούς συγγενείς, που δεν γίνεται να μην προσκληθούν, αλλά δεν πρέπει να τους βλέπουν όλοι, θα είναι η πάλη, η πυγμαχία και τα άλλα βαριά αθλήματα.  Αυτά που η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή κληρονόμησε από την αρχαιότητα και πολύ θα ήθελε να τα ξεφορτωθεί, αλλά δεν ξέρει πώς να το κάνει.

Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί είναι όλο και λιγότερο αγώνες. Είναι ένας αριθμός αθλοπαιδιών με κάποιους «νερωμένους» αγώνες ώστε να μην προσβάλλονται οι ευαισθησίες της εποχής, στριμωγμένοι ανάμεσα στις τελετές της έναρξης και της λήξης, που είναι το θέαμα για όλη την οικογένεια. Πάμπλουτοι τενίστες και γκόλφερς έχουν χρόνο να χωρέσουν τους αγώνες στο καλεντάρι τους. Οχι επειδή θα είναι οι μεγάλοι αγώνες της χρονιάς, που παραμένουν τα grand slam και τα majorsς αλλά σαν γραφική διακοπή στην αγωνιστική μονοτονία.

Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή δεν προσαρμόστηκε στην πραγματικότητα όταν το 1986 επέτρεψε στην αμερικανική ομάδα του μπάσκετ να κατέβει με τους επαγγελματίες του ΝΒΑ. Είχε καταλάβει ότι από την ώρα που θα σταματούσε η αντιπαράθεση ανάμεσα στις καπιταλιστικές και τις σοσιαλιστικές χώρες θα έπρεπε να βρει κάποιους άλλους να πληρώνουν τους αθλητές. Οι μόνες που μπορούσαν να αντικαταστήσουν τα κράτη ήταν οι εταιρίες. Οι εταιρίες θέλουν πράγματα που πουλάνε.

Δεν θέλουν χοντρούς από πρώην σοβιετικές δημοκρατίες που σηκώνουν βάρη ή χτυπάνε ο ένας τον άλλον. Προτιμάνε να βλέπουν τα γνωστά πρόσωπα του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ και του τένις να παίζουν σε μια ακόμα διοργάνωση. Και όταν δεν γίνεται, ας είναι τουλάχιστον χαριτωμένες φατσούλες που επάνω στα BMX και τα skateboard θα κάνουν φιγούρες ή με κουκούλες και τζόκεϊ θα κάνουν σβούρες στο πεζοδρόμιο.

Οι Ολυμπιακοί υπάρχουν για τον στίβο, τα αγωνίσματα της πισίνας και τα βαριά αθλήματα. Οσο για τις τελετές της έναρξης και της λήξης έχουν τόσο σχέση με την ολυμπιακή παράδοση όση η Eurovision έχει σχέση με τη μουσική και τα Οσκαρ με τον κινηματογράφο. Από όλα τα πυροτεχνήματα και τα μπαλέτα η πραγματική εικόνα των Ολυμπιακών είναι ο Γιούρι Βλασόφ να κρατάει τη σημαία με το ένα χέρι το ΄64 στο Τόκιο.

Το ατού αλλά και το μεγάλο εμπόδιο που θα βρει η Αννα 

«Η Αννα δεν πρόκειται να μασήσει. Αν κάποιος πει ή γράψει κάτι, θα σηκώσει το τηλέφωνο και θα τον πάρει. Και δεν θα χρειαστεί να συστηθεί όπως θα πρέπει να κάνει ο Δούκας». Μου το έλεγε ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Και συμφωνώ απόλυτα. Η κάθοδος της Αννας Διαμαντοπούλου στην κούρσα για τη θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ αλλάζει τα δεδομένα. Πόσο θα φανεί όταν τελειώσουν τα μπάνια του λαού. Αλλά όχι τα μπάνια του Νίκου Ανδρουλάκη.

Την περασμένη Τετάρτη, με το θερμόμετρο να έχει καβαλήσει τους 40 βαθμούς, ο Ανδρουλάκης έκανε περιοδεία στη Θεσσαλία. Το ατού του Ανδρουλάκη είναι ότι ποτέ δεν ξέφυγε από τον κομματικό του χαρακτήρα. Ποτέ δεν έπαιξε τον κοσμοπολίτη, αφού ο ρόλος ανήκει στον Παύλο Γερουλάνο. Ούτε τον ευαίσθητο με τις αριστερές ανησυχίες, που είναι ο ρόλος του Χάρη Δούκα. Ο Ανδρουλάκης παίζει αυτό που είναι. Τον αρχηγό που προέκυψε μέσα από το κόμμα και ξέρει το όνομα και του τελευταίου κομματάρχη. Εδώ είναι και το πρόβλημα της Νάντιας Γιαννακοπούλου, που είναι μία έκδοση Ανδρουλάκη στο θηλυκό, χωρίς όμως τα πλεονεκτήματα της εξουσίας.

Οσο για την Αννα Διαμαντοπούλου, έχει να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο εμπόδιο. Πώς μπορείς να κάνεις αντιπολίτευση, όταν μοιάζεις τόσο πολύ με την κυβέρνηση;

«Αψύς» και θορυβώδης

Ο Παύλος Πολάκης είναι ο τσαμπουκάς που δεν καταλαβαίνει από τους κανονισμούς και τις απαγορεύσεις των φλώρων και αν θέλει να ανάψει τσιγάρο, θα το κάνει και στο κυλικείο της  Βουλής. Ο «αψύς Κρητικός», που είχε πει και ο Αλέξης Τσίπρας, που ξέρει να μιλάει με τη γλώσσα του λαού. Αμα θέλει να πει «να το βουλώσετε», θα το πει και στη Συρεγγέλα και σε όποιον θέλει. Και τα παράπονά σας στην Κουμουνδούρου, που ανάμεσα στον αψύ Κρητικό και το ζουμπουρλούδικο Αμερικανάκι, είναι φυσικό να κερδίσει ο πρώτος. Οπότε οι συγγνώμες του Κασσελάκη για το «να το βουλώσετε», που είπε ο Πολάκης στη Μαρία Συρεγγέλα της Ν.Δ., ήταν για τα μάτια του κόσμου. Αποδείχτηκε αμέσως μετά, όταν ο Πολάκης είπε ότι από όσα είπε δεν παίρνει τίποτα πίσω.

Στον θόρυβο που επακολούθησε ως προς το σεξιστικό της επίθεσης του Πολάκη έχω επιφυλάξεις. Η συμπεριφορά του Πολάκη είναι ίδια ανεξαρτήτως φύλου και το «σεξιστικό», το «ομοφοβικό» και το «ρατσιστικό» έχουν υποκαταστήσει το «φασιστικό», που ήταν η στάνταρ κατηγορία της αριστεράς με όποιον διαφωνούσε. Αλλωστε είτε σε άνδρα είτε σε γυναίκα η συμπεριφορά του Πολάκη είναι το ίδιο απαράδεκτη.