Είναι μια αλήθεια αυτή για όσους έχουν στοιχειώδη επαφή με χώρες του εξωτερικού, όπου όσα θεωρούνται αυτονόητα στην οδηγική συμπεριφορά είναι πολλά περισσότερα και ουσιαστικότερα από όσα στην Ελλάδα. Μεγάλο παράδειγμα, οι διαβάσεις πεζών και κατ’ επέκταση αυτό που η τυπική ορολογία της Τροχαίας και η Στατιστική ονομάζουν «Παρασύρσεις πεζών».

Μόνο το 2022, σύμφωνα με την ΕΛ.ΣΤΑΤ., καταγράφηκαν 112 θάνατοι πεζών (60,7% άνδρες, 39,3% γυναίκες. Αύξηση 17,9% σε σχέση με το 2021, όπου σημειώθηκαν 95 θάνατοι. Οι παρασύρσεις πεζών το ’22 αποτελούσαν το 17,1% του συνόλου των θανάτων σε τροχαία (654 νεκροί), ενώ το 652% αυτών έγιναν σε κατοικημένες περιοχές.

Πολλοί εξ ημών έχουμε αρκετές αρνητικές εμπειρίες με πεζούς. Και κυρίως με πεζούς που προσπαθούν να διασχίσουν δρόμους, κάποιους μάλιστα ταχείας κυκλοφορίας, σαν Βιετκόνγκ. Μέσα από θάμνους, χωρίς φως και σήμανση, μέσα από παρκαρισμένα αυτοκίνητα τη νύχτα. Στην ευτυχή κατάληξη ισχύει το «απ’ του Χάρου τα δόντια».

Οποιες τροποποιήσεις ή αυστηροποιήσεις που προβλέπει ο νέος ΚΟΚ, η οδηγική κουλτούρα άλλων χωρών επιβάλλει ότι «παντού και πάντα ο πεζός έχει προτεραιότητα». Και γενικώς ότι ο σεβασμός στους κανόνες της ασφάλειας στους δρόμους είναι κάτι παραπάνω από ιερό ευαγγέλιο, μια αυτονόητη διαδικασία και εκπαίδευση που ξεκινά από την ηλικία όπου ο μελλοντικός οδηγός είναι ακόμα παιδί και μαθαίνει πώς πρέπει να κάθεται στο ειδικό παιδικό κάθισμα και πώς φορούν τη ζώνη ασφαλείας. Ή πώς φοράμε κράνος ακόμα και στο παιδικό ποδηλατάκι.

Και ότι η μαμά του δεν είναι αναγκασμένη να κάνει σλάλομ με το καρότσι του παιδιού στα κατειλημμένα πεζοδρόμια. Και αυτό δεν οφείλεται σε κάποιο γονίδιο… νομιμοφροσύνης άλλων λαών. Οφείλεται σε σωστά μελετημένες, σχεδιασμένες και εκτελεσμένες πολιτικές, χωρίς μιμητισμούς και επικοινωνιακές στρακαστρούκες, ικανές να εξασφαλίσουν ένα διήμερο δημοσιότητας, αλλά όχι να συμβάλουν στη σε βάθος χρόνου βελτίωση της κατάστασης. Είναι ζήτημα πολιτισμού…