Η Βιβλιοθήκη στον χώρο του Βιολογικού βρίσκεται ακόμα στα μπετά. Βλέπετε, ακολουθεί τη μοίρα του γιοφυριού της Αρτας, που ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν. Μόνο που αυτήν τη φορά για να σπάσει η κατάρα δεν χρειάζεται να χαθεί η γυναίκα του πρωτομάστορα, αλλά το φάντασμα της Μεταπολίτευσης που ψάχνει χούντες, ταγματασφαλίτες και προβοκάτορες για να δικαιολογήσει το στοίχειωμά του.

ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ χρόνο, βέβαια, και αρκετές συνεδρίες, διότι με αυτό το ενοχικό σύνδρομο μεγαλώσαμε. Μάθαμε να ζούμε με το ψέμα πως ό,τι είναι αριστερόστροφο είναι ηθικό και δίκαιο, ακόμα και όταν χρησιμοποιεί βία. Πως οτιδήποτε δεν είναι αριστερό σημαίνει καταστολή και οπισθοδρόμηση. Μας έκαναν πλύση εγκεφάλου πως το αντάρτικο πόλεων με μολότοφ και τραμπουκισμούς είναι «για το καλό του λαού». Και όταν τους ρωτάς «Μα τι κακό έχει μια Βιβλιοθήκη;», σου λένε πως παλεύουν για τα «έγκλειστα συντρόφια».

 ΟΤΑΝ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ να ρωτάς «Πώς δικαιολογείται η βίαιη κατάληψη ενός δημόσιου χώρου;», σου απαντούν πως απορρίπτουν την έννοια της ιδιοκτησίας. Βέβαια, όταν έρχεται η ώρα να μοιραστούν με την υπόλοιπη κοινωνία τον χώρο τους ξεχνούν την κοινοκτημοσύνη και βάζουν μπρος τη χρησικτησία, η οποία, εδώ που τα λέμε, 20 χρονάκια χρειάζεται μόνο και μια δήλωση στο Ε9. Οχι 34 χρόνια που μετρούν ήδη οι καταληψίες του Βιολογικού.

ΑΠΟ ΤΟ 1987, όταν μερικοί τότε 18χρονοι είπαν να αντιταχθούν στον νόμο Τρίτση, πέρασε μια ολόκληρη ζωή. Εκείνη η γενιά είναι οι σημερινοί 50άρηδες, αλλά το σκηνικό στο «στέκι» παραμένει αγέραστο. Ενα παγωμένο, απολιθωμένο τοπίο στο οποίο αλλάζουν μόνο τα ονόματα των υπουργών και τα νούμερα των νόμων. Ομως, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Το στέκι στο Βιολογικό είναι μόνο το σύμπτωμα, όχι η αιτία. Η βία και οι τραμπουκισμοί στα πανεπιστήμια είναι η εξέλιξη μιας κοινωνικής πληγής που αφέθηκε να κακοφορμίσει.

ΑΥΤΗ Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΜΕΝΗ αντίληψη για το τι σημαίνει «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» «διδάσκεται» δεκαετίες τώρα από κομματάρχες, συνδικαλιστές και επαγγελματίες λαϊκιστές. Συγκεκριμένα κόμματα και συγκεκριμένες οργανώσεις κλείνουν το μάτι στους μπαχαλάκηδες, νομίζοντας πως θα εισπράξουν την «οργή» τους. Και προσέξτε, δεν είναι μόνο οι συνήθεις αντιρρησίες ανένταχτων εξωκοινοβουλευτικών σχηματισμών ή περιθωριακές ομάδες που παίζουν αυτό το παιχνίδι, είναι mainstream κόμματα και βολεμένοι συνδικαλιστές που ρίχνουν λάδι στη φωτιά.

ΒΓΑΙΝΕΙ, ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ και, αντί να καταδικάσει τη φασιστική επίθεση με βαριοπούλες, λέει πως τα επεισόδια ήταν βαλτά και συμφέρουν την κυβέρνηση, πως οι αστυνομικοί χτύπησαν αθώα παιδάκια και ξεψαχνίζει τα βίντεο με τα επεισόδια, μπας και βρει κρυμμένο προβοκάτορα. Και, φυσικά, υπόσχεται να καταργήσει την Πανεπιστημιακή Αστυνομία για να βάλει μπροστά το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα. Δηλαδή, θα βάλει τα πρόβατα να φυλάνε τον λύκο. Είναι το ίδιο κόμμα που πριν από μερικούς μήνες -μέσω του πρώην υπουργού Παιδείας του- δεν δίστασε να συγκρίνει τον πρύτανη του ΑΠΘ, Νίκο Παπαϊωάννου, με πρύτανη της χούντας! Γιατί; Επειδή τόλμησε να καλέσει την Αστυνομία όταν μια χούφτα ατόμων κατέλαβε την πρυτανεία παραλύοντας κάθε διοικητική και οικονομική λειτουργία του μεγαλύτερου πανεπιστημίου της χώρας.

ΚΑΙ Ο ΥΠΟΛΟΙΠΟΣ ακαδημαϊκός κόσμος; Τι κάνει; Εδώ κερδίζει η δημιουργική ασάφεια. Με την εξαίρεση ελάχιστων πρυτάνεων και καθηγητών, ανάμεσά τους ο πρύτανης του ΑΠΘ, οι υπόλοιποι θέλουν την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Φοβούνται; Δεν είναι σίγουροι τι θέλουν; Προτιμούν να βγάλει άλλος τα κάστανα από τη φωτιά; Ποιος ξέρει… Το σίγουρο όμως είναι ότι η ακαδημαϊκή ελευθερία που διεκδικούν, και πολύ καλά κάνουν, πάει πακέτο με τις ευθύνες. Αν δεν αναλάβεις τις δεύτερες, κινδυνεύει η πρώτη. Και εχθρός της δεν είναι η Αστυνομία. Είναι τα κλειστά μυαλά, τα απολιθωμένα.