Κολακευμένος, ο κόσμος νιώθει ότι ο υπουργός γίνεται ένας από αυτούς. Είναι περίεργο πως κάποιος από τους πολιτικούς που είχαν πάει στο Σύνταγμα για τη διαδήλωση για τα Τέμπη δεν το σκέφτηκε. Για να γυρίσει να μουντζώσει τη Βουλή για να αποθεωθεί. Η 28η Φεβρουαρίου, που γίνεται η επόμενη διαδήλωση, δεν είναι μακριά. Στο μεταξύ, βέβαια, οι πολιτικοί, που ψαρεύουν ψήφους στα θολά νερά του αντισυστημισμού, θα βολεύονται στα τηλεοπτικά πάνελ. Μετρημένα, έξαλλοι και αγανακτισμένοι, να ζητάνε να πέσει φως σε όλα. Φτάνει τον προβολέα να χειρίζονται οι ίδιοι για να δείχνει αυτά που τους εξυπηρετούν. Και αν δεν υπάρχει τίποτα για να δείξει, είναι επειδή τα κρύψανε και τα μπαζώσανε.

Αλλωστε κάθε Ελληνας είναι και ένας Judge Dredd (Δικαστής Ντρεντ). Για όσους δεν τον ξέρουν, ο Judge Dredd ήταν ένας δημοφιλής ήρωας κόμικ στη δεκαετία του ’80, που ήταν αστυνομικός, δικαστής και εκτελεστής. Με τις αποφάσεις του να μην έχουν ούτε έφεση ούτε αναστολή. Και αν ο δικαστής πριν δράσει χρειαζόταν να δει κάτι, εδώ το έχουμε πάει ένα βήμα παραπάνω. Για την καταδίκη δεν χρειάζεται παρά το «Ελα, μωρέ, όλοι το ξέρουνε».

Από πού το ξέρουνε; Από εκείνον όπου λένε την αλήθεια που θέλουν να ακούσουν. Και όταν η αλήθεια έχει γίνει τόσο κουρέλι που ούτε ο φανατικός δεν αντέχει να τη λέει, όπως ο Γκράουτσο Μαρξ είχε πει «Αν δεν σας αρέσουν οι αρχές μου, έχω και άλλες», οι προπαγανδιστές δεν έχουν πρόβλημα να βρουν και άλλες αλήθειες.

Αλλωστε, εδώ και δεκαετίες δεν μιλάμε. Ψάχνουμε αιτία για να πλακωθούμε. Μόνο που πλακωθήκαμε. Και ξαναπλακωθήκαμε. Από το 2009, όταν κάηκε η Αθήνα με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και τηλεοπτικές περσόνες έπαιρναν τα παιδάκια τους στο Σύνταγμα για να παίξουν τους μικρούς επαναστάτες μέχρι το «Μένουμε Ευρώπη» και το δημοψήφισμα, οι Ελληνες, ακούνητοι στις ίδιες θέσεις, πλακώνονται σαν φιγούρες σε πίνακα του Γκόγια.

Η ζημιά έγινε με τον διχασμό που προκάλεσε το δημοψήφισμα. Το αποτέλεσμα, όμως, δεν αλλάζει. Οπως η γενιά του εμφυλίου πολέμου χρειάστηκε τρεις δεκαετίες για να συμφιλιωθεί έτσι και η γενιά του δημοψηφίσματος θα χρειαστεί τόσες και περισσότερες. Και μέχρι να κουραστούν και σιγά σιγά να εγκαταλείψουν, λόγοι σύγκρουσης θα βρίσκονται. Τα Τέμπη δεν είναι παρά μία ακόμα μάχη σε έναν πόλεμο που δεν μοιάζει να τελειώνει.

Τίποτα δεν διδαχτήκαμε από την προηγούμενη δεκαετία

Τα λόγια κάποιου που περνάει μια τραγική εμπειρία είναι λογικό να αντιμετωπίζονται με κατανόηση. Ομως, δεν γίνεται ταυτόχρονα να αντιμετωπίζονται σαν αντικειμενικές εκτιμήσεις. Ιδιαίτερα αν αφορούν πολύνεκρα δυστυχήματα ή ανεξιχνίαστες υποθέσεις. Οπως με την ανάρτηση της μητέρας του Βασίλη Καλογήρου «Στην υγειά σας! Είμαι ο Βασίλης που ψάχνατε. Εγώ με τη Χάρη του Θεού βρήκα τον Παράδεισο και βλέπω τον Χριστό που τόσο αγαπώ. Εσείς που με πετάξατε στα βουνά με τα άγρια ζώα καθώς και το κακόψυχο αφεντικό σας, άραγε τι τέλος θα έχετε;».

Αυτά τα λόγια ήταν υπεραρκετά. Για τη Ραλλία Χρηστίδου να πει «Είναι τυχαία δολοφονία ή μήνυμα προς τη Δικαιοσύνη;». Και για τον βουλευτή της Πλεύσης Ελευθερίας, Αλέξανδρο Καζαμία, να προβληματίζεται εάν η κυβέρνηση εμπλέκεται σε δολοφονία.

Ετσι θα πάει μέχρι το τέλος του μηνός. Μέχρι να γίνει η δεύτερη διαδήλωση για τα Τέμπη και η αντιπολίτευση θα δει αν μπορεί να ανατρέψει την κυβέρνηση στους δρόμους. Και μέχρι τότε υπάρχουν ένα σωρό κόμματα και πολιτικοί που θα κρατάνε το θέμα στην επικαιρότητα. Λέγοντας τα πιο απίθανα πράγματα, προσθέτοντας ένα ερωτηματικό στο τέλος. Το ερωτηματικό που διαχέει το δηλητήριο σε μια χώρα που δεν διδάχτηκε τίποτα από τη μεγάλη κρίση της περασμένης δεκαετίας.

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΟΜΟΙΟΓΕΝΕΙΑ ΣΤΗΝ Ε.Ε. ΤΩΝ 27

Σε συνέντευξη που έδωσε την περασμένη εβδομάδα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε: «Η Ευρώπη πρέπει να ξυπνήσει από τον διπλωματικό και πολιτικό της λήθαργο. Πρέπει να κινηθούμε με μεγάλη ταχύτητα για τη συγκρότηση αμυντικής πολιτικής που δεν θα είναι εξαρτημένη από τις ΗΠΑ». Κάτι που ακούγεται όμορφο αλλά μικρή σχέση έχει με την πραγματικότητα. Τουλάχιστον όταν η Ευρωπαϊκή Ενωση ταυτίζεται με την Ευρώπη.

Οταν το Βέλγιο, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, οι Κάτω Χώρες και το Λουξεμβούργο υπέγραφαν το 1957 τη Συνθήκη της Ρώμης, ονόμαζαν την ομάδα των χωρών που μετείχαν Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Δεν είχαν την αυταπάτη ότι οι χώρες που υπέγραφαν το σύμφωνο είχαν ίδιους στόχους και κουλτούρα ώστε να αποτελέσουν υπερκράτος. Σήμερα με την Ευρωπαϊκή Ενωση των 27 χωρών και με σύνορα από την Πορτογαλία έως τη Φινλανδία, πρέπει να είναι κανείς πολύ αισιόδοξος για να πιστέψει ότι υπάρχει μεγαλύτερη ομοιογένεια από την εποχή της ίδρυσης της Ενωσης. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που να δημιουργηθεί ευρωπαϊκός στρατός και οι πολίτες κάθε χώρας να θυσιάζουν τις ζωές τους για την ύπαρξη κάθε άλλης. Η πραγματικότητα είναι μια ατμομηχανή που ακόμα και η καλύτερη πρόθεση δεν μπορεί να σταματήσει.