Είθισται οι αρχηγοί των κομμάτων, όποιου βεληνεκούς, να ονειρεύονται την κατάληψη της εξουσίας ως επίστεψη της κομματικής διαδρομής τους. Αλλά δεν είναι περίεργο στελέχη του ΠΑΣΟΚ να εκφράζουν τον σκεπτικισμό τους για τη δημόσια παρουσία του αρχηγού τους, ακόμη και για τις κοινοβουλευτικές πρωτοβουλίες του; Δεν θα πίστευε κανείς ότι είναι και ο καλύτερος οιωνός για την ευόδωση της προεδρίας του.

Στην πραγματικότητα ο Ανδρουλάκης, από την ανάληψη της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, το 2021, κρατούσε, εμφαντικά, αρνητική στάση για συμπόρευση με την Αριστερά, τις λαϊκίστικες πρακτικές που ακολουθεί και τους ακτιβισμούς στους οποίους επιδίδεται. «Αν ο πρόεδρος, λένε στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ήθελε να ενισχύσει το πολιτικό προσωπικό αλλά και τη δυναμική του κόμματος, με επιρροή προς τα αριστερά, τότε γιατί απέρριψε την πρόταση που έπεσε στο τραπέζι, να ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας με τον Χαρίτση που είναι και σοβαρός και η οικογένειά του προέρχεται από το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ»;

Αν θεωρεί ότι με ακραίες δηλώσεις η τραγωδία των Τεμπών μπορεί να τον πάει μακριά, υπάρχει πάντα η λογική: Αυτός που επιλέγει να ακολουθήσει π.χ. τον αυθεντικό Πολάκη, γιατί να προτιμήσει έναν ιμιτασιόν Ανδρουλάκη; Αλλωστε, ύβρεις και παλικαρισμοί είναι χαρακτηριστικά κομμάτων διαμαρτυρίας, για να καθιστούν εμφανή τη δημόσια παρουσία τους. Κόμμα -ή Κίνημα- με την ιστορία του ΠΑΣΟΚ τι χρεία έχει να κατακρημνίζει -κατά φαντασία- τους θεσμούς, ώστε να τροφοδοτεί με «ειδήσεις» περιθωριακά ΜΜΕ.

Στις πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, στη Θεσσαλονίκη, με δυσκολία ανίχνευε κανείς τις ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ, στη «Φωνή της Λογικής» της Λατινοπούλου και την «Ελληνική Λύση» του Βελόπουλου.

«Το ΠΑΣΟΚ ήταν και είναι κόμμα πατριωτικό», είχε δηλώσει ο υπεύθυνος επικοινωνίας του κόμματος, αναφερόμενος στους εξοπλισμούς. Σωστά. Αλλά είναι μόνον οι εξοπλισμοί ή η εξωτερική πολιτική που προσδιορίζουν τον πατριωτισμό ενός κόμματος; Ο σεβασμός στους θεσμούς και στην τήρηση του Συντάγματος είναι το πρόταγμα του πατριωτισμού. Εκτός κι αν νομίζει το ΠΑΣΟΚ ότι οι οπαδοί του ενθουσιάζονται -και πολλαπλασιάζονται- με τον διχαστικό, προκλητικό και ανερμάτιστο λόγο και την υπονόμευση της Δικαιοσύνης. Δεν ισχυρίστηκε κανείς ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι ρήτορας ολκής ή ότι δημιουργεί ρίγη ενθουσιασμού, όπως ο Αντρέας. Ωστόσο, το να ανταγωνίζεται επαξίως και Φάμελλο και Βελόπουλο, αποδεικνύει τις ικανότητές του;

Το κύριο ζήτημα για τους μετριοπαθείς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ -αυτοί που ακολουθούσαν τον Κώστα Σημίτη- είναι ότι ο Ανδρουλάκης ομιλεί σαν να ολοκληρώθηκε η προανακριτική διαδικασία, να απαγγέλθηκαν οι κατηγορίες, να κατέθεσαν οι εκατοντάδες των μαρτύρων, να ολοκληρώθηκαν και οι αγορεύσεις των 250 δικηγόρων, ώστε να μπορεί πλέον αυτός, από έδρας ως εισαγγελεύς, να εξαπολύει μύδρους στις πλατείες, κατά… της Δικαιοσύνης! Ελεος!