Ενα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη και οι γκοστμπάστερ έπιασαν δουλειά. Αν το πιάσουν, θα το δούμε σε διακεκομμένα επεισόδια, ένα από τα οποία θα προβληθεί πάνω από τις κάλπες του δεύτερου γύρου στις 24 Απριλίου. Ωστόσο, η Λεπέν δεν βγαίνει μόνο σε «made in France» εκδοχή, υπάρχουν και άλλες.

ΟΙ ΑΝΑΛΥΤΕΣ γράφουν πως τρέχει τώρα ο Μακρόν να προλάβει τους αριστερούς ψηφοφόρους που έχασε από τον υπερβάλλοντα μεταρρυθμιστικό του ζήλο. Μειώσεις φόρων επιχειρήσεων, αύξηση ορίου συντάξεων, διευκόλυνση των απολύσεων. Βέβαια, αυτά δεν αφορούν μόνο τους αριστερούς, αλλά όλους τους Γάλλους πολίτες. Το λάθος αυτό, να νομίζουν δηλαδή πως για να κατακτήσεις ή για να χάσεις ψηφοφόρους πρέπει πρώτα να τους χαρακτηρίσεις, το έκαναν και τα Κίτρινα Γιλέκα. Το δίλημμα της Γαλλίας, της Ελλάδας, της Γερμανίας, της Ιταλίας δεν είναι μεταξύ κομματικών πινακίδων, αλλά μεταξύ φτώχειας και ευημερίας, μεταξύ προόδου και οπισθοχώρησης, μεταξύ δημοκρατίας και λαϊκισμού, μεταξύ ανάπτυξης ή συρρίκνωσης με όρους ΑΕΠ αλλά και καθημερινότητας.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ στην Ουκρανία και η πυρηνική έκρηξη της ακρίβειας κάνουν αυτά τα διλήμματα πιο άμεσα και πιο δύσκολα από ποτέ. Οι λαοί θέλουν ειρήνη και ισχυρούς ηγέτες που τα βάζουν με τους Πούτιν του κόσμου, αλλά οι πολίτες θέλουν δουλειά, φθηνή βενζίνη και προοπτικές. Προοπτικές πως τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν καλύτερα και όχι χειρότερα από τους ίδιους, πως οι νέοι θα αμείβονται με σοβαρό μισθό και όχι φιλοδώρημα, πως οι ηλικιωμένοι θα έχουν αξιοπρεπή σύνταξη. Αν είναι δύσκολο για την ελίτ της πολιτικής διανόησης να αντιληφθεί τι σημαίνει διαβίωση με 500, 700 ή 1.000 ευρώ, ας προσπαθήσει να καταλάβει κάτι που της είναι πιο εύκολο: 23,15% Μαρίν Λεπέν, 53% Ορμπαν. Ομως, alert! Η απάντηση στους ακροδεξιούς λαϊκιστές δεν είναι περισσότερος λαϊκισμός και ξενοφοβία, διότι έτσι το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να τρέφουμε το τέρας.

ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ του 2018, για παράδειγμα, το CSU (Χριστιανοκοινωνική Ενωση Βαυαρίας) υιοθέτησε πολλές από τις σκληροπυρηνικές μεταναστευτικές πολιτικές του ακροδεξιού AfD. Στις επόμενες πολιτειακές εκλογές, το CSU σχεδόν εξαφανίστηκε, ενώ το AfD αύξησε τις δυνάμεις του. Στην Ισπανία, ο ασπασμός αντιμεταναστευτικών πολιτικών από τα κυρίαρχα δεξιά κόμματα Partido Popular και Ciudadanos ούτε που ακούμπησε την άνοδο του Vox. Και στη Γαλλία, παρά το γεγονός ότι η εθνική ταυτότητα και η μετανάστευση αποτελούν βασική ατζέντα επί δεκαετίες των δεξιών κομμάτων, η Μαρίν Λεπέν τούς χάρισε τη σκόνη της. Την απάντηση την έδωσε η ίδια: «Μα γιατί οι ψηφοφόροι να προτιμήσουν το αντίγραφο, όταν έχουν το original;».

ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ όμως ανησυχούν και συνεχίζουν να ψάχνονται. Αναλυτές από τα Πανεπιστήμια της Βιέννης, της Οξφόρδης και του Ινστιτούτου Mannheim μελέτησαν σε βάθος 50ετίας σε 12 χώρες το φαινόμενο της ριζοσπαστικής Ακρας Δεξιάς. Πού κατέληξαν; «Δεν βρήκαμε τίποτα που να στηρίζει την ιδέα ότι τα ποσοστά ψήφου της ριζοσπαστικής Δεξιάς μειώνονται εάν τα κυρίαρχα κόμματα είτε στα αριστερά είτε στα δεξιά προωθούν σκληρότερες πολιτικές για τη μετανάστευση και την ένταξη. Νομιμοποιώντας ένα πλαίσιο που συνδέεται με τη ριζοσπαστική Δεξιά, οι κυρίαρχοι πολιτικοί μπορεί να καταλήξουν να συμβάλουν στην επιτυχία της».

ΑΡΑ, ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΟΥΝ πολύ περισσότερα για να έχουν οι πολίτες δημοκρατία, ειρήνη και air-condition, χωρίς να πληγώσουν τη Μαριάν της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης.