ΤΑ όποια προβλήματα άρχισαν να προκύπτουν όταν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και οι γραφίδες ανέλαβαν να «εκλαϊκεύσουν» το ρηθέν υπό του κόμματος. Οφείλω να ομολογήσω ότι -παρά τον σκληρό ανταγωνισμό- καλύτερα όλων τα πήγαν ο Κ. Ζαχαριάδης κι ένας συνάδελφος. Ο μεν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ «κέντησε» γράφοντας «ο Μακρόν κέρδισε χάνοντας. Η Λεπέν έχασε κερδίζοντας»! …Σαφές το τι, ίσως, ήθελε να πει ο Κ. Ζαχαριάδης. Να επισημάνει ότι η Ακροδεξιά στην Γαλλία εμφάνισε το υψηλότερο ποσοστό που κατέγραψε ποτέ. Υπ’ αυτήν την έννοια θα μπορούσε κανείς εξαντλώντας τα περιθώρια κατανόησης να δεχθεί ότι η Λεπέν, παρότι ηττήθηκε με 17% διαφορά, πήρε ένα υψηλό ποσοστό. Ο Μακρόν όμως πώς έχασε… κερδίζοντας; Κέρδισε πεντακάθαρα, μετά από μια διαβολεμένη 5ετία που τα είχε όλα: «Κίτρινα Γιλέκα», πανδημία, ύφεση, πόλεμο, ενεργειακή κρίση, ακρίβεια και πληθωρισμό-ρεκόρ δεκαετιών. Είχε δηλαδή όλα όσα χρειάζεται για να θεριέψει ο διπρόσωπος λαϊκισμός. Και ο αριστερός, που τάζει λαγούς με πετραχήλια υποσχόμενος έναν «καλύτερο κόσμο», και ο ακροδεξιός, που μισεί και θέλει να καταστρέψει ό,τι υπάρχει. Κι όμως κέρδισε. Μένει βεβαίως να αποδειχθεί και στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου ότι ο Μακρόν θα μπορέσει να κερδίσει και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ώστε να έχει μια καθαρή πενταετία χωρίς παραλυτικές «συγκατοικήσεις». Δεν είναι εύκολο, αλλά δεν είναι και πάρα πολύ δύσκολο, όπως λένε, όσοι ξέρουν καλύτερα και εκ των έσω τη γαλλική πραγματικότητα. Αλλά παραμένει αναπάντητη η ρητορική αυτο-τρικλοποδιά του κ. Ζαχαριάδη: Πώς ακριβώς έχασε τελικά ο Μακρόν κερδίζοντας;

Η απάντηση μάλλον βρίσκεται στο κείμενο του συναδέλφου, ο οποίος, κάνοντας πιο ευθύ τον παραλληλισμό με την Ελλάδα -κάτι που δεν ήθελε να κάνει εμφανώς ο Κ. Ζαχαριάδης-, έγραψε: «Τι συνέβη λοιπόν στις εκλογές στη Γαλλία την Κυριακή; Κέρδισε ο Μακρόν. Και έχασε ο… ΣΥΡΙΖΑ». Η απόπειρα σαρκασμού των εγχώριων φίλων-«πανηγυρτζήδων» του «Μανωλάκη» είναι εμφανής. Ομως ακόμα πιο εμφανής είναι η αφοπλιστική ειλικρίνεια που περιέχουν αυτές οι 16 λέξεις για το τι πραγματικά φοβάται ο εγχώριος ΣΥΡΙΖΑ. Ποιους εφιαλτικούς συνειρμούς κάνει ανιχνεύοντας και ψυχανεμιζόμενος ποιοι συσχετισμοί και ποιοι κίνδυνοι μπορεί να κρύβονται στο «δρόμο με τις λεύκες», που οδηγεί στο «Ελλάς-Γαλλία συμμαχία».

ΑΘΕΛΑ τους και οι δύο συνομολόγησαν, ο καθένας με τον τρόπο του, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι με την πλευρά του νικητή των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. Αλλά βρίσκεται κάπου μέσα σε αυτό το θολό και ετερόκλητο «αντισυστημικό άθροισμα» του 43% του δεύτερου γύρου και του 58% του πρώτου γύρου. Λογικό είναι επομένως να ανησυχεί. Μήπως κι εδώ, όταν έρθει η ώρα, οι ψηφοφόροι θα επιλέξουν, όπως το έκαναν εμφαντικά και στη Γαλλία, την ασφάλεια, τη σταθερότητα, τον ορθολογισμό και την πραγματική ευρωπαϊκή προοπτική.

ΑΙΧΜΗ

Ο ΖΑΛΙΣΜΕΝΟΣ «ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ»

Οταν το 2018 ο Α. Τσίπρας, ως πρωθυπουργός της χώρας, υποδεχόταν στο Μ. Μαξίμου τον πρίγκιπα Κάρολο ήταν «αυλάρχης των Γλύξμπουργκ»; Οχι βέβαια. Δουλειά του και υποχρέωσή του ήταν. Οπως και δεν ήταν και «επίσκεψη-ορόσημο» -όπως βαρύγδουπα ελέχθη τότε-γιατί ουδέν αξιοσημείωτο συνέβη. Τουλάχιστον στο προσκήνιο και στις διμερείς σχέσεις Ελλάδας-Ηνωμένου Βασιλείου. Χθες ο διάδοχος του Α. Τσίπρα στην πρωθυπουργία της χώρας Κ. Μητσοτάκης αποδέχθηκε πρόσκληση του Κάρολου και τον επισκέφθηκε στη Σκωτία, προκειμένου -μεταξύ άλλων- να συζητήσουν και ιδέες για το πώς μπορεί να αξιοποιηθεί το Τατόι. Και ω του θαύματος, εξεδόθη λάβρα ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, με την οποία καλούταν ο Ελληνας πρωθυπουργός να ενεργεί «ως εκλεγμένος πρωθυπουργός και όχι ως αυλάρχης των Γλύξμπουργκ». Ο Κάρολος είναι ο ίδιος Κάρολος. Ο Κ. Μητσοτάκης όμως δεν είναι Α. Τσίπρας. Δεν ψάχνει πετρέλαιο στη Βενεζουέλα, ούτε δραχμές στη Ρωσία. Αν είναι να ρωτήσει κάποιος για ρολόγια θα ρωτήσει την Ελβετία κι αν πρόκειται για σοκολάτα, θα ρωτήσει τη Βιέννη. Ο Α. Τσίπρας μέσα στον πανικό του και τη σκοτοδίνη της συνωμοσιολογίας -επειδή ελάχιστοι τον παίρνουν πια στα σοβαρά- έχει αρχίσει ρωτάει για ρολόγια τον Μαδούρο και για στρατό την Ελβετία. Αυτό όμως δεν είναι πολιτική. Ζαλάδα είναι.

Μελανσόν όπως Τσίπρας ή τούμπαλιν;

Είναι γνωστή η πολιτική απέχθεια που έχει εκφράσει ο Μελανσόν για τον Α. Τσίπρα. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να συμπέσει απολύτως μαζί του στο πρόγραμμά του και στις εξαγγελίες του: Σύνταξη στα 60 για όλους, 1.400 ευρώ καθαρά κατώτατος μισθός, πάγωμα των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης, αύξηση των δημοσίων υπαλλήλων, κατάργηση των νόμων για την ασφάλεια, επαναφορά του φόρου στη μεγάλη περιουσία, αυστηροί όροι για την πράσινη ανάπτυξη και «ανυπακοή στις ευρωπαϊκές οδηγίες που είναι ασύμβατες με τις προτάσεις μας». Ο Μελανσόν δηλώνει «ριζοσπάστης αριστερός» και δεν κρύβει τη συμπάθειά του στον Πούτιν. Δεν κρύβει επίσης τον ευρωσκεπτικισμό του, αλλά και την αντίθεσή του στο ΝΑΤΟ. Επίσης κάλεσε τον κόσμο να βγει στο δρόμο για να ρίξουν τη «μειοψηφική» εξουσία Μακρόν, ενώ μιλώντας για τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, κάνει λόγο για τον «τρίτο γύρο», ο οποίος υποθέτω θα είναι αλλιώς…

Μαγική εικόνα;

Εισιτήριο σε πλοίο, αεροπλάνο ή ΚΤΕΛ δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Η πληρότητα -όχι μόνο των κλασικών πασχαλινών προορισμών- ήταν πάνω από 80-85%. Τα μαγαζιά, όπως μου είπαν πολλοί από πολλά μέρη της Ελλάδας, ήταν σχεδόν γεμάτα. Η κυκλοφορία στις εθνικές οδούς ασφυκτική τις κρίσιμες μέρες εξόδου και εισόδου. Ο καιρός μετά από έναν βαρύ χειμώνα υπέροχος. Σε τραβούσε να βγεις έξω. Μετά από δύο Πάσχα με καραντίνα οι οικογένειες και οι παρέες μπόρεσαν να ξανασμίξουν. Επαρκέστατες εξηγήσεις για τη «μεγαλύτερη έξοδο της πενταετίας», όπως λένε οι αριθμοί. Και η ακρίβεια; Το απλησίαστο αρνάκι; Η απαγορευτική τιμή της βενζίνης; Προφανώς και δεν εξαφανίστηκαν. Αλλά μάλλον εμφανίστηκαν σε πιο πραγματικές διαστάσεις. Διαφορετικές από τα εναγώνια ρεπορτάζ που έβλεπαν ιπτάμενα αρνιά και κατσίκια. Διαφορετικές από τον ισοπεδωτισμό της αντιπολίτευσης που στήνει χορούς πάνω στην ανέχεια και στη «γενικευμένη φτωχοποίηση». Ασφαλώς δεν αρκεί μια έξοδος -έστω και τόσο μεγάλη-ώστε να συμπεράνει κανείς ότι δεν υπάρχει πρόβλημα κι όλα είναι καλά. Αντιθέτως, υπάρχει πρόβλημα. Αρκεί όμως για να περιοριστεί η αντιπολιτευτική παραμυθία του ΣΥΡΙΖΑ της ισοπέδωσης και της καταστροφολογίας.

ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ NOVARTIS

Χριστός Ανέστη και τα πάθη του για φέτος τουλάχιστον τέλειωσαν. Αρχίζουν όμως ξανά τα «πάθη» των εμπλεκομένων στη σκευωρία Novartis. Η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και ανακρίτρια του Ειδικού Δικαστηρίου κ. Αλεβιζοπούλου, ενώ αναμένει την απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου για την αίτηση εξαίρεσής της, που κατέθεσαν οι συνήγοροι του Κ. Βαξεβάνη, έχει γεμάτη την ατζέντα της με ραντεβού για καταθέσεις-απολογίες του βασικότερου κατηγορουμένου Δ. Παπαγγελόπουλου.