Αν η αποψίλωση των δασών συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό, εκτιμάται πως ο πληθυσμός τους δεν θα ξεπερνά τις 47.000 το 2025. Θα αναρωτηθεί, βέβαια, κανείς τι νόημα έχει να ασχολούμαστε με τους ουρακοτάγκους της Μαλαισίας, την ώρα που ξεκληρίζονται ανθρώπινες ζωές στην Παλαιστίνη. Αλλά έτσι είναι η ζωή: άδικη, περίπλοκη και -το κυριότερο- συνεχίζεται ακόμη και μέσα από τις στάχτες. Η μουσουλμανική κυβέρνηση της Μαλαισίας στηρίζει με κάθε δυνατό μέσο τους Παλαιστινίους, χωρίς αυτό να την εμποδίζει να εγκαινιάζει μια «διπλωματία των ουρακοτάγκων» προς οικονομικό όφελος.

Μπούσουλας, φυσικά, ο Κινέζος μεγάλος γείτονας με τη «διπλωματία των πάντα», τα οποία δανείζει σε ζωολογικούς κήπους της Αμερικής και της Ευρώπης. Πέρυσι, η Ε.Ε. επέβαλε εμπάργκο στις εισαγωγές φοινικέλαιου και άλλων προϊόντων από τη Μαλαισία, επειδή η καλλιέργειά του συμβάλλει στην αποψίλωση των παρθένων δασών της Νοτιοανατολικής Ασίας και στην καταστροφή των ενδιαιτημάτων του ουρακοτάγκου και άλλων απειλούμενων ζώων. Σε αντιστάθμισμα, λοιπόν, η κυβέρνηση της Κουάλα Λουμπούρ αποφάσισε να χαρίσει ουρακοτάγκους σε ζωολογικούς κήπους της Ευρώπης και άλλων χωρών εισαγωγής φοινικέλαιου (Κίνα, Ινδία κ.λπ.), προκειμένου να τις «καλοπιάσει» με αυτούς τους… πρεσβευτές καλής θέλησης. «Δεν θέλουμε να απαντήσουμε με εμπορικά αντίποινα, αλλά να τους αποδείξουμε ότι νοιαζόμαστε όσο εκείνοι για τη βιοποικιλότητά μας», ισχυρίστηκε ο υπουργός Εμπορίου της Μαλαισίας, Tζοχάρι Αμπντούλ Γκάνι.

Η ασιατική χώρα είναι ο δεύτερος παραγωγός φοινικέλαιου στον κόσμο, το οποίο χρησιμοποιείται σε τρόφιμα ευρείας κατανάλωσης (όπως η πίτσα), αλλά και σε ευρεία γκάμα καλλυντικών (κραγιόν, σαπούνια, σαμπουάν κ.λπ.). Το αν οι ουρακοτάγκοι πετύχουν στην αποστολή τους, θα φανεί στο εμπορικό ισοζύγιο.