Την έρευνα είχε κάνει RSF, η οργάνωση «Δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα», και σαν λόγοι είχαν αναφερθεί η αστυνομική βία, οι αυθαίρετες απαγορεύσεις στη δημοσιογραφική κάλυψη των διαδηλώσεων και της προσφυγικής κρίσης στα νησιά, η περίπτωση της Ολλανδής δημοσιογράφου Ιγκεμποργκ Μπέουχελ που είπε ότι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα για την ασφάλειά της επειδή δέχθηκε επίθεση στον δρόμο ύστερα από μια εκστρατεία συκοφαντικής δυσφήμησης από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ για τις ερωτήσεις της στον πρωθυπουργό για το μεταναστευτικό.

Θα είχε μεγαλύτερο νόημα αν οι «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα» πρόβαλλαν σαν λόγο τις επιθέσεις που έχει δεχτεί ο Αρης Πορτοσάλτε περισσότερο από μια δεκαετία. Αλλά ελευθερία του Τύπου για οργανώσεις τύπου RSF σημαίνει αστυνομική βία, Ινγκεμποργκ Μπέουχελ και μεταναστευτικό. Δεν αφορά δεξιούς δημοσιογράφους, τουλάχιστον μέχρι το σημείο να αναφερθούν τα ονόματά τους και κυρίως οι αντιεξουσιαστικοί χώροι που προσπαθούν να τους τρομοκρατήσουν.

Προτού κάποιος πει «πώς στο διάολο να ξέρουν την επίθεση που θα γίνει στο σπίτι του Πορτοσάλτε με γκαζάκια;» να πω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται τρομοκρατική επίθεση στο σπίτι του Πορτοσάλτε. Πριν από την επίθεση με τα γκαζάκια, έχουν επανειλημμένα γράψει στους τοίχους απέναντι από το σπίτι του και έχουν πάρει τηλέφωνο να τρομοκρατήσουν την οικογένειά του. Και το ίδιο ισχύει και για το μέσον που εργάζεται.

Τον Δεκέμβριο του 2018 μια τρομοκρατική οργάνωση με το όνομα «Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών» («ΟΛΑ») που στο παρελθόν είχε επιτεθεί στη γερμανική πρεσβεία και στα γραφεία της Ν.Δ. στη Συγγρού, έβαλε βόμβα στον ΣΚΑΪ. Εννοούμε όχι γκαζάκια αλλά βόμβα που κατέστρεψε την πρόσοψη του κτιρίου. Το 2020 τρία άτομα συνελήφθησαν σαν μέλη της «ΟΛΑ», είχε αναφερθεί σχέση με τον διαβόητο Παλαιοκώστα και τις μικτές ομάδες ποινικών-αντιεξουσιαστών και για δύο χρόνια τα χτυπήματα σταμάτησαν. Προφανώς κάτι η αστυνομία και αντιτρομοκρατική υπηρεσία έκαναν καλά. Κάτι που μοιάζει να σταμάτησαν να κάνουν.

Τα γκαζάκια στο σπίτι του Πορτοσάλτε δεν είναι οι βόμβες του 2018. Οι μολότοφ που πέταξαν πριν από ένα μήνα στα ΜΑΤ στην Τρικούπη ομάδες αντιεξουσιαστών δεν είναι η βροχή των μολότοφ που για χρόνια έκλεινε τα Σάββατα την Πατησίων έξω από το Πολυτεχνείο. Μοιάζουν όμως με αναγνωριστικά χτυπήματα του τύπου «πόσο μας παίρνει;». Οσο βλέπουν ότι τους παίρνει θα προχωράνε στο επόμενο. Είναι κρίμα η προσπάθεια που έγινε, όταν ήταν υπουργός ο Χρυσοχοΐδης, να πάει χαμένη.

Το αξίωμα του Αντλάι Στίβενσον

Οταν κάποιος μιλάει, λέει αυτό που πιστεύει μετά το «αλλά». Οταν διαβάζετε ή ακούτε «καταδικάζω τις επιθέσεις στον τάδε ή στον δείνα, αλλά και αυτός προκαλούσε», αυτός που το λέει καταδικάζει λίγο και δικαιολογεί πολύ. Για να είναι ελεύθερη μια χώρα κάποιος πρέπει να νιώθει ασφαλής ακόμα και αν είναι αντιδημοφιλής.

Το αξίωμα Στίβενσον. Από το όνομα του Αντλάι Στίβενσον, πρεσβευτή της Αμερικής στα Ηνωμένα Εθνη, που είχε πει «Ο ορισμός μου για μια ελεύθερη χώρα είναι εκείνη όπου κάποιος αισθάνεται ασφαλής όσο αντιδημοφιλής και αν είναι».

Κατά κανόνα όλοι συμφωνούν. Μέχρι που κάποιος να εκφράσει μια γνώμη με την οποία διαφωνούν. «Δεν θα μπορούσε να το πει αλλιώς;». Οχι, γιατί αν άρχιζε να σκέφτεται πώς θα έπρεπε να το πει, θα είχε μπει στη διαδικασία της αυτολογοκρισίας. «Καλά, ήταν ανάγκη τώρα να τους προκαλέσει;». Συγγνώμη, αλλά αυτοί επέλεξαν να προκληθούν. «Τώρα είναι σωστό να επιτρέπεται να λέγονται τέτοια;». Ψήφισε μια κυβέρνηση που θα τα απαγορεύσει. Οσο όμως δεν υπάρχει νόμος που να τα απαγορεύει, κάθε ένας έχει δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει. Και η αστυνομία έχει υποχρέωση να τον προστατεύει, όσο αντιδημοφιλή και να είναι αυτά που λέει.

Το παράδειγμα του Αουγκούστ Λαντμέσερ

Ο αριθμός όσων διαφωνούν με μια άποψη ή συμπεριφορά δεν παίζει ρόλο. Η Αριστερά έπαιξε το παιχνίδι των αριθμών των διαμαρτυρόμενων και αγανακτισμένων με επιτυχία. Παλαιότερα με τις διάφορες οργανώσεις που ήλεγχε και μπορούσες να διαβάσεις ότι ο αθλητικός σύλλογος «Τάδε» και η κινηματογραφική λέσχη «Δείνα» υπογράφουν ψήφισμα για να φύγουν οι αμερικανικές βάσεις του θανάτου. Και σύγχρονα όταν 100, 200 και 300 άνθρωποι της τέχνης, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι διαμαρτύρονται για…

Μπορεί να διαμαρτύρονται από την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία μέχρι τις μεθόδους υπεράσπισης του Αλέξη Κούγια στη δίκη του Λιγνάδη, αλλά διαμαρτύρονται. Ο λόγος είναι ένας. Οποιοι διαφωνούν να το βουλώσουν. Να σκεφτούν «πού να τα βάζω τώρα εγώ ο μικρός και ταπεινός με αυτούς τους γίγαντες του πνεύματος…».

Μια από τις γνωστότερες φωτογραφίες του Μεσοπολέμου είναι του Αουγκούστ Λαντμέσερ. Του εργάτη των ναυπηγείων του Αμβούργου που το 1936 σε ομιλία του Αδόλφου Χίτλερ ενώ όλοι χαιρετούσαν ναζιστικά αυτός προτίμησε να σταυρώσει τα χέρια στο στήθος. Το ότι το έκανε στη ναζιστική Γερμανία τού δίνει τη μοναδικότητα. Το ότι αντιστάθηκε στον πειρασμό να γίνει ένας από το πλήθος είναι στάση ζωής. Μια στάση που στην εποχή των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης και της διαδικτυακής διαπόμπευσης έχει γίνει ακόμα σπανιότερη.