Η προφανής απάντηση είναι επειδή οι Ελληνες αθλητές με τις νίκες τους χαρίζουν στιγμές ανάτασης και εθνικής υπερηφάνειας σε μια χώρα που περνάει δύσκολα. Ομως, υπάρχει κάτι άλλο, πολύ μεγαλύτερο και βαθύτερο που μας δένει με συγκεκριμένους αθλητές και μας κάνει να τους χειροκροτούμε διπλά, ακόμα και όταν δεν τα καταφέρνουν: Είναι η προσωπικότητά τους. Ο καλός λόγος που έχουν για τους συναθλητές τους, ο αυθορμητισμός τους, οι δυσκολίες που πέρασαν αλλά δεν τους λύγισαν, το γέλιο τους, που βγαίνει αβίαστα, χωρίς ίχνος αλαζονείας ή αμετροέπειας.

Κάποιοι μπορεί να πιστεύουν πως οι πρωταθλητές πρέπει να είναι καλοί μόνο στο άθλημά τους και τα υπόλοιπα είναι αχρείαστες ηθικοπλαστικές θεωρίες. Ομως, από κάποιο σημείο και πάνω, οι αθλητές γίνονται πρότυπα και παραδείγματα προς μίμηση για χιλιάδες νέα παιδιά. Εχει πολύ μεγάλη σημασία λοιπόν η στάση τους πριν τον αγώνα και μετά από αυτόν. Εχει σημασία ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζονται τις νίκες και τις ήττες τους, ο τρόπος που μιλούν για τη χώρα τους, ο σεβασμός που δείχνουν στις χώρες των άλλων, οι κοινωνικές ευαισθησίες τους.

Αρκεί να θυμηθούμε το 2018, όταν ο Μίλτος Τεντόγλου αγωνιζόταν στους Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανοικτού Στίβου στο Βερολίνο, και όταν τελείωσε το άλμα του έτρεξε να αγκαλιάσει τη Γερμανίδα ολυμπιονίκη Χάικε Ντρέξλερ, που εργαζόταν εθελοντικά να στρώνει την άμμο στο σκάμμα. Αρκεί να θυμηθούμε ότι ο Αντετοκούνμπο μοίραζε τρόφιμα στα Σεπόλια χωρίς να καλέσει τις κάμερες και ότι προσέφερε προσωρινή στέγαση στους πυρόπληκτους της Αττικής.

Σε μια εποχή που ο τοξικός λόγος περισσεύει, που ο χουλιγκανισμός έχει στοιχίσει τη ζωή νέων παιδιών, είναι ωραίο να υπάρχουν αθλητές που διδάσκουν ήθος, μετριοπάθεια, αλληλεγγύη. Είναι ελπιδοφόρο να πιστεύουμε ότι κάποιοι πιτσιρικάδες θα τους δουν και θα αγαπήσουν τη φανέλα του αθλητισμού περισσότερο από τη φανέλα της ομάδας τους. «Το ’87 μας έκανε να πιστέψουμε στον εαυτό μας. Οχι μόνο στον αθλητισμό. Εκανε τα παιδιά να πιστέψουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν στο σχολείο, τους μεγαλύτερους ότι μπορούν στη δουλειά τους. Ο κόσμος άλλαξε πολύ μετά από αυτό. Ανατριχιάζω όταν έρχονται και μου λένε “έσωσες τον γιο μου από τα ναρκωτικά” ή “ο γιος μου μελέτησε περισσότερο και πέρασε εκεί που ήθελε”», έλεγε ο Νίκος Γκάλης. Υπάρχει μεγαλύτερο μετάλλιο από αυτό;