Το επιβεβαιώνει τώρα η κοινή έρευνα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (European Council of Foreign Relations/ECFR) με το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, σε δείγμα σχεδόν 20.000 ατόμων από 15 μεγάλες χώρες (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ινδία Βρετανία, Τουρκία και εννέα μεγάλα κράτη της Ε.Ε.). Διενεργήθηκε τον Δεκέμβριο-Ιανουάριο με τη βοήθεια του ινστιτούτου Gallup, αλλά τα αποτελέσματα δόθηκαν στη δημοσιότητα στον ένα χρόνο του πολέμου.

Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι οι ερωτηθέντες στο «μη δυτικό» μπλοκ (Κίνα, Ινδία, Τουρκία και Ρωσία) ζητούν σε ποσοστά 42%-54% τον συντομότερο δυνατό τερματισμό των εχθροπραξιών, ακόμη κι αν η Ουκρανία χρειαστεί να κάνει εδαφικές παραχωρήσεις στη Ρωσία.

Οι Ινδοί, μάλιστα, είναι σε αυτό ακόμη πιο κατηγορηματικοί από τους ίδιους τους… Ρώσους (54%-44%). Στην αντίπερα όχθη, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι επιμένουν με ισχυρή πλειοψηφία σε νίκη επί της Ρωσίας με κάθε κόστος -ιδίως σε ουκρανικές ζωές- όσο κι αν χρειαστεί να διαρκέσει ο πόλεμος.

Σε άλλη κρίσιμη ερώτηση, το 70% των Δυτικών απάντησε ότι θεωρεί τη Ρωσία «εχθρό» ή «αντίπαλο», εν αντιθέσει με το 79% των Κινέζων, που τη βλέπει σαν «σύμμαχο με κοινές αξίες» ή «απαραίτητο εταίρο, με τον οποίο οφείλουμε να εμβαθύνουμε την στρατηγική συνεργασία μας». Εντονα ρωσόφιλη εμφανίστηκε η ινδική κοινή γνώμη, περισσότερο ακόμη κι από την (παραδοσιακά αντιαμερικανική) τουρκική.

Στο διά ταύτα, οι συντάκτες της έκθεσης συμπυκνώνουν τη νέα διεθνή πόλωση ως εξής: «Ενα χρόνο μετά την έναρξη του πολέμου, οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι ανέκτησαν την ενότητά τους και την αίσθηση κοινού σκοπού. Η μελέτη όμως αποκαλύπτει κι ένα ευρύ χάσμα ανάμεσα στη Δύση και τους “λοιπούς” όσον αφορά στην επιθυμητή κατάληξη του πολέμου και τη διαφορετική κατανόηση των λόγων για τους οποίους ΗΠΑ και Ευρώπη στηρίζουν την Ουκρανία».