Και το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του «Mr. Τίποτα» πλησιάζει το ΠΑΣΟΚ… πέφτοντας. Το ΠΑΣΟΚ δηλαδή πέφτει περισσότερο απ’ όσο πέφτει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και κάπως έτσι εξελίσσεται η «μάχη» για τη δεύτερη θέση, σύμφωνα με το τελευταίο κύμα δημοσκοπήσεων, αλλά και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που υπάρχει στους «ανά την Ελλάδα καφενέδες».

Σε συνθήκες κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ και φθοράς της κυβέρνησης, το ΠΑΣΟΚ «περνά και δεν ακουμπά». Πιο ιδανικές συνθήκες για την ενίσχυση ενός κεντροαριστερού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος δύσκολα θα έβγαζε ακόμα κι ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής. Κι όμως, το ΠΑΣΟΚ δείχνει να ακολουθεί στην «κάτω βόλτα» τον πολυδιασπασμένο ΣΥΡΙΖΑ και τον πολιτικά κενό Στ. Κασσελάκη. Oπως έλεγε ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που τάχθηκε με στο πλάι του Ν. Ανδρουλάκη στις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές, «αν είχαμε αρχηγό τη Φ. Γεννηματά, θα ήμασταν ήδη στο 20%». Ασφαλώς κανένας δεν ξέρει τι θα γινόταν, αν. Oπως είναι σίγουρο και το ότι το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που έκανε αυτή την εκτίμηση, δεν την έκανε για λόγους προσωπολατρίας ή συγκρίνοντας τη χαρισματικότητα της Φ. Γεννηματά με αυτήν του Ν. Ανδρουλάκη. Πολιτικές και συμπεριφορές στάθμιζε. Και εκεί πράγματι ο Ν. Ανδρουλάκης υστερεί.

Πρώτα απ’ όλα έθεσε σε αμφισβήτηση με αμφιλεγόμενες κινήσεις και δηλώσεις τη θεσμικότητα και την υπευθυνότητα του ΠΑΣΟΚ. Επί Φ. Γεννηματά δεν θα ετίθετο ποτέ θέμα αν το ΠΑΣΟΚ θα στήριζε ανοιχτά τα μη κρατικά πανεπιστήμια ή το γάμο των ομοφύλων ή την επιστολική ψήφο των αποδήμων ή αν θα στήριζε ως θετική τη συμφωνία για τα F-35 και το συνοδευτικό πακέτο. Ποτέ. Επί Ν. Ανδρουλάκη το ΠΑΣΟΚ κατάφερε π.χ. να κάνει δικό του πρόβλημα το γάμο των ομοφύλων και την υιοθεσία, ενώ πρόκειται για ταυτοτικό στοιχείο ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Eφτασε μάλιστα στο σημείο, λόγω της επικράτησης του τακτικισμού έναντι της πολιτικής αρχών, αναλογικά να έχει σημαντικότερο εσωκομματικό πρόβλημα απ’ ό,τι η Ν.Δ. Επί Ν. Ανδρουλάκη επίσης στο όνομα του τακτικισμού κατάφερε να μηn ψηφίσει ούτε την επιστολική ψήφο στις ευρωεκλογές. Κατάφερε επίσης να βρει τρόπο να μασήσει τα λόγια του, για το αν η προμήθεια των F-35 είναι θετική για την χώρα. Στις δε καταλήψεις, πέτυχε το ακατόρθωτο: Το ΠΑΣΟΚ να τάσσεται υπέρ επί της αρχής για την ίδρυση με κρατικών πανεπιστημίων και η ΠΑΣΠ (η φοιτητική παράταξή του), όπου μπορούσε, να πρωτοστατεί στις καταλήψεις εναντίον των μη κρατικών πανεπιστημίων.

Η εικόνα του θεσμικού και υπεύθυνου κόμματος την οποία είχε καταφέρει να κερδίσει το ΠΑΣΟΚ, περνώντας διά πυρός και σιδήρου και μαχόμενο το λαϊκισμό, θρυμματίζεται. Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ίσως λόγω του συνδικαλιστικού παρελθόντος του, δείχνει να έχει μπερδέψει την ουσία με τους τακτικούς ελιγμούς. Με αποτέλεσμα στο όνομα της -σωστής κατά τα άλλα- πολιτικής της αυτόνομης πορείας, η στάση του να γίνει δυσδιάκριτη από τη στάση τού χωρίς αρχές και πολιτική ΣΥΡΙΖΑ. Η αγωνία για τη δεύτερη θέση, αντί να τον κάνει πιο διακριτό από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον κάνει να μοιάζει όλο και περισσότερο μαζί του, διεκδικώντας μερίδιο από την εκλογική βάση του.

Ο Ν. Ανδρουλάκης έχει κάθε δικαίωμα να είναι «αντί». «Αντιμητσοτακικός» ή «αντιδεξιός». Δεν μπορεί όμως ως αρχηγός κόμματος, ο οποίος φιλοδοξεί να παίξει έναν πιο σημαντικό ρόλο από το ρόλο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης -και σε απόσταση από το πρώτο κόμμα- να αφήνεται να απορροφάται από σύνδρομα. Προϊόντος του χρόνου αποδεικνύεται και κάτι ακόμα: Η νέα ηγετική ομάδα που έχει δημιουργήσει γύρω του -και αποτελείται από αξιόλογα στελέχη- γαλουχήθηκε κυρίως από τη συμμετοχή της στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως δείχνει και η εν τοις πράγμασι κατάρρευσή του ήταν μια πολιτική παθογένεια, κόντρα στην κοινή λογική και χέρι χέρι με το λαϊκισμό και την τοξικότητα. Είναι λάθος αυτά τα στελέχη, που είναι και σε νέα ηλικία, να προσπαθούν και ίσως να συμπαρασύρουν και τον Ν. Ανδρουλάκη στην προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου «αντί» μετώπου. Τίποτα δεν είναι ίδιο με τότε. Και όλα ζητούν όχι την απομάκρυνση κάποιου, αλλά ρεαλιστικές και κοινωνικά δίκαιες λύσεις.

ΑΙΧΜΗ

ΤΑ «ΠΑΙΔΙΑ» ΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΖΗΜΙΑ

Ο Ν. Παππάς και κάθε Ν. Παππάς έχουν κάθε δικαίωμα να ζουν στον κόσμο τους και να μιλάνε για τα «παιδιά» και τους «κοινωνικούς αγώνες» τους. Εννοώντας τη μειοψηφία που επέβαλε τις καταλήψεις και οι οποίες με την ανακοίνωση της Συνόδου των Πρυτάνεων άρχισαν να διαλύονται και να γίνονται φύλλο-φτερό. Κάνοντας άλματα σε ένα μακρινό παρελθόν, όπου όλα -νόμοι, κοινωνική πραγματικότητα και αγορά εργασίας- ήταν εντελώς διαφορετικά.

Σήμερα, αυτά τα «παιδιά» είναι αποκομμένα από την κοινωνική πραγματικότητα. Θεωρούν «υπεράσπιση» των δημοσίων πανεπιστημίων το βανδαλισμό τους και την κατάργησή τους ως δημόσιο χώρο και χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών. «Ιδιωτικοποιούν» αυθαίρετα και με βία τα πανεπιστήμια, στο όνομα του… δημόσιου χαρακτήρα τους. Σκέτη παράνοια. Σκέτος εγωπαθής εγωκεντρισμός. Χωρίς την παραμικρή εξουσιοδότηση. Ο ορισμός της βίαιης επιβολής τού «εγώ» στο «εμείς». Και χωρίς ίχνος αναρώτησης, μήπως αυτοί που απαξιώνουν τα δημόσια πανεπιστήμια είναι οι ίδιοι και η ιδεοληψία τους. Οτι αυτά τα «παιδιά» και οι πολιτικοί προστάτες τους είναι αυτοί που στέλνουν Ελληνόπουλα στα ξένα πανεπιστήμια.

Η πορεία ενός μύθου

Ο «Αλλος Ανθρωπος» ξεκίνησε ως «αγανακτισμένος» το 2011. Μετά έγινε «αλληλέγγυος». Τάχθηκε ψυχή τε και σώματι να απαλύνει την πείνα των συνανθρώπων του. Επεισε ουκ ολίγους πολίτες να καταθέτουν τον όβολον τους για τον καλό σκοπό. Τον πήραν μια ζεστή αγκαλιά και του έδωσαν υπεραξία κόμματα και θεσμοί. Μάζεψε πολλά λεφτά. Τάισε αναξιοπαθούντες. Και κατέληξε με ένα εισαγγελικό πόρισμα για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Η «Κοινωνική Κουζίνα» του έγινε ένας μύθος, πριν γίνει λαμπόγυαλο και σπάσει σε χίλια κομμάτια. Ενας μύθος που μπορούσε να δημιουργηθεί μόνο μέσα στο δυστοπικό περιβάλλον του 2011-2019. Στην κανονικότητα, αυτοί οι μύθοι μεταλλάσσονται σε υποδίκους. Και δεν είναι περίεργο.

ΑΠΟΡΙΕΣ -1

Αληθεύουν οι φήμες ότι αν το ΠΑΣΟΚ μείνει κάτω από το 16%-17% στις ευρωεκλογές, θα ανοίξει θέμα ηγεσίας;

ΑΠΟΡΙΕΣ -2

Ζητήθηκαν 4 δισ, από τις αγορές για το δεκαετές ομόλογο που εξέδωσε ο ΟΔΔΥΧ και οι επενδυτές προσέφεραν…35 δισ. Δεν πάει χάλια η οικονομία;