ΤΟ ενδεχόμενο ανάκτησης της ιδεολογικής και πολιτικής ηγεμονίας από τον ΣΥΡΙΖΑ έληξε με πανηγυρικό τρόπο στο πολυδάπανο Συνέδριό του. Μαζί του έκλεισε και ο κύκλος του ΣΥΡΙΖΑ ως δυνάμει κυβερνητικού παράγοντα. Ο αναπαλαιωμένος ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι αδυνατεί να αλλάξει και να γίνει ένα κόμμα της κανονικότητας με σοβαρές θέσεις και προτάσεις. Αδυνατεί να παρέμβει καθοριστικά και να επηρεάσει την κοινωνία. Πέραν ενός «περίκλειστου» 21-24%, δεν τον ακούει κανείς. Το δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, πλανάται στην ατμόσφαιρα.

Ο Α. Τσίπρας, παίζοντας τις «μουσικές καρέκλες» (σήκω Τζανακόπουλε, κάτσε Σβίγκου – φύγετε Τσακαλώτε, Φίλη, ελάτε Σπίρτζη, Ξενογιαννακοπούλου), έκανε ανακύκλωση και πέτυχε να ελέγξει ακόμα περισσότερο το κόμμα του. Το οποίο, όμως, παίζει όλο και μικρότερο ρόλο στα δημόσια πράγματα. Συνεχίζοντας να έχει περιθωριακή ατζέντα (αστυνομική βία, puss backs μεταναστών) και λαϊκίζοντας ανεξέλεγκτα -χωρίς να έχει εξαγνιστεί από το τοξικό κυβερνητικό παρελθόν του-, συνεχίζοντας την πολιτική των λεφτόδεντρων και της επιλεκτικής «μάχης κατά των καρτέλ», μοιάζει όλο και περισσότερο με καρικατούρα του ΣΥΡΙΖΑ του 2012-2015, που τράφηκε από τη θολούρα και το θυμό ετερόκλητων δυνάμεων, οι οποίες λογικά στη συνέχεια σκόρπισαν στους πέντε ανέμους.

Επένδυσε χωρίς δισταγμό στην καταστροφή στις αλλεπάλληλες και εξωγενείς κρίσεις που αντιμετωπίζει η χώρα την τελευταία 3ετια. Στην πανδημία, στον Εβρο και στην ενεργειακή κρίση, η οποία έχει προκαλέσει νέα ρεκόρ ακρίβειας και πληθωρισμού σε όλο τον κόσμο. Ούτε, όμως, και απ’ αυτήν τη «μέγιστη ευκαιρία» μπόρεσε να επωφεληθεί, ενισχύοντας τα ποσοστά και την επιρροή του. Οι οικονομικές κρίσεις είναι βούτυρο στο ψωμί των λαϊκιστών. Κι όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε αυτήν την πρωτοφανή κρίση δεν πείθει κανέναν πέραν των δεδομένων. Το κέντρο και η μεσαία τάξη του έχουν γυρίσει οριστικά την πλάτη. Τον δοκίμασαν, τον έζησαν και βλέπουν ότι επί τρία χρόνια στην αντιπολίτευση συνεχίζει να μοιάζει με τον «λύκο», ο οποίος «κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του».

ΜΕ ανύπαρκτη κοινωνική δυναμική και παρεμβατικότητα, πέραν των γραφικών ακτιβισμών και της προστασίας που παρέχει στις «βαριοπούλες», μοιραίο είναι οι εξελίξεις να γίνονται ερήμην του. Το πότε θα γίνουν εκλογές δεν εξαρτάται ούτε κατ’ ελάχιστον από τον ΣΥΡΙΖΑ. Εξαρτάται πολύ περισσότερο από τον Ερντογάν και τις ενδεχόμενες φωτιές του καλοκαιριού. Αλλά δεν εξαρτάται καθόλου από τον Α. Τσίπρα. Ο οποίος εκλογολογεί ασυστόλως, φτάνοντας στο σημείο να κάνει μέχρι και το πολιτικό μέντιουμ, που δίνει ημερομηνίες – όχι για γάμους, βαφτίσεις και αγορές, αλλά για τις εκλογές. Καμία «πρότασή» του δεν έχει προκαλέσει κοινωνική συσπείρωση, αφού είναι σαφές σε όλους τους μη δεδομένους ότι στερούνται σοβαρότητας και ρεαλισμού. Αντιθέτως, συντάσσεται με όλους τους αναχρονισμούς. Είτε στην Εκπαίδευση είτε στην εργασία είτε στο συνδικαλισμό είτε στην ασφάλεια είτε στη δημιουργία ενός σύγχρονου και λειτουργικού για τον πολίτη κράτους. Και με την κούφια σκανδαλολογία, δείχνοντας ότι δεν έβγαλε τα συμπεράσματά του από τη σκευωρία της Novartis και την άγαρμπη προσπάθειά του να χτίσει καθεστώς.

ΕΝΑ κόμμα που δεν διστάζει να παίξει ακόμα και με την εθνική ευαισθησία των Ελλήνων και εκθειάζει την «ενίσχυση του ρόλου» της Τουρκίας, θαυμάζοντας σχεδόν ανοιχτά το μεγαλείο του αναθεωρητή Ερντογάν, δεν επικοινωνεί με το δημόσιο αίσθημα. Πόσω μάλλον όταν το ίδιο κόμμα και οι μηχανισμοί του λοιδορούν και ειρωνεύονται τους «κυρ-Παντελήδες», δηλαδή τον μέσο Ελληνα. Αυτόν που δουλεύει, πασχίζει για την προκοπή, σπουδάζει τα παιδιά του, πληρώνει τους φόρους του και δεν του φταίει μονίμως κάποιος άλλος.

ΕΝΑ τέτοιο κόμμα είναι καταδικασμένο να παρακολουθεί και όχι να διαμορφώνει τις εξελίξεις. Είναι καταδικασμένο να βλέπει τα τρένα να περνούν. Και να ανέβει μόνο σε αυτό που κάποιος άλλος θα αποφασίσει να σταματήσει για να το πάρει.

ΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ;

Η τουριστική σεζόν οδεύει στην κορύφωσή της, ωστόσο οι τουριστικές επιχειρήσεις αναζητούν και δεν βρίσκουν προσωπικό. Δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας παραμένουν κενές. Οι εκτιμήσεις κυμαίνονται από 60.000-70.000 θέσεις εργασίας. Γνωστό το επιχείρημα για τις κακές -κάκιστες πολλές φορές- συνθήκες εργασίας. Μπήκε το καλοκαίρι και η συγκομιδή των οπωροκηπευτικών είναι λειψή. Αφήνοντας μεγάλο μέρος της παραγωγής να σαπίζει στα δένδρα και στα θερμοκήπια. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχουν εργατικά χέρια. Οι αλλοδαποί που συνήθως κάνουν αυτή τη δουλειά φέτος επέλεξαν άλλες χώρες με καλύτερο μεροκάματο. Τελευταίο αντίστοιχο παράδειγμα που έμαθα είναι πως, παρ’ ότι το ταξί έχει δουλειά, δεν υπάρχουν πια πρόθυμοι οδηγοί ταξί. Αποτέλεσμα εκατοντάδες ταξί να είναι ακινητοποιημένα. Οι οδηγοί, λένε όσοι ξέρουν την πιάτσα, προτιμούν τα μισθωμένα ιδιωτικά βανάκια ή και το ντιλίβερι, από τους δρόμους της «κόλασης της Αθήνας».

Χθες, η Eurostat ανακοίνωσε την ανεργία στης χώρες της Ε.Ε. για τον Απρίλιο. Η Ελλάδα, παρ’ ότι έχει σημειώσει μεγάλη μείωση της ανεργίας (ρεκόρ 10ετίας), βρίσκεται στη 2η θέση της Ε.Ε. με 12,7%. Μπροστά της είναι μόνο η Ισπανία με ανεργία 13,3%. Ενώ σε ό,τι αφορά στην ανεργία των νέων, η Ελλάδα είναι πρώτη με 36,8% και ακολουθούν η Ισπανία με 28,9% και η Ιταλία με 23,8%.

Η αναζήτηση καλύτερης δουλειάς είναι πάντοτε απολύτως θεμιτή. Οπως ανεμπόδιστα είναι και τα όνειρα και η προσδοκία του καθενός. Αλλά και η αντίφαση είναι κραυγαλέα.

«Ο Ερντογάν μεγαλύτερος κωλοτούμπας από τον Τσίπρα»…

Μακάρι να δικαιωθεί η εκτίμηση αξιόπιστης στρατιωτικής πηγής που έχει εικόνα για τις κινήσεις και όχι τα λόγια της Τουρκίας. «Να δεις, έλεγε, πως ο Ερντογάν θα αποδειχθεί μεγαλύτερος κωλοτούμπας και από τον Τσίπρα». Μα, πώς είναι δυνατόν να μην κάνει τίποτα μετά τα όσα έχει πει, ήρθε σχεδόν αντανακλαστικά η ερώτηση. «Μα, και με το Ισραήλ και με τη Σ. Αραβία τα ίδια δεν έλεγε; Τι έκανε;», ήρθε η απάντηση. Βεβαίως, πάντα παραμένει η επιφύλαξη για τις αντιδράσεις ενός ανεξέλεγκτου και καταφανώς εκνευρισμένου αναθεωρητή. Ωστόσο, όπως φαίνεται, μέχρι στιγμής, εκτός από τις ελέγξιμες μεταναστευτικές πιέσεις που υπάρχουν στον Εβρο και στο Βορειοανατολικό Αιγαίο, δεν υπάρχει σημαντική τουρκική κινητικότητα στη θάλασσα. Μένουμε, λοιπόν, στην καταγραφή της εκτίμησης.

«Σαν να αλλάζεις Zastava με Opel»

Αίσθηση προκάλεσε η γνωστοποίηση διά στόματος Σόλτς ότι η Ελλάδα θα στείλει στην Ουκρανία ανατολικογερμανικά τεθωρακισμένα ΜΒΡ-1 και αντ’ αυτών θα πάρει γερμανικά Marder. Η σχετική ανακοίνωση προκάλεσε και την κριτική εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης. Μεταξύ άλλων αντιπολιτευτικών που ελέχθησαν, ελέχθη και ότι τα Marder είναι «σαπάκια». Στο άκουσμα αυτής της καταφανώς άσχετης, όπως φαίνεται, κριτικής, ανώτατη πηγή των Ε.Δ. κάγχασε λέγοντας… «είναι σαν να αλλάζεις ένα Zastava με ένα Opel».

Περιττεύουν τα σχόλια, δεδομένου και του θαυμασμού των «συντρόφων» για τα Zastava…

…win-win

Παρά τον λάθος επικοινωνιακό χειρισμό του υπ. Εθνικής Αμυνας, Ν. Παναγιωτόπουλου, είναι γνωστό ότι στην πολιτική και περισσότερο στη διπλωματία εν μέσω πολέμου ισχύει απολύτως η καραμανλική ρήση «Υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται χωρίς να λέγονται». Με την αντικατάσταση των ΜΒΡ-1 με τα νεότερης γενιάς Marder φαίνεται πως βρισκόμαστε στο δεύτερο σκέλος της γνωστής ρήσης. Η κίνηση που έγινε μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας είναι win-win: Η μεν Ελλάδα αλλάζει παλιά τεθωρακισμένα με νέας γενιάς και είναι συνεπής στη σταθερή υποστήριξη της Δύσης απέναντι στην Ουκρανία. Η δε Γερμανία εμφανίζεται να επανορθώνει ως προς την καθυστέρηση που επέδειξε στην αποστολή όπλων -μέσω Ελλάδας- στην Ουκρανία, εξασφαλίζοντας την αποστολή αρμάτων ανατολικογερμανικής κατασκευής, που είναι οικεία στους Ουκρανούς. Δίνοντας ταυτοχρόνως στην Ελλάδα ισάριθμα γερμανικά. Η παραλαβή των Marder, σύμφωνα με πληροφορίες, θα γίνει πριν την αποστολή των ΜΒΡ-1 στην Ουκρανία, ώστε να μην υπάρξει η παραμικρή ανισορροπία στο αξιόμαχο της χώρας.