Σε τέτοιο βαθμό που ορισμένες πλευρές μιλούν ανοιχτά για οργανωμένη επιχείρηση παραπλάνησης της κοινής γνώμης. Ανεξαρτήτως από την οπτική και την προσέγγιση του καθενός, δεν χωρά αμφιβολία ότι όσοι συμμάχησαν και μπήκαν κάτω από την ομπρέλα της κοινής πρότασης μομφής, με πολιορκητικό κριό την κατηγορία της «συγκάλυψης», διαψεύδονται καθημερινά ολοένα και περισσότερο.

Από την πρώτη κιόλας πρόταση μομφής που είχε καταθέσει το ΠΑΣΟΚ, μετά τις καταγγελίες και τα δημοσιεύματα που έκαναν λόγο περί «μονταζιέρας», φάνηκε ότι ήδη είχε αρχίσει να φουσκώνει ο χείμαρρος του συνωμοσιολογικού αντισυστημισμού. Ενα ευρύ αντιπολιτευτικό υπόστρωμα, που υποσχόταν να κάνει ζωογόνες ενέσεις στην πολιτική υπόσταση ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Υιοθετώντας όλες αυτές τις βελοπουλικής έμπνευσης θεωρίες, προσέδωσαν αμιγώς πολιτικά – κομματικά χαρακτηριστικά σε όλο αυτό το μαζικό φαινόμενο των ανθρώπων που ζητούσαν να λειτουργήσει το προβληματικό κράτος και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Οταν από το τιμόνι αυτού του οχήματος είχε ήδη κατέβει ο Βελόπουλος και το είχε πιάσει η Ζ. Κωνσταντοπούλου, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ συνέχιζαν να παίζουν τον ρόλο του αισιόδοξου επιβάτη.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης κατάλαβε αργά το λάθος και προσπαθεί να το διορθώσει, αλλά στη Χαρ. Τρικούπη γίνεται, αυτές τις μέρες, ό,τι γίνεται σε ένα ελληνικό κόμμα της αντιπολίτευσης όταν διάφορες πλευρές αμφισβητούν ευθέως τις επιλογές και κινήσεις του προέδρου του. Υπό μία έννοια η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στο άρμα της Πλεύσης Ελευθερίας, στην προσπάθειά του να αποκομίσει κέρδη, θα μπορούσε να καταγραφεί ως ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά λάθη στρατηγικής στην κοινοβουλευτική ιστορία της Μεταπολίτευσης. Για τον ΣΥΡΙΖΑ ο δρόμος, μάλλον, είναι προδιαγεγραμμένος, ο Π. Πολάκης είπε ότι «κινδυνεύουμε να γυρίσουμε στο 3%». Οι θεωρίες συνωμοσίας, πάντως, μαζί με την πολιτική εκμετάλλευση της ιστορίας, την έχουν κάνει τη δουλειά τους. Φύτεψαν τα δέντρα της δυσπιστίας απέναντι στους θεσμούς. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έβαλαν και αυτόματο πότισμα…