Ομως, αν έπρεπε να επιλέξουμε μία είδηση, ένα θέμα που να ταίριαζε στο έτος που η Ελλάδα γιορτάζει τα 20 χρόνια από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, θα ήταν η Ευαγγελία Πλατανιώτη. Ενα χρυσό μετάλλιο, το πρώτο της χώρας στην καλλιτεχνική κολύμβηση. Ενα άθλημα που όλοι έχουμε ακούσει, λιγότεροι παρακολουθούμε και ακόμα πιο λίγοι γνωρίζουμε τις δυνάμεις που απαιτεί.

Δεν αρκεί να είσαι καλή κολυμβήτρια, πρέπει να είσαι και καλή χορεύτρια. Πρέπει να έχεις γερά πνευμόνια, μεγάλη μυϊκή δύναμη, καλή φυσική κατάσταση. Οι προπονήσεις μπορεί να είναι από 6 μέχρι και 12 ώρες την ημέρα, η διατροφή συγκεκριμένη, οι ώρες ύπνου προκαθορισμένες. «Το άθλημά μας απαιτεί πολλά είδη προπόνησης, καθώς και πολλές ικανότητες. Τόσο στο γυμναστήριο όσο και στο νερό, κάνουμε σχεδόν τα πάντα. Ασκήσεις ενδυνάμωσης, φυσική κατάσταση, αντοχή, ευλυγισία, γιόγκα, μπαλέτο, ακροβατική, τρέξιμο, κολύμπι αερόβιας και αναερόβιας μορφής. Ανάλογα με την περίοδο προετοιμασίας και το τι χρειαζόμαστε περισσότερο τη δεδομένη χρονική στιγμή, βγαίνει το πρόγραμμα προπόνησης», εξηγούσε σε ανύποπτο χρόνο η Ευαγγελία Πλατανιώτη.

Είναι πολλά άλλα που δεν ξέρουμε για το πιο αρμονικό άθλημα του υγρού στίβου. Δεν γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι εσχάτως το άθλημα άνοιξε και στους άντρες αθλητές, δεν γνωρίζουμε για τις τεχνικές προδιαγραφές που πρέπει να έχουν οι πισίνες (με ό,τι αυτό σημαίνει για τις υποδομές που διαθέτουμε στην Ελλάδα), για τα υδρόφωνα (τα υποβρύχια ηχεία που επιτρέπουν στις αθλήτριες να ακούν τη μουσική κάτω από το νερό), για τη ζελατίνη στα μαλλιά και το αδιάβροχο, στεγανοποιημένο μακιγιάζ. Δεν γνωρίζουμε για τις πολύπλοκες απαιτητικές τεχνικές της άπνοιας, για τα ακροβατικά, τα εφέ αλληλουχίας, τις υποχρεωτικές και τις ελεύθερες κινήσεις, για τις περιστροφές και τα πετάγματα. Οι κριτές ελέγχουν, βλέπουν και βαθμολογούν τα πάντα. Από την τεχνική και τον βαθμό δυσκολίας μέχρι την καλλιτεχνική εντύπωση.

Η χορογραφία της Ευαγγελίας Πλατανιώτη, που απέσπασε το χρυσό μετάλλιο, είχε τον μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας (38,9000). Αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν πιο δύσκολος από τον δρόμο που έπρεπε να διανύσει μέχρι να φτάσει στο χρυσό και στο ασημένιο της Ντόχα και από εκεί στο Παρίσι.

Είχαν προηγηθεί χρόνια σκληρής προετοιμασίας, διακρίσεις, αλλά και μεγάλες απογοητεύσεις. Πέρσι σκεφτόταν να τα παρατήσει και πριν από το παγκόσμιο του 2023 στη Φουκουόκα, αντί να ασχολείται μόνο με την προετοιμασία της, έψαχνε για χορηγούς. «Ηταν αρκετά δύσκολος αυτός ο αγώνας για εμένα, γιατί δεν είχα τη στήριξη που θα ήθελα και αναγκάστηκα να βρω μόνη μου τους χορηγούς για όλο αυτό. Η χορογραφία, επειδή κατά τη διάρκεια της χρονιάς προσπαθούσα να είμαι σε επαφές και να κανονιστεί το κομμάτι της προετοιμασίας με τις Ισπανίδες προπονήτριες, έγινε τον τελευταίο μήνα. Επομένως, το σόλο το οποίο παρουσίασα το έβγαλα τον προηγούμενο μήνα και το ολοκλήρωσα μία εβδομάδα πριν. Ολοι οι αθλητές για να έρθουμε εδώ πέρα δουλεύουμε τουλάχιστον έναν χρόνο για να παρουσιάσουμε τη χορογραφία, εμένα όλη αυτή η δουλειά μου ήταν ενός μήνα», ανέφερε τότε (ΕΡΤ).

Περασμένα ξεχασμένα; Και ναι και όχι. Μια παγκόσμια σόλο διάκριση δεν σημαίνει ότι ο αθλητής πρέπει να παλεύει και «σόλο» στην προετοιμασία του. Ισχύει για τη γοργόνα Ευαγγελία, ισχύει για τον αίλουρο Μίλτο Τεντόγλου, ισχύει για την αμαζόνα Αννα Κορακάκη. Για όλους αυτούς τους αθλητές, που στο τέλος της ημέρας δεν είναι σούπερ ήρωες αλλά οι ήρωές μας.